Pressboki

Akcja i broń

W Gniewie tytanów zobaczymy wiele epickich scen akcji przedstawiających setki walczących postaci, wyposażonych w bardzo różne rodzaje broni. Koordynator ds. kaskaderskich Paul Jennings i specjalista zajmujący się bronią, Nick Komornicki, razem pracowali już na planie pierwszego filmu. Teraz chętnie ponownie wzięli się pracy, gotowi dać z siebie jeszcze więcej.

„Mieliśmy okazję bawić się wielkimi potworami, organizować wielkie bitwy i udawać, że jesteśmy bogami” — mówi Jennings. „To było ekscytujące i świetnie się przy tym bawiliśmy”.

Jennings cieszył się też z ponownej współpracy z Samem Worthingtonem. „Sam znakomicie radzi sobie ze scenami akcji i uwielbia sam wykonywać wszystkie kaskaderskie numery, poza tym ma wiele pomysłów, które pomagają nam podczas pracy nad tymi sekwencjami”.

Tym razem Perseusz wiódł spokojne życie, pozbawione jakichkolwiek walk, więc Worthington i twórcy filmu chcieli pokazać go jako „wojownika, który trochę wyszedł z wprawy. Od dziesięciu lat nie walczył, jego ciosy nie są tak skuteczne jak kiedyś i nie ma takiej zręczności we władaniu mieczem jak dawniej” — zauważa aktor. „Podobało mi się, że musi trochę nadgonić, dzięki temu akcja miała inną dynamikę, a dla mnie była to lepsza zabawa. Każdy cios, który przyjmuje i zadaje, sprawia mu ból. Jest jak William Munny w Bez przebaczenia, tylko ma 35 lat”.

„Sam jest niezwykle zdolnym aktorem, który obija się o skały, ujęcie po ujęciu, i nigdy nie narzeka” — śmieje się Liebesman.

Sam chce, żeby akcję widać było na jego twarzy, kiedy tylko jest to możliwe” — zgadza się z nim Iwanyk. „Im trudniejsza scena, tym większą ma motywację. To widać. Jest gotowy na wszystko. Jest wsparciem dla nas filmowców i daje znakomity przykład reszcie aktorów i ekipie filmowej”.

„Myślę, że dziś widzowie wymagają takiego podejścia — dodaje Worthington — a ja chcę, żeby widzowie cały czas byli ze mną i czuli atmosferę filmu do samego końca, więc staram się robić, co mogę, i nie zrobić sobie przy tym krzywdy”.

Na szczęście Perseusz miał przy sobie broń, którą mógł się wesprzeć. Miał na przykład miecz, który nosił podczas ostatniej wyprawy lata temu, a także niewielki drewniany sztylet wystrugany przez jego syna Heliusa, który zabiera ze sobą na szczęście. Komornicki i jego zespół przygotowali też ponad 1500 sztuk broni dla reszty żołnierzy i bogów, w tym broń wykonaną z lekkiego aluminium, gumy lub metalowych inkrustacji. Zbudowali również wielkie i sprawne trebusze do ostatniej sceny bitewnej.

Dla boga wojny zaprojektowano specjalny miecz. „Miał bardzo tradycyjne ostrze jak z epoki brązu” — mówi Komornicki. „Na rękojeści przedstawione były symbole Aresa: orzeł i dzięcioł. Ogólnie rzecz biorąc, był dość prosty, surowy i gotowy do użycia, miał wyglądać jakby widział już niejedną bitwę”. Ares nosi też przy sobie siejący grozę przedmiot zwany „wojenną maczugą Aresa”, którą Komornicki opisuje jako „coś zakończonego u góry dużym kamieniem, z trzonkiem z brązu i szpikulcem u dołu”.

Najważniejszą bronią w filmie jest symboliczna i śmiertelnie niebezpieczna Włócznia Triumu. Składa się z trzech oddzielnych broni, które Hefajstos wykuł dla trzech bogów: gromiotu Zeusa, trójzębu Posejdona i wideł Hadesa. Jest to jedyna broń, która pokonała Chronosa, dlatego Perseusz musi zgromadzić wszystkie trzy elementy, aby mieć tym razem jakieś szanse w walce z tytanem.

Dla większej funkcjonalności „wszystkie trzy boskie bronie można zmniejszyć do niewielkich wersji, tak aby bogowie, jeżeli nie znajdują się w niebezpieczeństwie, nie musieli nosić wielkiej broni, tylko niewielki przedmiot, który im nie przeszkadza”. Każda z nich ma swoje charakterystyczne właściwości. „Dwuząb Hadesa nie mogły być błyszczące, musiały wyglądać na brudne i stare. Trójząb Posejdona również musiał wyglądać staro i tak jakby przez długi czas znajdował się w morskiej wodzie. Gromiot Zeusa był najtrudniejszy, ponieważ musiał mieć kształt błyskawicy, ale być bardziej praktyczny niż normalny przedmiot o takim kształcie”.

Aby widzowie mogli podziwiać jeszcze lepsze efekty wyczynów kaskaderskich i walki na miecze, twórcy filmu zdecydowali się na dużo bardziej nowoczesne narzędzie: technologię 3D.

„Od początku planowaliśmy, że film będzie w 3D. Odpowiednio dobieraliśmy choreografię i konsultowaliśmy się między ujęciami z naszym ekspertem w dziedzinie stereoskopii, aby mieć pewność, że będziemy mogli wykorzystać tę technologię w jak największym stopniu” — mówi Liebesman.

„Dbaliśmy cały czas o to, aby wydłużać ujęcia, aby ruch był bardziej dynamiczny i unikaliśmy szybkich cięć” — dodaje operator zdjęć Ben Davis. Kierując się tymi założeniami i decyzją, że technologię 3D zastosujemy po zakończeniu zdjęć, mogliśmy kręcić w stylu Jonathana. Było dużo ruchu kamery i zdjęcia z kamer ręcznych, czego nie moglibyśmy zrobić kamerami 3D”.

Davis także był zadowolony, że kręcili na taśmie, a nie w cyfrowej technologii high definition. „Gdyby to był współczesny film, wtedy może HD by się sprawdziło. Ale to była grecka epopeja. Zależało mi na fakturze, wrażliwości i realizmie, które osiągnąć można tylko na taśmie”.

Polly Johnsen mówi — „Dokonując wszystkich wyborów związanych z pisaniem scenariusza i planowaniem, kierowaliśmy się tym, jaki film będzie w odbiorze i możliwością zastosowania 3D, aby zaoferować widzom tak ekscytujące i emocjonujące kinowe przeżycie, że nie będą mogli wysiedzieć w fotelach”.

„Ludzie chodzą do kina, aby przenieść się w inne światy, które mogą sobie tylko wyobrażać” — mówi Basil Iwanyk. „Myślę, że dzięki naszym stworom, akcji, rozmachowi i skali, będzie to ekscytujący i porywający obraz. Potwory, ogień, kurz i pył będą wychodziły z ekranu wprost na widzów. To będzie szalona zabawa”.

Jonathan Liebesman dodaje — „Kiedy Chronos wychodzi z ekranu i ciska komety z lawy, widz ma wrażenie, że idzie prosto na niego”.

Jednocześnie, jak zauważa reżyser — „Jest w filmie wiele poruszających, emocjonalnych wątków, które, mam nadzieję, przemówią do widzów, a wszystko to będzie się działo w samym środku wielkiej wojny między śmiertelnikami a bogami i potworami”.

O produkcji

W filmie Gniew tytanów znów zobaczymy mityczną krainę bogów i potworów pogrążoną w wojnie, ale tym razem przypominać ona będzie kataklizm. Historia nie widziała jeszcze walki na taką skalę. A główny bohater — Perseusz — tym razem ma osobiste powody by wziąć w niej udział.

„To niesamowita przygoda, która prowadzi Perseusza w miejsca, jakich żaden śmiertelnik jeszcze nie widział, i zmusza go do zmierzenia się z wrogami, z jakimi nie przyszło walczyć żadnemu człowiekowi” — mówi reżyser Jonathan Liebesman, który chętnie skorzystał z okazji, aby nakręcić film ze swojego ulubionego gatunku i opowiedzieć historię o konfrontacji z przeznaczeniem. Bo — jak mówi — jest to coś „co wszystkich nas w końcu spotka, choć może nie w tak heroicznych okolicznościach jak Perseusza. Grecka mitologia jest ponadczasowa, ponieważ opiera się na klasycznych archetypach, elementach tragicznych, komicznych, zdradzie i zemście. Znajdziemy w niej wszystko, a w dodatku stanowi ona część naszej wspólnej kultury. Każdy wie, kim byli Zeus i Hades i czym jest Podziemie”.

Po tym, jak Perseusz dziesięć lat temu w kryjówce Meduzy przeżył pierwsze spotkanie z tym światem, próbował zapomnieć o demonach przeszłości i wieść razem ze swoim synem spokojne życie rybaka. Ale kiedy wojna sama do niego przychodzi, znajduje się w sytuacji bez wyjścia. Mimo skrywania faktu, że jest półbogiem, nie może już dłużej wypierać się swojego pochodzenia... ani roli, jaką ma do odegrania na polu bitwy.

„Podczas pierwszej wyprawy Perseusz stracił wszystko, co miało dla niego znaczenie, i chciał się zemścić, więc w pewnym stopniu prawdopodobnie nie było dla niego ważne, czy przeżyje czy nie” — wspomina Sam Worthington, który ponownie wciela się w tę postać. „Teraz jest bardziej dojrzały, ma dziecko, które bardzo kocha, i jest zadowolony ze swojego życia. Inaczej postrzega świat i nie chce, żeby się zmienił”.

