Koszmar z ulicy Wiązów 1984

Komu z Was nie śniły się nigdy koszmary? Kto nie zbudził się w środku nocy z przerażeniem w oczach? Odpowiedź jest prosta: dotyczy to każdego. Wszyscy miewamy senne koszmary - jest to zupełnie normalne, a zarazem tajemnicze i niepokojące. Zjawiskiem tym zainteresował się, wówczas jeszcze mało popularny reżyser, Wes Craven, który zainspirowany artykułami o podobnej tematyce postanowił stworzyć „Koszmar z ulicy Wiązów”. Jak się później okazało, owy film stał się niemalże kultowym, na zawsze zapisał się w historii kina.

W tym momencie należy zadać sobie pytanie, czemu właściwie odniósł on taki sukces. „A Nightmare on Elm Street” zaliczany jest do podgatunku horroru jakim jest slasher. Produkcje należące do tego rodzaju filmów grozy okres największej popularności przeżywały w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych dwudziestego wieku. W tym czasie powstawały jedne z ważniejszych dzieł, takich jak: „Teksańska masakra piłą łańcuchową” (1974), „Halloween” (1978), czy też „Friday the 13th” (1980) oraz ich kontynuacje. Wszystkie te obrazy oparte były na jednym schemacie - grupa nastolatków atakowana jest przez psychopatycznego zabójcę, mordującego bez żadnych skrupułów, w brutalny i szokujący sposób. W utworze Wesa Cravena widz odnajdywał coś świeższego, lecz jednocześnie nie odbiegającego od ogólnych założeń slasherów. Mamy tu bowiem do czynienia z okrutną postacią zabijającą swoje ofiary jedynie we śnie. Na uwagę zasługuje tu wspaniale wykreowana postać Freddiego Kruegera, uważana współcześnie za jednego z najstraszniejszych i przerażających anty-bohaterów. Na mojej „czarnej liście” jest on na drugim miejscu, tuż za Leatherfacem, a przed Jasonem. Jak wygląda i jaka jest jego przeszłość nie będę opisywał - kto widział to wie, kto natomiast nie miał jeszcze okazji, samemu powinien się o tym przekonać.

Pod względem technicznym „A Nightmare on Elm Street” jak na tamte lata prezentuje się dość dobrze, nikt nie może spodziewać się super efektów specjalnych, gdyż większość z nich została wykonana fizycznie, bez udziału komputera (z jego pomocą zrobiono zaledwie dwie sceny). Jednak każdy maniak zarówno horrorów jak i pozostałych gatunków filmowych wie, że prawdziwe dzieło nie potrzebuje tego by zasłużyć na uwagę. Oczekiwać natomiast możemy dobrze opowiedzianej historii, aktorstwa na odpowiednim poziomie (debiut Johnny'ego Deppa), klimatu, a także doskonale dobranej ścieżki dźwiękowej, czego w tym filmie bez wątpienia nie brakuje. Co do tego ostatniego, to według mnie muzyka nie jest idealna, ale mimo to nie mogę się przyczepić, ponieważ doskonale zgrywa się ze scenami, zwiększając tym samym napięcie.

Podsumowując jest to jedno z największych dzieł kina grozy, z którym każdy powinien się zapoznać - szczerze do tego zachęcam.