karakter

Świetny film. Może nawet jeden z lepszych, jakie w tym roku widziałem w kinie. Porównywałbym z mającym w tym samym czasie premierę obrazem "Historia pewnego życia", ale przede wszystkim z "Wichrowymi wzgórzami" Andrei Arnold. To takie "50 twarzy Greya" w historycznym kostiumie w dobrym tego słowa znaczeniu. Tzn. takim kinem mogłoby być "50…", gdyby nie fakt, że było pośredniej jakości mieszczańską pulpą dla pensjonarek. W większym stopniu jest to ekranizacja powieści Mikołaja Leskowa pod tytułem "Powiatowa Lady Makbet" (przeniesionej zresztą na ekran także przez Andrzeja Wajdę), niż klasycznego dramatu Szekspira.

Film Daniela Sancheza Alevaro nie wpisuje się w żadną ze znanych nam estetyk potocznie utożsamianych z kinematografią hiszpańską. Nie jest to w żadnym wypadku absurdalny w formie i antymieszczański w treści styl Luisa Bunuela, trudno ów utwór porównywać z dokonaniami innych gigantów 10 Muzy reprezentujących ten kraj, w szczególności z twórczością "Bunuela ery punk" Pedro Almodovara ani z fatalistycznymi wątkami podejmowanymi przez Carlosa Saurę. Z braku lepszej etykiety nazwałbym "GranatowyPrawieCzarny" przedstawicielem kina zjednoczonej Europy. Przed obejrzeniem tego filmu, byłem przekonany, że przyjdzie mi się zmierzyć z czymś w rodzaju niemiecko-tureckiego "Głową w mura"…portretem życiowych wykolejeńców zmierzających ku autodestrukcji. Jak się okazało, co prawda fabuła nie należała do zbyt optymistycznych, ale całość doprawiona była potężną dawką ironicznego, często sprośnego, dosadnego, obfitującego w liczne erotyczne akcenty humoru. Motyw ludzkiej seksualności, jako jeden z wymiarów konstytuujących tożsamość człowieka, pojawia się nader często, nie przekracza nigdy jednak granicy dobrego smaku, przez co film nie staje się nawet przez moment europejską wariacją amerykańskich głupkowatych komedii w rodzaju "American Pie". "GranatowyPrawieCzarny" to utwór o przełamywaniu egoizmu i otwieraniu się na drugiego człowieka. O tym jak skrzętnie chowamy swoje marzenia, odkładamy je ad acta. Również o trudnych relacjach ojców z synami.

Sugestywny, zaprezentowany w niebanalnej formie przywołującej na myśl dokonania twórców spod znaku francuskiej Nowej Fali, zwłaszcza zaś Francois Truffaut i jego obrazu "Jules i Jim" (…a trochę przypominający "Niewinnych czarodziejów" Andrzeja Wajdy ze swoją swingującą, ukazującą nieznośną lekkkość bytu atmosferą) portret młodości ze wszelkimi jej cechami takimi jak rozwichrzenie, niezdecydowanie, melancholia, ambiwalencja, które to zostały w doskonały sposób uchwycone przez dalekiego krewniaka Larsa von Triera, Joachima Triera. Jeden z moich ulubionych filmów w ogóle.