Zmiana jednak nadejdzie, częściowo z powodu jego poczucia obowiązku wobec ojca, króla wszystkich bogów — Zeusa. Liam Neeson, który ponownie gra tę postać, mówi, że chciał jeszcze dokładniej zgłębić naturę więzi między ojcami a synami, a także między braćmi. „Jonathan i scenarzyści chcieli wysunąć na pierwszy plan trudne relacje między Zeusem a jego synami, Perseuszem i Aresem, oraz jego złożone przejścia z Hadesem oraz ich własnym ojcem, Chronosem” — zauważa aktor. „Bardzo mi się to podobało, ten realizm fantastycznego świata, bardzo ludzkie emocje, które stoją za opowieścią rozgrywającą się w sferze baśni”.

Ralph Fiennes, ponownie grający Hadesa, dodaje — „Zawsze sądziłem, że greccy bogowie są uosobieniem ludzkich ambicji i pragnień, w szczególności tych związanych z nieśmiertelnością, wieczną siłą, pięknem i potęgą. Nie możemy mieć tych rzeczy, więc stworzyliśmy te przerysowane postaci i fantastyczne opowieści”.

Do produkcji epickiej przygody włączył się również ponownie producent Basil Iwanyk, który był bardzo podekscytowany pracą nad kolejną mitologiczną opowieścią z nowymi jeszcze większymi bestiami i reżyserem Jonathanem Liebesmanem u steru. „Jonathanowi pomysł na film podobał się tak samo jak mnie i podobnie jak ja uważał, że podróżowanie po Teneryfie, Walii i Anglii, odtwarzanie bitew w naturalnej skali i walka z potworami, będą świetną zabawą” — śmieje się Iwanyk. „Jego entuzjazm był zaraźliwy. Zagrzewał do pracy wszystkich wokoło, dzięki czemu każdy aktor i członek ekipy filmowej dawał z siebie wszystko co najlepsze”.

Zanim jednak pierwszy miecz mógł przeszyć powietrze, musiał powstać scenariusz. Iwanyk i producentka Polly Johnsen zwrócili się z tą prośbą do specjalistów: Dana Mazeau, Davida Leslie Johnsona oraz Grega Berlantiego, prosząc ich o obmyślenie dla Perseusza śmiertelnie niebezpiecznej wyprawy, budzącej jeszcze większe emocje niż poprzednia przygoda.

Mazeau mówi — „To była naprawdę ciekawa współpraca. Dave, Greg i ja siadaliśmy razem na kilka godzin dziennie, przeglądając materiały i zastanawiając się, co my chcielibyśmy zobaczyć na ekranie, ponieważ wszyscy sami jesteśmy fanami takich przygód”.

Według Johnsona — „W mitologii największe przygody Perseusza dobiegają końca po ocaleniu przez niego Andromedy, co miało miejsce w pierwszym filmie. Musieliśmy wyobrazić sobie, co robił później, wymyślić dla niego nową przygodę, czyli właściwie stworzyć „zagubiony mit”, który będzie sprawiał wrażenie autentycznego fragmentu mitologii”.

„Starożytne mity wydają nam się znajome, potrafimy w znaleźć w nich coś, co nas dotyczy, dlatego przetrwały wieki” — zauważa producentka Polly Johnsen. „Scenarzyści wymyślili własny mit, który idealnie wpisuje się w konwencję — jest to ważna opowieść, w której każdy znajdzie coś dla siebie. Zgłębia uniwersalne motywy takie jak miłość i nienawiść między ojcami a synami oraz rywalizacja między rodzeństwem. Następnie Jonathan dodał od siebie swoje realistyczne podejście do filmu, co w połączeniu z wielkimi fantastycznymi elementami sprawia, że pokazujemy widzom to, co najlepsze w obu światach”.

„Staraliśmy się nakręcić epicki film, w każdym znaczeniu tego słowa — inspirującą opowieść z emocjonującymi wątkami, wielkimi stworami, szybkimi scenami akcji, zjawiskowymi krajobrazami i słynnymi postaciami granymi przez niezwykle utalentowanych aktorów” — mówi Liebesman.

Obsada

SAM WORTHINGTON (Perseusz) w 1998 roku ukończył prestiżowy National Institute of Dramatic Art (NIDA) w Sydney. Następnie pojawiał się na deskach teatru, występując w sztuce „The Judas Kiss”, wyreżyserowanej przez Neila Armfielda dla grupy teatralnej Company B w Belvoir Street Theater.

Mając już na koncie mniejsze role w międzynarodowych produkcjach takich jak Wojna Harta, VI Batalion i Zabójca, stawił się na castingu do roli Jamesa Bonda w Casino Royale. Chociaż nie dostał roli doświadczenie to zaprocentowało rok później. Po wyczerpującym poszukiwaniu odpowiedniego aktora James Cameron wybrał Worthingtona na odtwórcę głównej roli w Avatarze — pierwszym fabularnym filmie reżysera od nagrodzonego Oscarem hitu Titanic z 1997 roku. Avatar zarobił na całym świecie 2,74 miliarda dolarów, dzięki czemu stał się najbardziej dochodowym filmem wszech czasów. Avatar zdobył w 2010 roku kilka nominacji do Oscarów w tym dla najlepszego filmu i dla najlepszego reżysera — Jamesa Camerona. W tym samym roku film otrzymał też Złote Globy dla najlepszego dramatu i dla najlepszego reżysera, a James Cameron był również nominowany do nagrody DGA Feature Film Award.

Worthington niedawno podpisał umowę z Summit Entertainment i wkrótce zagra w thrillerze Man on a Ledge tej wytwórni. Film ma wejść do kin w 2012 roku.

Worthington ostatnio zagrał Perseusza, główną postać w filmie Starcie tytanów w reżyserii Louisa Leterriera wytwórni Warner Brothers. Film na całym świecie zarobił 491 milionów dolarów.

Niedawno Worthington zakończył zdjęcia do dramatu Ami Canaan Mann The Fields. Film ma wejść do kin w 2012 roku.

Worthington zagrał również u boku Christiana Bale’a w długo oczekiwanym prequelu do serii filmów o Terminatorze — Terminator: Ocalenie, który zarobił 370 milionów dolarów na całym świecie. To właśnie James Cameron napisał scenariusze do pierwszych dwóch części serii o Terminatorze (Terminator oraz Termiantor 2: Dzień sądu) oraz je wyreżyserował.

Poza tymi dwiema seriami Worthington niedawno zakończył także zdjęcia do dwóch filmów: dramatu Last Night, gdzie zagrał u boku Keiry Knightley oraz thrillera The Debt, w którym występuje wraz z Helen Mirren. Pierwszy film opowiada o mężu i żonie, których wierność w przeciągu 36 godzin poddawana jest próbie. Ten drugi wyreżyserował John Madden. Opowiada on historię z okresu po II wojnie światowej o trzech agentach Mossadu, którzy po latach muszą zmierzyć się ze swoją pełną skandali przeszłością.

Rozwijając umiejętności nabyte w teatrze, Worthington kontynuował pracę jako aktor w produkcjach kinowych i telewizyjnych. Aktor zadebiutował w australijskim filmie Faceci w butach, w którym zagrał napawającego lękiem starszego brata Adama Garcii. Za tę rolę zdobył nominację Australijskiego Instytutu Filmowego dla najlepszego aktora w roli głównej w 2000 roku. Jego kolejne australijskie filmy to między innymi: Szemrany interes z Johnem Goodmanem, Toni Collette i Samem Neillem, Wyrównanie rachunków z Davidem Wenhamem oraz współczesna adaptacja „Makbeta” Geoffreya Wrighta, w której zagrał tytułową rolę. Jednak dopiero jego wyśmienita gra w uznanym przez krytyków filmie Cate Shortland Salto sprawiła, że stał się rozpoznawalnym aktorem. Zdobył nagrodę Australijskiego Instytutu Filmowego dla najlepszego aktora w roli głównej oraz nominację FCCA dla najlepszego aktora 2004 roku. Film okazał się wielkim zwycięzcą podczas rozdania nagród Australijskiego Instytutu Filmowego, zdobywając statuetki we wszystkich trzynastu kategoriach filmowych — był to pierwszy taki przypadek w historii tych nagród.

Worthington zagrał również w uznanych australijskich produkcjach telewizyjnych: Love My Way, który zdobył nagrodę Australijskiego Instytutu Filmowego dla najlepszego serialu telewizyjnego, i w The Surgeon, nominowanym przez Australijski Instytut Filmowy do nagrody dla najlepszego mini serialu telewizyjnego. Pojawił się też w odcinku „Delivery Man” serialu Two Twisted, produkcji Bryana Browna utrzymanej w klimacie Strefy mroku.

RALPH FIENNES (Hades) tego lata pojawia się na ekranach kin jako mroczny Lord Voldemort, jeden z najbardziej przerażających i bezlitosnych czarnych charakterów współczesnej literatury i kinematografii, w filmie Harry Potter i Insygnia Śmierci: część II. Po raz pierwszy pojawił się w roli Voldemorta w filmie z 2005 roku Harry Potter i Czara Ognia. Powrócił do tej roli w roku 2007 w filmie Harry Potter i Zakon Feniksa oraz ostatnio — Harry Potter i Insygnia Śmierci: część I.

W 2010 roku Fiennes po raz pierwszy wyreżyserował film pełnometrażowy, współczesną wizję szekspirowskiego thrillera politycznego „Coriolanus”, w którym sam zagrał u boku Gerarda Butlera i Vanessy Redgrave. W tym samym roku wystąpił też w filmie Niania i wielkie bum razem z Emmą Thompson oraz Starciu tytanów w towarzystwie Liama Neesona i Sama Worthingtona. Obecnie bierze udział w produkcji Starcia tytanów 2.

Fiennes był dwukrotnie nominowany do Oscara®. Pierwszą nominację otrzymał za rolę w produkcji Stevena Spielberga Lista Schindlera, nagrodzonej Oscarem® dla najlepszego filmu w 1994 roku. Rola mrożącego krew w żyłach nazistowskiego komendanta Amona Goetha przyniosła mu Złoty Glob i nominację do nagrody BAFTA, a także liczne wyróżnienia od stowarzyszeń krytyków dla najlepszego aktora drugoplanowego, w tym od National Society of Film Critics oraz od stowarzyszeń krytyków filmowych z Nowego Jorku, Chicago, Bostonu i Londynu. Cztery lata później Fiennes otrzymał drugą nominację do Oscara® dla najlepszego aktora w wyróżnionym jako najlepszy film obrazie Anthony'ego Mingghelli Angielski pacjent. Otrzymał też nominację do Złotego Globu i nagrody BAFTA oraz dwie nominacje do nagrody Screen Actors Guild (SAG) Award®, jedną dla najlepszego aktora oraz drugą zbiorową dla obsady.

