RECENZJA: xXx: Reaktywacja 0

Kino akcji hollywoodu popada ostatnimi laty w tendencyjną samoświadomość formy. Ogrywanie schematów i zabawa kliszami stanowi w XXI wieku motor napędzający pastiszowy stosunek do gatunku buzującej adrenaliny i nieśmiertelnych twardzieli. Jednak parodystycznych produkcji systematycznie trafiających na ekrany multipleksów jest już zwyczajnie za dużo. Maczeta, Kingsman: Tajne służby, John Wick, Niezniszczalni – wymieniać można długo, doszukując się w kolejnych markach wiernego odzwierciedlenia poważnego kina akcji, opartego na stonowanym tempie i gęstej atmosferze (takimi cechami mogły pochwalić się zeszłoroczne Psy mafii czy Sicario z 2015 r.). Zasiana na kampowym gruncie seria xXx choruje w swojej trzeciej odsłonie na konwencjonalną schizofrenię – z jednej strony twórcy starają się ograć klasyczne schematy, np. puentując je w niespodziewany sposób, uderzając w czysto postmodernistyczne tony, natomiast z drugiej strony wpisane klisze często stanowią wierne odzwierciedlenie utartych, gatunkowych motywów i traktowane są zupełnie na poważnie. Ostatecznie Reaktywacja nie jest tak zła jak jej poprzednie części, choć nie było to szczególnie trudne wyzwanie dla scenarzystów i reżysera, znając poziom xXx i Następnego poziomu. Przede wszystkim brakuje jej klarownego ujednolicenia konwencji.

Choć D.J. Caruso jawnie wyśmiewa pewne aspekty gatunku akcji, sam popada w nieplanowane przejaskrawienie niektórych jego cech, szczególnie jeśli chodzi o wizerunek kobiet w filmie. Równie szowinistycznych ciągotek w stronę roznegliżowanych aktorek fani blockbusterowych superprodukcji nie doświadczyli prawdopodobnie od czasów Piranii 3D. Z drugiej strony w warsztacie reżysera widać wyraźny wpływ twórczości Quentina Tarantino – monolog Samuela L. Jacksona to czytelny spadek króla postmodernistycznej ekstremy, a późniejsza scena rozmowy Xaviera (Vin Diesel) z Xiangiem (Donnie Yen) i Sereną (Deepika Padukone) tylko odsyła do sposobu, w jaki autor Pulp Fiction buduje napięcie w swoich filmach – pozornie statyczne, w gruncie rzeczy kipiące od ekstremalnych wyładowań interpersonalnych.

Vin Diesel nie jest już samotnym bohaterem; teraz, niczym w ostatnich odsłonach Szybkich i wściekłych, kompletuje on własną ekipę, złożoną z archetypów kina akcji: duet postaci impulsywnej i planującej, bazujący na dowcipie kontrastu obu charakterów oraz osoba – w tym przypadku kobieta, Adele Wolff (Ruby Rose) – znająca się na broni palnej. W takim składzie bohater gotów jest ocalić świat, w Reaktywacji zagrożony przez spadające z nieba satelity. Lęk przed siłą wyższą, posiadającą kontrolę nad każdym elementem współczesnej cywilizacji zostaje wyolbrzymiony do przyjemnie kiczowatej formy. Świat agentów xXx rozrasta się, a znając tendencje panujące we współczesnym Hollywood, twórcy zapewne będą chcieli stworzyć z serii kolejne kinowe uniwersum.

xXx: Reaktywacja nie jest już trywialnym hitem na Polsata o 20.00 – daleko mu jednak do wzrastających gigantów kina akcji pokroju Johna Wicka. Widz wciągnięty zostaje w autoparodystyczny wir, by po chwili rozproszyć się umoralniającą wstawką a la lata ’90. Brak usystematyzowanej konwencji tworzy z widowiska kolejny film z Vinem Dieslem – czerstwe żarty i nie-aż-tak-cięte riposty to standardowy gratis do pozycji tego typu. Czego nie można odmówić twórcom – na Reaktywacji dobrze będą się bawić zarówno starzy fani serii jak i początkujący amatorzy gatunku; miłośnicy wysublimowanego kina – trzymajcie się z daleka!

Moja ocena: 5/10