Aktywność

Ten pan na zawsze w moim sercu za fenomenalnego Vincenta Vegę w "Pulp Fiction".

Dokładnie, czyżby większość ludzi oglądała tylko same powagi i zapomniała, że kino ma być też rozrywką? Przecież nie każdy film sprawi, że będzie nas prześladowało tysiąc przemyśleń na temat życia.

Fajny film – taki, przy którym nie trzeba myśleć i po prostu zapomnieć o całym bożym świecie. Peter O’Toole i Faye Dunaway byli najlepsi z całej obsady, a muzyka Jerry’ego Goldsmitha jest perfekcyjna! Nie rozumiem wcale narzekań; pewnie tylko same poważne rzeczy oglądają, przy których nie należy się śmiać z tego, co widzimy na ekranie. Bardzo mi się podobały dialogi, które są tak infantylne, ale "Supergirl" przy tym nie udaje, że jest czymś wielce ambitnym i wartościowym zarazem. No i ta scena, kiedy to wzbija się w górę swoją peleryną i uderza swoją głową o automat. Pomysłowe, a przy tym bardzo zabawne! 7/10

Wracaj do "Transformersów" czy "Szybkich i wściekłych".

Kiedyś to się robiło takie filmy, że człowiekowi za przeproszeniem staje. Teraz to się produkuje shity na potęgę, czyli filmy, które natychmiast zapominasz po obejrzeniu!

Skoro uwielbiasz Hubala, to czemu masz w swoim avatarze Williama Wallace’a z filmu "Braveheart"?

I co najważniejsze – polskie kino wojenne w tamtych czasach potrafiło się obejść smakiem ze scenami rozbieranymi. Dla mnie "Hubal" jest jeszcze lepszym filmem od "Kanału" Andrzeja Wajdy.

Moją też. Fajne kino to stare kino!

Wywieźli go swoim transportem do lasu i gdzieś zakopali. Do dzisiaj dokładnie nie wiadomo, gdzie mogli to zrobić – najprawdopodobniej to zrobili w koszarach w Tomaszowie Mazowieckim.

Najlepszy polski film wojenny. Bohdan Poręba udowodnił tym jednym filmem, że potrafi stworzyć epickie kino o kampanii wrześniowej, która miała miejsce w 1939 roku. Major Henryk Dobrzański o pseudonimie "Hubal" został zastrzelony 30 kwietnia 1940 roku pod Anielinem, ale pozostawił po sobie ogromną spuściznę, chociażby w postaci znaków pocztowych czy monet dla kolekcjonerów. Gra aktorska jest tutaj bardzo wybitna, ze szczególnym uznaniem dla fenomenalnego Ryszarda Filipskiego w głównej roli. Emil Karewicz czy Tadeusz Janczar też bardzo dobrzy, jednakże oni są nieco w cieniu samego giganta polskiego ekranu. Muzyka Wojciecha Kilara niesamowita – możemy tutaj usłyszeć kolędę "Lulajże Jezuniu" oraz "Bóg się rodzi", pieśni patriotyczne, takie jak "Rozkwitały pąki białych róż", "Wojenko, cóżeś ty za Pani" lub chociażby "Boże, coś Polskę" w pamiętnej scenie mszy porannej w Boże Narodzenie. Świetny pomysł, by wziąć kobietę Mariannę Cel o pseudonimie "Tereska" do walki o wolną, demokratyczną i niezależną Polskę. Bardzo podobała mi się końcowa scena, kiedy to Niemcy wywożą ciała poległych pod Anielinem, w tym samego majora "Hubala" i pojawia się taki różowy napis, że do dzisiaj nie wiadomo, gdzie leży jego ciało i czy ma jakiś grób lub pomnik. Polecam każdemu i z czystym sercem obejrzeć tą wojenną smakowitość kinematografii. 9/10