Ponadto Fiennes zdobył nagrodę British Independent Film Award, nagrodę Evening Standard British Film Award, nagrodę Londyńskiego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych oraz nominację do nagrody BAFTA za rolę w dramacie Wierny ogrodnik Fernando Meirellesa z 2005 roku. W 2008 roku zdobył podwójną nominację do nagrody British Independent Film Award dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę w filmach Najpierw strzelaj, potem zwiedzaj oraz Księżna. Ten drugi przyniósł mu również nominację do Złotego Globu. Ponadto przyznano mu nominacje do nagrody Emmy, Złotego Globu i nagrody SAG® za pracę u boku Susan Sarandon w filmie produkcji HBO Bernard i Doris.

Inne filmy z jego udziałem to: Lektor z Kate Winslet, nagrodzony Oscarem® The Hurt Locker, W pułapce wojny Kathryn Bigelow, Biała hrabina Jamesa Ivory'ego, nagrodzony Oscarem® film animowany studia Aardman Wallace i Gromit: Klątwa królika, Czerwony smok, filmy w reżyserii Neila Jordana Koniec romansu i Podwójny blef, Pająk Davida Cronenberga, Chromofobia i Onegin Marthy Fiennes, Kropla słońca Istvána Szabó, Pokojówka na Manhattanie, animowany Książę Egiptu, Rewolwer i melonik, Oskar i Lucinda, Dziwne dni Kathryn Bigelow, Quiz Show Roberta Redforda oraz film, w którym zadebiutował — Wichrowe wzgórza.

Fiennes ukończył Królewską Akademię Sztuki Dramatycznej. Rozpoczynał karierę na deskach londyńskich teatrów i przez dwa sezony pracował w Królewskim Towarzystwie Szekspirowskim (Royal Shakespeare Company). W 1995 roku zadebiutował w roli Hamleta w inscenizacji sztuki Szekspira w reżyserii Jonathana Kenta. Kiedy sztuka przeniosła się na Broadway, Fiennes otrzymał nagrodę Tony. Późniejsze teatralne dokonania Fiennesa to między innymi spektakl „Iwanow”, również w reżyserii Kenta, tytułowe role w sztukach Szekspira „Ryszard II” i „Coriolanus”, „The Talking Cure” Christophera Hamptona, w której stworzył postać Carla Junga, tytułowa rola w sztuce „Brand” Ibsena wystawianej przez Królewskie Towarzystwo Szekspirowskie, oraz rola Marka Antoniusza w sztuce „Juliusz Cezar”.

W 2006 roku Fiennes ponownie podjął współpracę z Jonathanem Kentem i wystąpił w sztuce „Uzdrowiciel” Briana Friela, której premiera odbyła się w Dublinie. Kiedy sztuka została przeniesiona na Broadway, Fiennes otrzymał za swoją rolę nominację do nagrody Tony. W 2008 roku Fiennes wystąpił w debiucie sztuki Yasminy Rezy „Bóg mordu” na londyńskim West Endzie, a później w tym samym roku wystąpił w reżyserowanym przez Kenta spektaklu „Edyp” w National Theatre.

LIAM NEESON (ZEUS) jest uznanym aktorem o międzynarodowej sławie, który zdobył wiele nagród filmowych. Występował zarówno w popularnych produkcjach, jak i entuzjastycznie przyjętych filmach niezależnych. Aktor otrzymał nagrody za swe kreacje aktorskie trzech bardzo różnych postaci historycznych. Za rolę Oskara Schindlera w filmie Stevena Spielberga Lista Schindlera, który w 1993 roku otrzymał Oscara® dla najlepszego filmu, Neeson otrzymał nominacje do Oscara®, Złotego Globu i nagrody BAFTA. Trzy lata później zagrał tytułową rolę w filmie biograficznym Neila Jordana Michael Collins, za który dostał kolejną nominację do Złotego Globu i nagrodę Evening Standard British Film Award oraz Volpi Cup na Festiwalu Filmowym w Wenecji (1996 r.) za poruszającą rolę irlandzkiego bohatera. W 2004 roku aktor zagrał kontrowersyjnego seksuologa Alfreda Kinseya w filmie Billa Condona Kinsey, za który otrzymał trzy nominacje do Złotego Globu i nominację do nagrody Independent Spirit Award, oraz zdobył nagrodę Los Angeles Film Critics Award.

Ostatnio można było go zobaczyć w thrillerze Tożsamość Jaume Collet-Serry; romantycznym thrillerze Dla niej wszystko Paula Haggisa, filmie akcji Drużyna A; opowiadającym o mitycznych postaciach Starciu tytanów oraz thrillerze Uprowadzona. Zagrał też w niezależnych produkcjach: Chloe w reżyserii Atoma Egoyana oraz After.Life. Niedługo ma także zagrać w kilku innych filmach, w tym thrillerze The Grey Joe Carnahana i przygodowym filmie science-fiction Petera Berga Battleship.

Fani Neesona mieli też okazję zobaczyć go w dwóch popularnych seriach: w roli Mistrza Jedi znanego jako Qui-Gon Jinn w filmie Gwiezdne Wojny: Część I – Mroczne widmo, oraz w filmie Christophera Nolana Batman – Początek, gdzie zagrał tajemniczą postać o nazwisku Henri Ducard. Poza tym aktor użyczył swojego wyjątkowego głosu lwowi Aslanowi w serii filmów Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa; Książę Kaspian oraz Podróż Wędrowca do Świtu.

Neeson urodził się w Irlandii, gdzie w 1976 roku zaczął występować z teatrem Lyric Players Theatre w Belfaście. Zadebiutował w sztuce Josepha Plunketta „The Risen People”. Dwa lata później zaczął pracę w słynnym Abbey Theatre w Dublinie, gdzie pojawił się w sztuce Briana Friela „Translations”. Następnie zdobył nagrodę dla najlepszego aktora za występ w Royal Exchange Theatre w Manchesterze w sztuce „The Plough and the Stars”, której autorem jest Sean O’Casey.

W roku 1980, gdy Neeson grał Lenniego w sztuce Johna Steinbecka „Myszy i ludzie”, zauważył go reżyser John Boorman, który zaproponował mu rolę w filmie Excalibur o królu Arturze. W ciągu kolejnych dziesięciu lat Neeson zagrał w wielu rozmaitych produkcjach, wśród których można wymienić: film Rogera Donaldsona Bunt na Bounty; film Rolanda Joffego Misja; Lamb, gdzie zagrał główną rolę; Duet na jeden instrument, do którego scenariusz napisał Andriej Konczałowski; Modlitwę za konających; film Petera Yatesa Podejrzany; Dobrą matkę; oraz Zjawy, pierwszy film zrealizowany wspólnie z reżyserem Neilem Jordanem.

Jego późniejsze filmy, o których warto wspomnieć, to: Człowiek ciemności w reżyserii Sama Raimiego; Crossing the Line; Podejrzenie; film Woody’ego Allena Mężowie i żony; Ethan Frome Johna Maddena, w którym zagrał tytułową rolę; film Michaela Apteda Nell, w którym towarzyszyły mu Jodie Foster i Natasha Richardson; Rob Roy, w którym zagrał tytułową postać; film Barbeta Schroedera Wczoraj i dziś, gdzie wystąpił u boku Meryl Streep; Nędznicy; K-19 Kathryn Bigelow; Gangi Nowego Jorku w reżyserii Martina Scorsese; hit reżysera Richarda Curtisa z gwiazdorską obsadą To właśnie miłość; Królestwo niebieskie Ridleya Scotta oraz film Neila Jordana Śniadanie na Plutonie.

Po rozpoczęciu kariery kinowej Neeson wielokrotnie wracał na deski teatru. W 1993 roku zadebiutował na Broadwayu w sztuce Eugene’a O’Neilla „Anna Christie”, za którą zdobył nominację do nagrody Tony. W 1998 roku zagrał Oscara Wilde’a w sztuce „The Judas Kiss”, którą napisał David Hare. Początkowo sztuka była wystawiana na West Endzie, a później przeniosła się na Broadway. Neeson powrócił na Broadway w 2002 roku, kiedy zagrał Proctora w entuzjastycznie przyjętej przez krytyków sztuce Arthura Millera „Czarownice z Salem”, której reżyserem był Richard Eyre. W tej produkcji aktorowi towarzyszyła Laura Linney. Za swój występ Neeson otrzymał nominację do nagród Tony i Drama Desk Award. Ostatnio widzowie mogli go zobaczyć w czasie festiwalu w Lincoln Center w sztuce Samuela Becketta wystawionej przez dubliński Gate Theatre „Eh Joe”, w reżyserii Atoma Egoyana.

DANNY HUSTON (Posejdon) jest wielokrotnie nagradzanym aktorem znanym z różnorodnych i dramatycznych ról, który zgodnie z rodzinną tradycją staje po obu stronach kamery.

Huston, znany jako scenarzysta, reżyser i producent, po raz pierwszy wystąpił jako aktor w niezależnej produkcji Ivansxtc. Był nominowany do nagrody Independent Spirit Award dla najlepszego aktora w 2003 roku za rolę hollywoodzkiego agenta artystów, Ivana Beckmana. Od tamtej pory nieustannie pracuje jako aktor.

Zagrał między innymi w trzech filmach, które wejdą do kin w tym roku: The Conspirator Roberta Redforda z Jamesem McAvoyem, Robin Wright oraz Kevinem Kline’em oraz Playoff w reżyserii Erana Riklisa. Niedawno zakończył zdjęcia do filmu Kongres w reżyserii Ariego Folmana z Harveyem Keitelem oraz Robin Wright.

