Strach, złość, smutek, radość, wstręt, zazdrość, wstyd. Adaś Miauczyński powraca do czasów swojego dzieciństwa, kiedy – jak większość z nas – miał spory problem z nazywaniem towarzyszących mu wtedy emocji. Aby poprawić jakość swego dorosłego już życia, postanawia powrócić do tamtego nie do końca – jak się okazuje –… zobacz więcej
Strach, złość, smutek, radość, wstręt, zazdrość, wstyd. Adaś Miauczyński powraca do czasów swojego dzieciństwa, kiedy – jak większość z nas – miał spory problem z nazywaniem towarzyszących mu wtedy emocji. Aby poprawić jakość swego dorosłego już życia, postanawia powrócić do tamtego nie do końca – jak się okazuje – beztroskiego okresu, by nauczyć się przeżywania siedmiu podstawowych uczuć. Ta ekstremalnie nieprzewidywalna podróż do przeszłości obfituje w szereg przezabawnych, wręcz komicznych sytuacji, ale niesie za sobą również moc wzruszeń i refleksji. opis dystrybutora
Tym razem Marek Koterski, na mocy swojego alter ego: Adasia Miauczyńskiego, mierzy się z młodością. Patrzy na nią oczami satyryka i erudyty. przeczytaj recenzję
„7 uczuć” stanowi tragikomiczny rozrachunek z wychowaniem – rodzicielskim i instytucjonalnym. Często śmieszy, niejednokrotnie porusza, choć nie do końca dźwiga ciężar własnego tematu. przeczytaj recenzję
„7 uczuć” to, jak twierdzi reżyser, najtrudniejsze i najbardziej osobiste dzieło w jego karierze. Adaś wraca bowiem do czasów dzieciństwa, gdzie szuka źródła swoich natręctw. przeczytaj recenzję
Kilka świetnych pomysłów na film rozmyło się w tej pełnej nieuporządkowanego chaosu, zbyt długiej i zbyt alegorycznej opowieści z łopatologicznym finałem. przeczytaj recenzję
"7 uczuć" to najdojrzalsze dzieło Marka Koterskiego, poruszające w odważny sposób wątki, które jeszcze nie miały okazji wybrzmieć w taki sposób w twórczości artysty. przeczytaj recenzję
"7 uczuć" to jeden z lepszych filmów Koterskiego, bo pozwala wybrzmieć motywom zaakcentowanym już wcześniej. przeczytaj recenzję
W filmie zacytowano następujące utwory literackie: „Niedaleko Damaszku” Adama Mickiewicza, „Czerwone i czarne” Stendhala (w przekładzie Żeleńskiego-Boya), „Katechizm polskiego dziecka” Władysława Bełzy, „Idzie jeż” Jana Brzechwy, „Niech mnie tylko” Marka Koterskiego, „Jak umrę” Marka Koterskiego oraz „Elementarz” Mariana Falskiego. zobacz więcej
Ta strona powstała dzięki ludziom takim jak Ty. Każdy zarejestrowany użytkownik ma możliwość uzupełniania informacji
o filmie.
Poniżej przedstawiamy listę autorów dla tego filmu:
Pozostałe
Proszę czekać…
Dużym plusem filmu jest obsadzenie dorosłych w roli dzieci. W ciekawy sposób pokazuje problemy z jakimi mierzy się współczesna młodzież. Jednak scena z utopieniem psa w wodzie jest zbyt brutalna.