FILM

„Pierwszy Człowiek” to dzieło filmowe, które korzysta ze wszystkich dobrodziejstw swojego medium, aby pozwolić nam poczuć się, jak prawdziwy astronauta podczas księżycowej wyprawy. przeczytaj recenzję

22 lipca 2011 roku. Czarna data w historii Norwegii. To właśnie wtedy doszło do dwóch zamachów terrorystycznych, w wyniku których zginęło 77 osób, a ponad 100 zostało rannych. Państwo wciąż podnosi się po skutkach tych tragicznych wydarzeń. przeczytaj recenzję

Jest zatem obraz Christensen nie tylko intymną opowieścią stanowiącą w jakimś sensie osobliwą wersją coming of age movie, którą jest przede wszystkim, ale też na drugim planie portretem społeczeństwa na progu wielkiej zmiany. przeczytaj recenzję

„Wieś pływających krów”, czyli film dokumentalny w reżyserii Katarzyny Trzaski to obraz o tym, co przynosi zestawienie różnych kultur, bądź różnych filozofii życiowych. przeczytaj recenzję

“Venom” Rubena Fleischera jest dziełem, które choć powstało w drugiej dekadzie XXI wieku, swoim stylem i podejściem do prowadzenia opowieści, przypomina raczej dzieła z przełomu stuleci. przeczytaj recenzję

Za enigmatycznym tytułem kryje się interesujący debiut brytyjskiej reżyserki Deborah Haywood, mającej wszak na koncie już pięć krótkich metraży, których tematyka, jak i przyjęta stylistyka jest zresztą zbieżna z tym, co zaproponowano w najnowszej fabule. przeczytaj recenzję

„Searching” to intrygujący thriller, przedstawiony w nietuzinkowej, ciekawej formie. Obraz, którego siła leży w prostocie. Film pokazuje tym samym, że czasem najprostsze rozwiązania maja największa sile rażenia. przeczytaj recenzję

Finalny obraz nie jest aż tak polaryzujący i jednostronny, jak życzyliby sobie tego niektórzy, zarzucając reżyserowie nadmierne uproszczenia. To film przemyślany, który pokazuje złożoną sytuację i trudną drogę wyjścia. przeczytaj recenzję

Zgrzytem jest być może nazbyt publicystyczny, dosłowny i aktualny finał, ale to w dalszym ciągu bardzo dobre kino, o którym nie zapomnimy prędko po wyjściu z kina. przeczytaj recenzję

„Dogman” nie jest właściwie żadnym dramatem, a dopiero w makabrycznym finale zbliża się gatunkowo do groteski a la bracia Coen. przeczytaj recenzję