Po roli w Ivansxtc Huston zagrał jeszcze w takich filmach jak: Silver City w reżyserii Johna Saylesa; Narodziny w reżyserii Jonathana Glazera u boku Nicole Kidman; oraz w Aviatorze Martina Scorsese razem z Leonardo DiCaprio i Alekiem Baldwinem. Za ten ostatni film jego obsada otrzymała nominację do nagrody SAG® Award w 2004 roku. W następnym roku Huston otrzymał nagrodę Golden Satellite Award dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę Sandy’ego Woodrowa w Wiernym ogrodniku Fernanda Meirellesa oraz zagrał w cieszącym się uznaniem krytyków australijskim westernie Propozycja w reżyserii Johna Hillcoata, w którym wystąpili też Guy Pearce oraz Emily Watson. Premiera filmu miała miejsce podczas Festiwalu Filmowego w Sundance.

Huston wielokrotnie współpracował z brytyjskimi reżyserami: Mike’iem Figgisem i Bernardem Rose’em. Ostatnio razem z Rose’em pracowali nad filmem The Kreutzer Sonata, którego premiera miała miejsce podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Edynburgu w 2008 roku, oraz filmem Two Jacks w roku 2010.

Inne filmy z jego udziałem to między innymi: Maria Antonina w reżyserii Sofii Coppoli; Ludzkie dzieci w reżyserii Alfonsa Cuaróna; Czarna magia w reżyserii Olivera Parkera, w której zagrał Orsona Wellesa u boku Christophera Walkena i Paz Vegi; Liczba 23 w reżyserii Joela Schumachera; Królestwo Petera Berga; 30 dni mroku w reżyserii Davida Slade’a oraz Jak stracić przyjaciół i zrazić do siebie ludzi w reżyserii Roberta Weide’a. Zagrał też Samuela Adamsa w nagradzanym miniserialu HBO pod tytułem John Adams. Huston wcielił się również w rolę nikczemnego pułkownika Williama Strykera w popularnej serii X-Men Geneza: Wolverine.

Niedawno do kin wszedł thriller Martina Campbella Furia z jego udziałem, wyprodukowany przez nagrodzonego przez Akademię Grahama Kinga. Następnie Hustona można było zobaczyć w filmie Robin Hood Ridleya Scotta w roli króla Ryszarda. Russell Crowe zagrał w nim Robin Hooda, a Cale Blanchett — Marion. Pojawił się też w pełnym akcji filmie fantasy Sngmoo Lee Honor wojownika razem z Kate Bosworth oraz Geoffreyem Rushem. W chwalonym przez krytyków filmie Jack, jakiego nie znacie Barry’ego Levinsona, filmie biograficznym opowiadającym o życiu Jacka Kevorkiana, zrealizowanym dla HBO, Huston zagrał Geoffreya Feigera, prawnika Kevorkiana, którego z kolei grał Al Pacino.

EDGAR RAMIREZ (Ares – bóg wojny) ostatnio wystąpił w produkcji Carlos reżysera Oliviera Assayasa, za który w 2011 roku otrzymał nominację do Złotego Globu w kategorii najlepszy aktor występujący w miniserialu oraz nominację do nagrody SAG® w kategorii wyjątkowy aktor w miniserialu telewizyjnym. Ramirez otrzymał także nominacje w kategorii najlepszy aktor od stowarzyszenia krytyków filmowych w Los Angeles i w Londynie, a także we Francji do nagrody Cezara w kategorii najlepszy debiutant oraz nagrody Prix Lumieres w kategorii najlepszy aktor. Ramirez wcielił się w rolę Carlosa, od ponad 30 lat legendarnej postaci szpiegowskiego świata. Grając swoją postać, Ramirez posługiwał się 4–5 językami, a zdjęcia kręcono w wielu miejscach: we Francji, Niemczech, na Węgrzech, w Austrii, Libanie, Jemenie, a być może także i w Sudanie. Produkcję pokazały kanały Independent Film Channel oraz Sundance Channel w formie trzyczęściowego miniserialu. Premiera Carlosa miała miejsce w 2010 roku na Festiwalu Filmowym w Cannes. Produkcja otrzymała nagrodę dla najlepszego miniserialu telewizyjnego na rozdaniu Złotych Globów w 2011 roku, a także została ogłoszona najlepszym filmem obcojęzycznym przez stowarzyszenia krytyków filmowych w Los Angeles i Nowym Jorku.

Ramireza można też zobaczyć w filmie biograficznym o Erneście „Che” Guevarze pod tytułem Che – Rewolucja z Beniciem del Toro. Film w reżyserii Stephena Soderbergha, według jego scenariusza, po raz pierwszy pokazano na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2008 roku. Ostanio Ramirez wystąpił w thrillerze politycznym 8 części prawdy razem z Forestem Whitakerem, Dennisem Quaidem oraz Matthew Foxem. Fabuła filmu rozwija się podobnie do fabuły filmu Rashomon Akiry Kurosawy i opowiada historię zabójstwa prezydenta z pięciu różnych perspektyw.

Obecnie Ramireza można także zobaczyć w filmie Cyrano Fernandez, produkcji wenezuelsko-hiszpańskiej, opartym na francuskiej sztuce „Cyrano de Bergerac”. Film ten stanowi producencki debiut Ramireza. Jego światowa premiera miała miejsce na Festiwalu Filmowym Amerykańskiego Instytutu Filmowego w listopadzie, a na Festiwalu Filmowym w Maladze w 2008 roku zdobył nagrodę publiczności. Za swoją rolę w filmie Ramirez otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora w kategorii poświęconej filmom latynoamerykańskim (Territorio Latinoamericano). W tym roku do kin wejdzie także film Elipsis w reżyserii Eduarda Ariasa-Natha, który rozpowszechniać będzie Fox Latin America.

Jeżeli chodzi o kino amerykańskie, Ramirez zadebiutował jako Choco w filmie Domino Tony’ego Scotta, grając u boku Keiry Knightley i Mickeya Rourke’a. Wystąpił także w Ultimatum Bourne’a razem z Mattem Damonem.

Ponadto Ramirez pojawił się w wielu produkcjach międzynarodowych. Zagrał między innymi w filmach: El Don (The Boss) w reżyserii J. R. Novoa (Wenezeula/Hiszpania); La Hora Cero (The Magic Hour), filmie krótkometrażowym w reżyserii Guillerma Arriagi, uznanego autora scenariuszy do filmów Amores Perros i 21 gramów (Meksyk); El Nudo (The Knot) w reżyserii Alejandra Wiedermana (Wenezuela); Yotama se va Volando (Yotama Flies Away) w reżyserii Luisa Armanda Roche’a (Wenezuela/Francja); Punto Y Raya (Step Forward) w reżyserii Elii K. Schneider (Wenezuela/Hiszpania/Chile/Urugwaj), filmie nominowanym do Oscara® w roku 2004 w kategorii najlepszy film zagraniczny oraz Anonimo (Anonymous) w reżyserii Enelia Fariny (Wenezuela).

Ramirez urodził się w Caracas w Wenezueli, ale dorastał w wielu miejscach ze względu na pracę swojego ojca, który był attaché wojskowym. Mieszkał w wielu różnorodnych miejscach np. Austrii, Kanadzie, Kolumbii, Włoszech i Meksyku, dzięki czemu płynnie posługuje się językiem niemieckim, angielskim, francuskim, włoskim i hiszpańskim. W trakcie tych podróży Ramirez pokochał kontakty z osobami z różnych kultur i nauczył się z nimi rozmawiać. Umiejętność tę wykorzystał do zdobycia dyplomu studiów dziennikarskich. Specjalizował się w dziedzinie komunikacji politycznej i początkowo zamierzał zostać dyplomatą.

W 2000 roku, zanim poświęcił się aktorstwu, Ramirez zajmował stanowisko dyrektora wykonawczego Al Voto, wenezuelskiej organizacji pozarządowej zajmującej się angażowaniem młodych osób w życie polityczne. Aby szerzyć demokratyczne wartości wśród młodzieży, Ramirez i jego zespół tworzyli nowoczesne kampanie w radio, telewizji i kinie. Były one dobrze odbierane przez młodych ludzi w całym kraju. Swoje doświadczenie wykorzystywał też, aby wspierać różne organizacje wielostronne, w tym Organization of American States, Transparency International oraz Amnesty International.

Jeszcze w tym miesiącu, po trzech latach działalności na rzecz UNICEF, w tym organizowania kampanii mających na celu pomoc dla Haiti, walkę z przemocą i promowanie praw dzieci, Ramirez otrzyma od tej organizacji tytuł Ambasadora Dobrej Woli. Dołączy tym samym do wybitnego grona ambasadorów z wielu krajów, w którym znaleźli się już Vanessa Redgrave, Susan Sarandon, Shakira, Whoopi Goldberg, Danny Glover, Orlando Bloom, Judy Collins oraz Mia Farrow. Zawsze do tego dążył. Jako rzecznik Senosalud.com, największego stowarzyszenia na rzecz walki z rakiem piersi w Wenezueli, Ramirez bierze udział w nieustannych kampaniach tej organizacji. Niedawno nakręcił reklamę społeczną o tym, jak ważne jest wczesne wykrycie tej choroby i szerzenie świadomości zarówno u kobiet, jak i mężczyzn w zakresie jej występowania. Ponadto zajmuje się też szkoleniem rzeczników tej organizacji. Ramirez był pierwszym sławnym mężczyzną, który pomógł nagłośnić to ważne zagadnienie.

Obecnie Ramirez, już ostatni rok z rzędu, pełni funkcję gospodarza festiwalu filmów krótkometrażowych, organizowanego przez AXN Network (stację latynoamerykańską będącą własnością SONY). Jest to piąta edycja tego festiwalu.

