Najlepsze filmy 2016 roku (lista aktualizowana) 11

Strona 9 z 12

STYCZEŃ – LUTY – MARZEC – KWIECIEŃ – MAJ – CZERWIEC – LIPIEC – SIERPIEŃ – WRZESIEŃ – PAŹDZIERNIK –
LISTOPAD -
GRUDZIEŃ

NAJLEPSZE FILMY – WRZESIEŃ

PLAN MAGGIE

Miller tworzy kino lekkie i przyjemne, które może bawić, ale nie odchodzi od kanonu małych amerykańskich filmów o zagubionych dorosłych. Kameralne kino indie z wprawą łączy komizm z nutką romantyzmu, oferując niegłupią rozrywkę. Maggie’s Plan zyskuje właśnie dzięki naturalności i uroczej chemii między aktorkami, które uzupełniają się, tworząc komiczne zestawienie.

PAN IDEALNY

Cabezas strzela do widzów absurdalnymi sytuacjami, zwariowanymi minami i nietypowymi rozwiązaniami, dzięki czemu Pan Idealny jest świeżą komediową propozycją. Trup ścieli się gęsto niczym w filmowym marzeniu Tarantino , bohaterowie mają pokręcone osobowości jak u Marjane Satrapi (Głosy), a wszystko jest owiane romantyczną aurą niczym z Jestem na tak. Filmowa przygoda w oparach nonsensu i uczuciowego wkrętu.

BRIDGET JONES 3

Trzecia odsłona filmu próbuje wtrącić krótką lekcję o tolerancji i przyznawania prawa do szczęścia w każdej formie. Konserwatywna matka Bridget „nawraca” się na empatyczne rozumienie drugiego człowieka: nie tyle zaczyna akceptować samotne matki i pary jednopłciowe, ale również aktywnie angażuje ich w swój program wyborczy. I choć reżyser nie unika łopatologii i naiwnych rozwiązań, nie można mieć mu tego za złe. W końcu chodzi o brytyjską bajkę o poszukiwaniu miłości i szczęścia

MAJĄC 17 LAT

Techine nie robi niczego na siłę. Nie walczy o przykucie uwagi widza przed nadmierne cielesne ekspozycji czy emocjonalny ekshibicjonizm. W jego świecie wszystko po prostu się wydarza, a młodzi ludzie w końcu zostali pozbawieniu głupiej łatki buntowników bez powodu. Being 17 jest mądrą opowieścią o przyznaniu się przed samym sobą do bycia gejem. To historia akceptacji i pięknego uczucia, które w dużej mierze zasadza się na psychicznym zaangażowaniu i trosce o drugiego człowieka.

SENSORIA

Mimo kilku wad Sensoria stanowi kwintesencję skandynawskiej kultury i sztuki, a jej melancholijne tempo akcji odróżnia ją na tle pełnometrażowych klisz nurtu ghost story. Wysublimowany horror już dawno nie działał na odbiorcę w tak hipnotyczny sposób, angażując zmysł wzroku i słuchu, a także uczucia.

NAWET NIE WIESZ JAK BARDZO CIĘ KOCHAM

Terapia w kinie u Łozińskiego uzyskuje również większy wymiar – jest komentarzem do roli kina w odpytywaniu z wrażliwości, nie tylko tej filmowej. Produkcja staje się dojrzałym listem miłosnym do zjawiska filmoterapii. Ten film akcji, thriller, hardcore love story i dramat na wiele głosów, odwołuje się do kina jako czegoś więcej, niż seansu filmowego. Nawet nie wiesz jak bardzo cię kocham to terapia zbiorowa o tym jak leczyć, spełnionym intelektualnie i rozebranym do nerwów, kinem.

SERCE PSA

Serce psa wygrywa swoją niepewnością. O paradoksie kinowy, ileż cię trzeba cenić! Laurie Anderson pozwala nam podejść do siebie bardzo blisko, ale nie w najlepszym dniu swojego życia, a w tych najgorszych. To nie zbiór aforyzmów, złotych myśli, a liryka najbardziej bezpośrednia.

OSTATNIA RODZINA

Ostatnia rodzina to film, który się z nami zaprzyjaźnia. Roztacza trudną, ale rodzinną atmosferę. Przyciąga charyzmą swoich bohaterów. Sprawia, że czujemy się komfortowo, aby ostatecznie wymierzyć bolesny cios w najczulsze miejsce. Jan P. Matuszyński nie pokazuje wielkiego artysty, ale człowieka, tworzącego we współistnieniu ze swoją pokrętną rodziną. To nie jest portret geniusza z uwzniośloną atmosferą, a dramat rodzinny, z nutą komedii, naznaczony bólem i śmiercią.

VIVA

Ta kubańska produkcja próbuje się zmierzyć z silnie zakorzenioną kulturą macho i pokazuje, że nie ilość testosteronu świadczy o dojrzałości i męskości, która wiąże się z umiejętnością stanowienia o sobie, ale przede wszystkim troszczenia o innych. Viva składa się z pięknych rozmów i cichych gestów porozumienia między ojcem i synem. Daje przykład akceptacji i subtelnego opowiadania. To kino gestów, które na długo pozostają w pamięci. Breathnach zachwyca empatią i wrażliwością patrzenia.

ARGENTYNA, ARGENTYNA

Wydaje się, że Carlos Saura kieruje się w swojej kreacji i prezentacji credo: Pokaż mi co się u was gra, a powiem ci kim jesteście. Autor odkodowuje budowę każdego szczegółu kultury Argentyńskiej poprzez dźwięki. Dzięki tej skrupulatności, ale mentalności „Piny”, a nie lekcji muzyki, tworzy wybuchowy album tamtejszych terenów. Ich niemiesząca się w tabelach energetycznych kultura zostaje zubożona w każdym przewodniku turystycznym i poprzez film "Argentyna, Argentyna" udaje się reżyserowi językiem Argentyny opowiedzieć o niej, a że taniec to język uniwersalny – to nikt ni potrzebuje tłumaczenia.

Zobacz również w katalogu: filmy z 2015 roku oraz filmy z 2016 roku