BILL NIGHY (Hefajstos) zagrał w następujących filmach: Walkiria, Underworld, To właśnie miłość, Dziewczyna z kawiarni, Notatki o skandalu, Piraci z Karaibów, Wierny ogrodnik, Radio na fali, 1939, Wild Target oraz Chalet Girl.

Jeżeli chodzi o produkcje telewizyjne, można go zobaczyć w filmach: Absolute Hell, The Men’s Room, Stan gry, Nieznany książę oraz Gideon’s Daughter.

Na scenach teatralnych pojawił się w takich sztukach jak: „Map of the World”, „Pravda”, „Król Lear”, „Skylight”, „Arcadea”, „Blue/Orange”, „Betrayal”, „A Kind of Alaska” oraz „The Vertical Hour”. Jego najnowsze projekty to „Page 8”, sztuka autorstwa Davida Hare’a, oraz Jack and the Giant Killer. Nighy otrzymał nominację do nagrody British Independent Film Award dla najlepszego aktora za rolę w The Lawless Heart w 2002 roku.

TOBY KEBBELL (Agenor), nominowany do nagrody BAFTA, zaistniał jako aktor, kiedy Shane Meadows obsadził go w roli Anthony’ego w filmie Buty nieboszczyka (2004 r.). Nominowano go do nagrody British Independent Film Award w kategorii najbardziej obiecujący młody aktor i dużo mówiono o jego poruszającej interpretacji roli młodego upośledzonego mężczyzny.

Następnie Kebbell wystąpił w filmie Olivera Stone’a Aleksander (2004 r.) oraz Wszystko gra (2005 r.), do którego Woody Allen wybrał go bez castingu po tym jak zachwyciła go rola Kebbella w Butach nieboszczyka. Rola, za którą otrzymał najbardziej pochlebne recenzje krytyków, to rola Roba Grettona, autentycznego menedżera zespołu Joy Division w nagradzanym filmie biograficznym Antona Corbijna Control (2007 r.) w reżyserii Iana Curtisa. Otrzymał za nią nagrodę dla najlepszego aktora drugoplanowego British Independent Film Award, pokonując tym samym Cate Blanchett, Colina Firtha oraz towarzyszącą mu w filmie Samanthę Morton. Zdobył też nominację do nagrody londyńskiego stowarzyszenia krytyków filmowych w kategorii najlepszy aktor drugoplanowy. Nominacje takie otrzymali też Albert Finney oraz Tom Wilkinson.

W grudniu 2007 r. Kebbel zagrał główną rolę w porywającym odcinku serialu wyprodukowanego przez BBC The Street, który później wyróżniono nagrodą BAFTA dla najlepszego telewizyjnego serialu dramatycznego. Inne produkcje BBC z udziałem tego aktora to nowoczesna ekranizacja „Makbeta”, w której wystąpił także James McAvoy. W dorobku teatralnym aktora znalazły się role w nowej interpretacji sztuki „Maxim Gorky’s Enemies” autorstwa Davida Hare’a w teatrze Almeida oraz klasycznej sztuce „Journey’s End” R. C. Sherriffa w teatrze Playhouse (2007 r.).

We wrześniu 2008 roku Kebbel po raz kolejny pojawił się na ekranach kin w filmie Rock’N’Rolla (2008 r.), najnowszej propozycji Guya Ritchie’ego, w którym zagrali również Tom Wilkinson, Gerard Butler oraz Thandie Newton. W filmie Kebbel bardzo wiernie odegrał rolę narkomana, która przyniosła mu nagrodę dla najlepszego aktora przyznawaną przez jeden z najbardziej poczytnych dzienników brytyjskich. Pod koniec 2008 roku Kebbel zagrał razem z Michelle Pfeiffer w ostatnim filmie Stephena Frearsa Chéri (2009 r.), a także zakończył zdjęcia do epickiej opowieści Książę Persji: Piaski Czasu (2010 r.) w Maroku i Londynie, w której udział brał również Jake Gyllenhaal i nagrodzony Oscarem® Ben Kingsley.

Dzięki popularności wielu swoich różnorodnych ról i kilku nagrodom oraz nominacjom Kebbel stał się jednym z czołowych brytyjskich aktorów młodego pokolenia. Potwierdzeniem tego była nominacja do nagrody BAFTA przyznana mu w styczniu 2009 roku w kategorii wschodząca gwiazda.

W 2009 roku Kebbel zakończył zdjęcia do długo wyczekiwanego filmu Roberta Redforda The Conspirator (2010 r.), w którym gra postać Johna Wilkesa Bootha, oskarżonego o zabójstwo prezydenta Lincolna. W filmie wystąpili również James McAvoy oraz Robin Wright Penn.

Rok 2010 był dla Kebella pełen wydarzeń; pojawił się nie tylko w filmie Książę Persji: Piaski Czasu, jednym z dwóch największych hitów tego lata, ale zagrał także dużą rolę Drake’a Stone’a w Uczniu czarnoksiężnika z Nicolasem Cage’em w roli głównej.

Ostatnio Kebbel zakończył pracę nad filmem The Veteran, w którym gra Millera, młodego żołnierza, wracającego z Afganistanu, któremu zaoferowano pracę w tajnej służbie obserwującej podejrzanych o działalność terrorystyczną. Scenariusz do The Veteran, kolejnej pozycji w imponującym już dorobku Kebbella, która zapowiada się bardzo obiecująco, napisali Matthew Hope oraz były członek jednostki specjalnej SAS, specjalista w walce z terroryzmem Robert Henry Craft.

Ostatnio Kebbel zakończył zdjęcia do filmu War Horse wyprodukowanego i wyreżyserowanego przez zdobywcę trzech statuetek — Stevena Spielberga. Akcja filmu rozgrywa się w czasach I wojny światowej i opowiada wzruszającą historię młodego mężczyzny, który zaciąga się do wojska, aby odszukać i uratować swojego konia. ROSAMUND PIKE (królowa Andromeda) szybko zaistniała jako współczesna i wszechstronnie uzdolniona aktorka, podziwiana na całym świecie zarówno za swoje role teatralne, jak i filmowe.

Ostatnio Pike zagrała w filmie Barney's Version u boku Paula Giamattiego i Dustina Hoffmana. Film po raz pierwszy pokazano na Festiwalu Filmowym w Wenecji, a następnie zebrał on znakomite recenzje na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto. Opowiada on historię miłosną, która rozgrywa się na przestrzeni trzydziestu lat i we wzruszający sposób przedstawia życie niepoprawnego politycznie, wybuchowego i szczerego do bólu Barney’a Panofsky’ego (Giamatti) oraz kobiet, które w swoim życiu pokochał. Za swoja rolę w tym filmie Pike otrzymała w 2011 roku nagrodę Londyńskiego Stowarzyszenia Krytyków London Critics' Circle Award dla brytyjskiej aktorki roku.

Niedawno Pike zakończyła zdjęcia do komedii szpiegowskiej Johnny English Reborn, kolejnej części hitu z 2003 roku. Wystąpi w niej u boku Rowana Atkinsona, grającego tytułowego bohatera, który tym razem ma za zadanie powstrzymać międzynarodową grupę zabójców, planujących zamach na premiera Chin. Wystąpili w nim także Gillian Anderson i Dominic West, a film wyreżyserował Oliver Parker. Film wejdzie do kin 16 września 2011 roku. Pike zakończyła też pracę na planie komedii Davida Frankela The Big Year, w której towarzyszą jej Owen Wilson, Jack Black oraz Steve Martin. Komedia ma wejść do kin 14 października 2011 roku. Ponadto w tym roku Pike wystąpiła też w produkcji BBC Women in Love.

W 2010 roku Pike zagrała razem z Sally Hawkins, Mirandą Richardson oraz Bobem Hoskinsem w Made in Dagenham, dramacie opowiadającym o strajku w fabryce samochodów Ford Dagenham w 1968 roku. Później, w 2011, nominowano ją do nagrody Londyńskiego Stowarzyszenia Krytyków London Critics' Circle Award w kategorii brytyjska aktorka drugoplanowa za rolę w tym właśnie filmie. Pike pojawiła się także w nominowanym do Oscara® filmie Lone Scherfig Była sobie dziewczyna razem z Peterem Sarsgaardem i Carey Mulligan. Po entuzjastycznym przyjęciu na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2009 roku film Była sobie dziewczyna otrzymał nominacje do Oscara®, Złotego Globu, nagrody BAFTA i nagród stowarzyszeń krytyków oraz nagrodę dla najlepszego filmu zagranicznego Independent Spirit Award.

W 2004 roku Pike rozpoczęła zdjęcia do Rozpustnika, filmowej adaptacji sztuki w reżyserii Laurence’a Dunmore’a; w filmie towarzyszył jej Johny Depp, a ona wcieliła się w rolę żony hrabiego Rochester (Depp). Pike swoją wyjątkową rolą zdobyła uznanie i nagrodę dla najlepszej aktorki drugoplanowej na rozdaniu nagród British Independent Film Award w 2005 roku. W filmie wystąpili także John Malkovich oraz Samantha Morton.

Kolejnym filmem Pike była ekranizacja klasycznej powieści Jane Austen „Duma i uprzedzenie” w reżyserii Joe Wrighta w której zagrały Kiera Knightley, Brenda Blethyn oraz Dama Judi Dench. Zdobyła dzięki niemu znanie krytyków, a za rolę Jane Bennett otrzymała nagrodę londyńskiego stowarzyszenia krytyków filmowych w 2006 r.

W 2007 roku Pike zagrała w prawniczym thrillerze Słaby punkt w reżyserii Gregory’ego Hoblita, w którym towarzyszyli jej Ryan Gosling oraz Anthony Hopkins. Wystąpiła też w niezależnej produkcji Jeremy’ego Podeswy Ulotne fragmenty, który był filmem otwierającym Festiwal Filmowy w Toronto w 2007 roku. Pike zagrała także w filmie Surogaci razem z Bruce’em Willisem, a następnie w innej niezależnej produkcji Burning Palms według scenariusza i w reżyserii Christophera Landona. Film opowiada pięć kontrowersyjnych historii o życiu w Los Angeles, utrzymanych w konwencji czarnego humoru. Jej pierwszą znaczącą rolą była rola dziewczyny Bonda w filmie Śmierć nadejdzie jutro, w którym w wieku 21 lat zagrała u boku Pierce’a Brosnana i Halle Berry.

Mimo kariery filmowej Pike cały czas powraca do swoich teatralnych korzeni i pojawia się na londyńskich scenach. Wystąpiła w sztuce „Gasnący płomień” w Old Vic Theatre, w wiktoriańskim thrillerze Patricka Hamiltona „Madame de Sade” wystawianej w The Wyndhams Theatre razem z Judi Dench oraz w Royal Court Theatre w sztuce „Hitchcock Blonde” w reżyserii Terry’ego Johnsona. Po wielkim sukcesie sztuki zaczęto ją wystawiać w Lyric Theatre na londyńskim West Endzie. Rok 2010 Pike rozpoczęła, grając tytułową rolę w sztuce „Hedda Gabler”, która zebrała znakomite recenzje.

Piekło na Ziemi

Jak sugeruje tytuł, w Gniewie tytanów musieli pojawić się odpowiedni mityczni przeciwnicy Perseusza: wielogłowa Chimera, trzech jednookich cyklopów, armia wojowników Makhai o podwójnych ciałach i jeden potężny, przerażający Minotaur. Najstraszliwszym wrogiem Perseusza jest oczywiście Chronos, gigantyczny, więziony do tej pory tytan i ojciec Zeusa, Hadesa oraz Posejdona, którego coraz mniej dzieli od odzyskania wolności i rozpętania na Ziemi prawdziwego piekła.

„W filmie z pewnością nie zabraknie różnorodnej akcji” — mówi kierownik ds. efektów specjalnych i reżyser drugiej ekipy Nick Davis, zaangażowany również w produkcję pierwszego filmu.

Pierwszym wrogiem na drodze Perseusza jest Chimera, ziejąca ogniem bestia z głowami lwa i kozła, skrzydłami niczym smok i straszną głową węża na końcu ogona.

„Dwie główne głowy działają w tandemie, jedna wypluwa paliwo, a druga zieje gorącem, które je zapala” — tymi słowami Liebesman opisuje brutalną istotę, która przedziera się przez wioskę Perseusza, dając przerażający przykład tego, co się będzie działo, jeśli Perseusz nie podejmie walki.

Potwór powstał głównie za pomocą grafiki komputerowej, ale zniszczenia, których dokonał powstały z połączenia efektów wizualnych i specjalnych. Neil Corbould, kierownik ds. efektów specjalnych na planie tego i poprzedniego filmu wyjaśnia — „Aby widzowie nie wiedzieli, co było prawdziwe, a co powstało z wykorzystaniem grafiki komputerowej, uważam, że lepiej jest stosować zarówno elementy komputerowe, jak i autentyczne. Dzięki temu efekt jest bardziej jednolity. Wtedy atmosfera, która się tworzy — w tym przypadku na przykład unoszące się w powietrzu cząsteczki popiołu i innych lekkich materiałów — oddziałuje również na aktorów. Dlatego zniszczenia dokonane przez Chimerę najpierw wykonano na planie, a potem zespół zajmujący się efektami wizualnymi poprawił ostateczny efekt.

„Chimera napada na wioskę jak spadający meteor i zaczyna rozrywać ją na kawałki” — mówi Davis. „Najpierw następuje wielki pirotechniczny wybuch, potem ziemia zaczyna pękać, powstaje ponad 100-metrowa rozpadlina przebiegająca przez wioskę, a na końcu ogień wydostaje się na powierzchnię przez jeden z budynków. Wtedy katastrofa rozkręca się na dobre”.

Kiedy Chimera wdziera się do wioski, Perseusz decyduje się na walkę, aby uratować Zeusa i całą ludzkość przed Chronosem. Wyrusza na poszukiwania Tartaru, a „podwozi” go stary przyjaciel: skrzydlaty koń Pegaz, który zabiera go do obozu królowej Andromedy.

Kiedy Pegaz, Andromeda i Agenor są już w drodze, zbaczają z kursu, aby odszukać Hefajstosa, którego odległa wyspa pełna jest niebezpiecznych niespodzianek i jest pilnie strzeżona przez 10-metrowych cyklopów, będących jednymi z ulubionych filmowych stworów Liebesmana. Projektant efektów protetycznych Conor O’Sullivan przedstawił reżyserowi około 15 rożnych modeli głów i ściśle współpracował z Davisem nad projektem całej sylwetki zanim powstał ostateczny projekt tych wielkich istot.

„Największym wyzwaniem było sprawienie, żeby wyglądali jak najbardziej realistycznie. To znaczy na tyle, na ile jednooki 10-metrowny potwór może być realistyczny” — uśmiecha się Davis.

Twórcy filmu podobne zadanie mieli w przypadku Minotaura, którego potworność polega na tym, że może przybierać postać dowolnej osoby lub przedmiotu, ale w swojej prawdziwej postaci jednocześnie przypomina potwora i coś na kształt człowieka.

„Nasz Minotaur jest w większym stopniu człowiekiem zdeformowanym w taki sposób, że przypomina byka” — mówi Liebesman. „Pilnuje bramy na końcu labiryntu i właściwie sam jest jego więźniem. Spędził tam w ciemności tysiące lat, czekając, aż ktoś spróbuje się przedostać przez labirynt. Jest bardzo agresywny, ma ponad dwa metry wzrostu i posturą przypomina byka. Myślę, że kiedy wyłania się z mroku, okazuje się, że jest dużo bardziej przerażający niż widzowie mogli sobie wyobrażać”.

O’Sullivan mówi, że projekt przechodził kilka etapów. „Nick wykonał wstępne prace w Stanach Zjednoczonych, a ja poprosiłem kliku rzeźbiarzy o przygotowanie różnych makiet, między innymi Juliana Murraya, który wykonał wspaniały wizerunek bardzo ludzkiego Minotaura”. Na tej podstawie powstała cała postać. „Od lat mieszka w lochu, gdzie wszystko dookoła gnije. Jest brudny; jego ubrania są brudne i odrażające. Jest koszmarny i właśnie takie wrażenie miał robić”.

Największym wyzwaniem dla O’Sullivana były rogi. „Musiały być praktyczne. Musiał być w stanie nimi walczyć tak, żeby nie odpadły. Przymocowanie ich wcale nie było łatwe”.

Kaskader Spencer Wilding, który grał potwora, był zakryty od stóp do głów. „Nie było widać ani skrawka prawdziwego ciała” — kontynuuje O’Sullivan. „Spencer świetnie wypada w kostiumach potworów. Założyliśmy mu nowe stopy, nogi, tors, głowę, rogi, dłonie, zęby i nawet soczewki kontaktowe, cały był opakowany. Był to dwuczęściowy usztywniany kostium wykonany z lateksu w tradycyjny sposób, żeby wszystkie elementy do siebie pasowały”.

Ogłaszając oswobodzenie Chronosa z trwającego wieki uwięzienia, legiony wojowników Makhai o podwójnych torsach szarżują przez pole bitwy, siejąc śmierć i zniszczenie. Wojownicy ci zostali wymyśleni przez scenarzystów; są to wojownicy zesłani do Tartaru, gdzie Chronos połączył ich w podwójne istoty. „Stworzył własną armię, łącząc po dwóch udręczonych wojowników w jedną postać i wysyłał ich na Ziemię, aby tam siali spustoszenie” — opowiada Liebesman.

„Wulkan się rozstępuje, wyrzuca w kierunku wojsk kule ognia, a na skutek uderzenia tych kul o ziemię wyłaniają się z nich Makhai, którzy atakują Perseusza oraz jego towarzyszy” — dodaje Corbould.

„Mają 2,5 metra wzrostu, dwie głowy i sześć rąk, potrafią biegać i toczyć się, walczyć i skakać, a do tego dysponują siłą większą niż jakikolwiek człowiek” — mówi Davis. „Ale tak naprawdę to tylko preludium do tego, co ma się wydarzyć — wielkiej bitwy, która będzie ostateczną bitwą dla Perseusza, Zeusa, Hadesa... i wszystkich ludzi”.

Wojna osiąga kulminacyjny punkt, kiedy około 500-metrowy Chronos uwalnia się ze swoich kajdan i przechodzi do ataku.

„Chronos stworzył świat z chaosu i chce, aby powrócił do tego stanu” — mówi Liebesman. „Uwielbiam w nim to, że przypomina bombę atomową, kiedy pojawia się na ekranie — wielką eksplozję z tonami wulkanicznych odpadków odrywającymi się od niego i podpalającymi wszystko, co znajduje się na jego drodze”.

Davis dodaje — „Chronos od zawsze był niestabilną, nieprzewidywalną siłą, czającą się w podziemiach, o czym ludzie nie mieli pojęcia. Kiedy moc Zeusa dodaje mu sił, wybucha: powodując lawinę staczających się po nim kamieni. Ściany więzienia zaczynają się zapadać, a spod spodu zaczyna wypływać lawa”.

Davis opisuje króla tytanów jako postać o „ludzkich proporcjach ale zbudowaną ze skamieniałych i połączonych ze sobą strumieni lawy, która ciągle spływa po jego ciele. Otaczają go też gorące chmury popiołów i gazów, które kłębią się, kiedy się porusza i ciska bomby z lawy w ludzi gdzieś daleko w dole”.

Chronos w całości powstał dzięki grafice komputerowej, ale to nie powstrzymywało ambicji aktorskich Sama Worthingtona, który stał się mistrzem w walce z zielonym ekranem. Według aktora, na tym polega jego praca. „To proste: trzeba uwierzyć w ten świat. Tak samo jak mój siostrzeniec, kiedy biega dookoła, udając, że walczy w potworami. Jeśli jesteś zaangażowany i wierzysz w to, co robisz, uwierzą i widzowie. Wiemy, że to są wytwory komputera, ponieważ Chronos cyklopi i Chimera nie istnieją, ale jeśli wczuję się w tę sytuację na 100 procent, wtedy miejmy nadzieję widownia pójdzie tym samym tropem i zanurzy się w ten świat”.

Powrót bohatera

W Gniewie tytanów ponownie spotykają się nie tylko Perseusz, jego boski ojciec i dwulicowy wuj, ale również trzej aktorzy, którzy odgrywają te role: Sam Worthington, Liam Neeson oraz Ralph Fiennes.

„Nie mogłem wyobrazić sobie w tych rolach nikogo innego, więc niezmiernie cieszyłem się, że wszyscy trzej zdecydowali się zagrać w dalszym ciągu opowieści” — mówi Liebesman.

Worthington opowiada, że interesowało go zgłębianie zmian, jakie zaszły w jego bohaterze przez około dziesięć lat. „Tym razem Perseusz nie chce przyłączać się do walki. Nie jest to łatwa decyzja, a jego wahanie tak naprawdę wynika z tego, że stara się zdecydować, co jest właściwe: czy powinien opuścić syna i pomóc ojcu czy zostać z synem i omówić ojcu wsparcia”.

„W mitologii greckiej — zauważa Liebesman — bogowie zawsze zaniedbują swoje ludzkie rodziny. Myślą tylko o sobie. Perseusz, mimo swojego półboskiego pochodzenia, stara się wieść życie skoncentrowane na innych, jako śmiertelnik oddany wychowywaniu swojego dziecka”.

„Wstępny wybór Perseusza wydaje się prosty: jest rodzicem, więc nigdzie się nie wybiera. Nieważne, jak bardzo Zeus go będzie prosił ani w ilu snach będzie go prześladował. Decyzja zostaje jednak podjęta za niego, kiedy walka dosłownie sama do niego przychodzi w postaci przerażającej trójgłowej Chimery, która atakuje jego wioskę. Oczywiście kiedy podejmuje walkę z potworem, dla wszystkich — łącznie z jego synem — staje się jasne, że Perseusz nie jest zwykłym rybakiem.

Bez względu na to, jak bardzo Perseusz chciałby, żeby wszystko było jak dawniej, zdaje sobie sprawę, że tak się nie stanie, że Zeus miał rację. Świat się zmienia. To właśnie jest wiadomość, którą bóg piorunów i błyskawic starał się przekazać także swojemu bratu Hadesowi, ale nikt nie słuchał jego ostrzeżeń.

„Jonathan bardzo chciał na nowo przedstawić relacje między bogami, w szczególności Hadesem i Zeusem” — mówi Fiennes. „Zawsze łączyły ich trudne stosunki, ale tym razem konflikt osiągnie swoje apogeum. Moce bogów maleją, ponieważ ludzie zaczynają odnajdywać własne poczucie wartości. Hades zdecydował, że jedynym sposobem na zachowanie jakiejkolwiek mocy, która dla niego oznacza nieśmiertelność, jest uwolnienie odwiecznej destrukcyjnej siły jego ojca Chronosa z wieloletniej niewoli. Zeus sprzeciwia się temu pomysłowi, ponieważ wie, że będzie to oznaczało wielkie zniszczenie. W związku z tym bracia od samego początku są w konflikcie”.

„Zeus zdaje sobie sprawę, że bogowie są słabsi, bo nastał czas, kiedy to ludzie stają się coraz silniejsi” — wyjaśnia Neeson. „Dostrzega słuszność tej zmiany, rozumie nowy porządek świata i nie sprzeciwia się mu. Niestety nie jest w stanie przekonać Hadesa, a jego życzliwość w stosunku do śmiertelników sprawia, że narażony jest na stare sztuczki swojego brata”.

Chociaż Neeson i Fiennes w filmie grają wrogów, w prawdziwym życiu są przyjaciółmi i cieszyli się z udziału w kolejnym wspólnym projekcie. „Ralph to mój bardzo dobry przyjaciel i wspaniale było z nim występować w tylu scenach w nowym filmie”.

Zdarzało się jednak, że powaga granych przez nich ról nie pozwalała im się skupić. „Kilka razy po prostu wybuchaliśmy śmiechem — dopowiada Neeson — bo, jakby to powiedzieć... Staliśmy na przeciw siebie w perukach, z długimi włosami i brodami, w pancerzach, ja trzymając grom, a on dwuząb”.

Fiennes dodaje — „W tym filmie było więcej interakcji między naszymi postaciami niż w poprzednim, mieliśmy kilka naprawdę mocnych scen do odegrania i bardzo się z tego powodu cieszyliśmy. Praca z przyjacielem to zawsze przyjemność”.

Do produkcji dołączyło też kilkoro nowych aktorów wcielających się w ważne postacie. Edgar Ramirez z Wenezueli wcielił się w postać Aresa, zgorzkniałego syna Zeusa. Bóg wojny, urażony tym, że — jak mu się wydawało — ojciec interesuje się tylko jego przyrodnim bratem Perseuszem, gotuje się do walki.

Ramirez dosłownie delektował się tą rolą. „Kiedy dorastałem, oglądałem filmy fantasy i zawsze chciałem w jakimś zagrać” — opowiada. „Rola Aresa, jednego z najważniejszych bogów Olimpu oraz największego wojownika wszech czasów była okazją do spełnienia tego marzenia. Ares czerpie przyjemność z walki. Emocje związane z bitwą wydobywają pełnię jego charakteru. Jest brutalny i agresywny, a do tego ma wielkie ego, choć wrażliwe — jego dumę rani podejrzenie, że Zeus woli Perseusza, czyli syna, który nigdy go nie kochał. Ares czuje się pominięty, więc kiedy Hades daje mu szansę, aby się zemścić, postanawia z niej skorzystać”.

„Edgar podszedł do roli Aresa w sposób bardzo emocjonalny. Dużo uwago poświęcił uczuciom zazdrości, pasji i gniewu, które Ares od dawna w sobie tłumił” — mówi Liebesman.

Kolejnym upokorzonym potomkiem bogów jest Agenor, utracony wiele lat temu syn Posejdona, który zszedł na drogę kryminalisty. Ponieważ Perseusz potrzebował wrodzonej znajomości morza Agenora, wyruszył na jego poszukiwania. Odnalazł go w więzieniu królowej Andromedy.

Rolę Agenora, który okazuje się nie tylko zadziwiająco silny, ale i zabawny, co gwarantuje chwile odprężenia podczas niebezpiecznej wyprawy, powierzono Toby’emu Kebbellowi. „Toby był fantastyczny” — mówi reżyser. „To człowiek, który się wyróżnia i ma cięte poczucie humoru i te właśnie cechy wniósł do swojej postaci. Jego potyczki słowne z Samem wypadły świetnie. Chociaż Agenor i Perseusz przed naszą opowieścią nigdy się ze sobą nie spotkali, w filmie prawie od razu odbiera się jak ich jak rodzinę, w końcu są kuzynami.

„Mój bohater w ogóle nie interesuje się bogami ani tym, że sam jest półbogiem” — mówi Kebbell. „Jego ojciec go opuścił, więc odwrócił się od tego świata. Perseusz sprawia, że uświadamia sobie, że odpowiedzialność za rozprawienie się z całym tym bałaganem spoczywa na jego pokoleniu istot o szczególnych mocach.. I chociaż Agenor zachowuje się nonszalancko, wie, że posiada umiejętność poruszania się po morzu, którą odziedziczył po swoim ojcu, Posejdonie, i że Perseusz będzie go potrzebował, aby wygrać tę walkę. Skrycie docenia szacunek, jakim obdarzył go Perseusz. Nikt inny nigdy nie potraktował go w taki sposób, wszyscy patrzą na niego jak na złodzieja, którym zresztą jest”.

Brytyjska aktorka Rosamund Pike wciela się w rolę królowej Andromedy, która więzi Agenora. Andromeda, w poprzedniej części księżniczka Argos, odziedziczyła koronę po śmierci swoich rodziców, królewskiej pary, i od tamtej pory stała się wojowniczką walczącą w obronie swojego królestwa, nie zważając na to, że świat dookoła niej pogrąża się w upadku.

Producent Basil Iwanyk miał poczucie, że warunki fizyczne Pike były „idealne — godne wojowniczki i królowej zarazem. Emanowała siłą przywódcy, co wcale nie ujmowało jej kobiecości. A w dodatku dotrzymywała kroku Samowi”.

„Podobała mi się postać Andromedy, ponieważ była prawdziwą bohaterką dla dziewczyn” — opowiada Pike. „Chłopcy mają w filmach tylu bohaterów do naśladowania, a niewiele jest takich postaci — kobiet. Andromeda bardzo się zmieniła od zakończenia pierwszego filmu, kiedy była bezsilna i inni musieli ją ratować. Teraz jest królową swojego kraju i prowadzi swoje wojsko na wojnę. Jest wojowniczką i ma zamiar dopilnować, żeby już nigdy nikt nie musiał jej ratować”.

Kiedy Perseusz zebrał swoich ludzi — Agenora, królową Andromedę i kilku jej żołnierzy — wyruszają razem na morze, a Agenor prowadzi ich w kierunku odległej wyspy, na której mieszka Hefajstos. Jako ten, który wykuł grom Zeusa, dwuząb Hadesa i trójząb Posejdona (razem zwane Włócznią Triumu), oraz architekt więzienia tytanów, Tartaru, Hefajstos posiada cenną wiedzę, którą Perseusz musi posiąść, aby ocalić ojca i świat przed gniewem Chronosa. Upadły bóg, niegdyś mąż pięknej bogini Afrodyty, teraz mieszka sam, za towarzystwo mając tylko kilku gigantycznych cyklopów i mechaniczną sowę Bubo — w kolejnym niezapomnianym gościnnym występie.

Hefajstosa, z obłąkańczą przyjemnością, gra Bill Nighy, który studiował historię mitycznego kowala, aby wiarygodnie odegrać jego ironiczny gniew. „Wystarczy pomyśleć, że Hefajstos urodził się kulawy, został odrzucony przez rodziców, zrzucony z Olimpu, po czym leciał siedem dni zanim spadł na ziemię po środku niczego… Mnie podoba się taki ekstremalny rys” — przyznaje Nighy. „Fajnie było grać gościa, którego wszyscy wykorzystują. Może i ożenił się z boginią miłości, ale potem ona przespała się z wszystkimi jego znajomymi. Nie było mu łatwo. Natomiast jeśli jako aktor dostajesz rolę długowłosego półboga z postrzępioną brodą i kulawą nogą, który sam wymyśla sobie przyjaciela, to znaczy, że jesteś w całkiem dobrej formie”.

„Bill wniósł do tej roli świeżość, a także poczucie humoru i atmosferę zabawy na planie” — zauważa producentka Polly Johnsen. „Był uroczy i tak wiele z siebie dał; wplótł elementy humorystyczne w scenach utrzymanych w raczej poważnej tonacji”.

Pozyskawszy pomoc Hefajstosa, Perseusz wyrusza na bitwę, która okaże się najbardziej wymagającą walką, jaką podejmie w życiu i z której może nigdy nie wrócić. Jak zawsze najważniejsze dla niego jest bezpieczeństwo i przyszłość jego syna, Heliusa.

Ponieważ od początku wiadomo, że Perseusz i Helius od śmierci Io zdani są tylko na siebie, dla twórców filmu jasne było, że potrzebowali młodego aktora, który będzie miał z Worthingtonem dobry kontakt. „Ta relacja musiała wyglądać autentycznie — opowiada Iwanyk — dlatego Sam bardzo się zaangażował. Kiedy przedstawiliśmy mu Johna, od razu coś między nimi zaskoczyło. Chociaż Sam jeszcze nigdy nie grał ojca, bardzo się nim opiekował i spędzał z nim bardzo dużo czasu, wygłupiając się i bawiąc, w dużej mierze po to, żeby John poczuł się swobodnie”.

„Uwielbiam Johna Bella, — mówi Worthington — to wspaniały dzieciak. W dodatku to był trudna rola, bo tak naprawdę to on jest w centrum filmu i trzeba było to pokazać w stosunkowo krótkim czasie. Ale John stanął na wysokości zadania i świetnie się spisał”.

Młodemu aktorowi podobało się przebywanie na planie, zwłaszcza podczas sceny walki Perseusza z Chimerą, której jego bohater był świadkiem. „Wszędzie dookoła coś wybuchało, mogłem skakać, krzyczeć i przedzierać się przez tłum” — mówi z dumą. „Dostałem nawet trochę „wojennej wysypki”. Tak to opisywaliśmy, kiedy ktoś się przewracał i przyklejał się do niego pył z ziemi. To było najlepsze!”.

W obsadzie znaleźli się także Danny Houston ponownie grający Posejdona, początkowo jedynego sprzymierzeńca Zeusa; Lily James, wcielająca się w postać Korriny, służącej królowej Andromedy, która wyrusza na wyprawę razem z nimi; oraz Sinéad Cusack w roli Clei, uzdrowicielki, której Perseusz powierza edukację Heliusa oraz opiekę nad nim w czasie, kiedy on wyrusza na bitwę swojego życia.

Powrót do starożytnej krainy

Aby odtworzyć starożytną Grecję, ekipa produkcyjna Gniewu tytanów ponownie odwiedziła wyjątkowe i fantastyczne krajobrazy Teneryfy, plany angielskiego studia filmowego Shepperton Studios oraz jego okolic, a także mroczne kamieniołomy Walii.

„Na Wyspach Kanaryjskich znaleźliśmy kontrastujące miejsca, piękne niebieskie morze, piaszczyste krajobrazy i panoramy miast, otwarte przestrzenie, gdzie można było kręcić scenę wielkiej bitwy, i to w środku wulkanu... To jedno miejsce miało naprawdę dużo do zaoferowania” — mówi Liebesman.

Scenograf Charles Wood uważa, że teren odpowiadał wizji reżysera. „Jonathan jest reżyserem z silnym zmysłem plastycznym. Dla mnie było to wielkie ułatwienie, ponieważ potrafił dokładnie opowiedzieć, co sobie wyobraża. Omawialiśmy takie kwestie jak gra kolorów, faktur i dobieraliśmy je z bardzo różnorodnych palet. Podobają mu się zdecydowane i wyraziste krajobrazy, a to właśnie oferowała nam Teneryfa” — opowiada.

Nadmorskie miasteczko Abades wybrano na największy budowany plan filmu: pełną życia wioskę rybacką, w której mieszka Perseusz i jego syn, Helius, atakowaną przez brutalną Chimerę.

„Wybraliśmy właśnie to miejsce, ponieważ jest różnorodne i ma otwarty widok na ocean, nie było po prostu płaską przestrzenią” — dopowiada Wood. „Wzorowaliśmy się na wioskach w Afganistanie, północnej Afryce i na Bliskim Wschodzie, w których nadal funkcjonuje wiele starożytnych kultur”.

Na podstawie projektów Wooda zespół zajmujący się efektami specjalnymi pod kierownictwem Neila Corboulda wyrzeźbił ze specjalnej pianki skały wykorzystane do budowy domów, które potem wysadzano za pomocą skompresowanego powietrza pod bardzo wysokim ciśnieniem lub ładunków pirotechnicznych.

Liebesman był zachwycony transformacją terenu, jakiej dokonali Wood i jego zespół. „Perseusz mieszka na obrzeżach greckiego życia w biednej wiosce. Trudno się tam żyje. Charlie do każdego zakamarka chaty przywiązywał ogromną wagę. To było inspirujące. Chciałem uwiecznić każdy centymetr jego dzieła zanim wysadziliśmy je w powietrze”.

Nieopodal Abades znajdowała się miejscowość Los Desriscaderos, gdzie kręcono sceny rozgrywające się przed zawiłym labiryntem prowadzącym do Tartaru. Kilka scen powstało też w wulkanicznym parku narodowym Mount Teide: pierwszy wojskowy obóz królowej Andromedy zbudowano w Minas de San Jose, a region Llano de Ucanca posłużył za zjawiskowe otoczenie Góry Idoli.

Teno Rural Park, wulkaniczna góra, miejsce gdzie erozja uformowała wielkie klify brzegowe, pełniło w filmie podwójną rolę: w pierwszej scenie posłużyło za otoczenie nadmorskiego grobu Io, a później za miejsce, gdzie Perseusz, Agenor, Andromeda i jej żołnierze wsiadają na majestatyczny statek — Nomos.

„Nomos pojawił się już w pierwszym filmie — mówi Wood — ale przed Gniewem przeszedł trochę kosmetycznych poprawek. Musiał być dłuższy, więc przecięliśmy go w połowie i dodaliśmy jakieś 7 metrów długości, a potem ponownie go złożyliśmy. Położyliśmy nowy pokład, na nowo zaprojektowaliśmy dziób i rufę i zbudowaliśmy dwa maszty. Statek zbudowano w Kornwalii. Stamtąd na Teneryfę podróżował lądem i wodą”.

Podczas kręcenia sceny, w której statek był na morzu, aktorzy i filmowcy wsiedli na kilka łodzi i zakotwiczyli na wprost klifów Los Gigantes, które tworzyły wspaniałe tło. „Los Gigantes są wielkie i tajemnicze, uformowały je potężne strumienie lawy” — mówi Wood. „Nigdy nie widziałem nic tak zapierającego dech w piersiach”.

Przed wyruszeniem na Teneryfę zespół zajmujący się efektami wizualnymi i druga ekipa filmowa odłączyły się od głównej ekipy, aby nakręcić trochę zdjęć z przelotu nad skałą Roque de Agando na pobliskiej wyspie La Gomera — wspaniałej kopuły powstałej pięć milionów lat temu i jednej z najbardziej charakterystycznych atrakcji tego regionu. Dodatkowe zdjęcia wykorzystano między innymi do odtworzenia z użyciem grafiki komputerowej tła w scenach bitwy, które powstały w Walii.

Reszta scen powstała w Wielkiej Brytanii. Redlands Wood w Surrey w Anglii przeistoczył się w leśne schronienie Hefajstosa i jego walecznych strażników — cyklopów. Główna baza produkcji znajdowała się w Shepperton Studios, gdzie mieściły się warsztaty scenografów, projektantów kostiumów i specjalistów od efektów wizualnych oraz montażownie. Wykorzystano kilka hal zdjęciowych, w których powstały plany labiryntu, kryjówki Minotaura, kuźni Hefajstosa, wnętrz świątyni bogów oraz chaty Perseusza, więziennej celi Agenora i więzienia jedynego w swoim rodzaju, Tartaru.

Chyba żaden plan nie wymagał większego skupienia na wyglądzie i funkcjonalności zarazem niż labirynt. „Praca nad labiryntem była świetną zabawą” — wspomina Wood. „Nie było to proste z uwagi na wszystkie ruchome elementy i fakt, że musiał sprawiać wrażenie niekończącej się przestrzeni. Zespół zajmujący się efektami specjalnymi bardzo się napracował nad mechanizmem tej konstrukcji. Dzięki nim są w filmie sceny, w których bohaterowie pokonują mosty, a my widzimy kręcące się cylindry, łączące się korytarze i ciężkie skalne bloki przemieszczające się wokół nich”.

„Jeżeli jakikolwiek element tego filmu można porównać do horroru, to właśnie labirynt” — sugeruje Iwanyk. „Labirynt jest domem Minotaura i wzbudza w osobach, które tam trafią, wielki strach”.

Innym filmowym miejscem wywołującym strach jest Tartar, gdzie Chronos powoli uwalnia się, wysysając moc z Zeusa, przykutego do ściany i bezbronnego. Doprowadził do tego sojusz zawarty przez Hadesa i Aresa. Inspirację stanowiły obrazy Johna Martina, które reżyser opisuje jako „poruszające i surrealistyczne”. Liebesman miał dokładne wyobrażenie tego, jak Tartar powinien wyglądać.

„Dla mnie kraina Podziemia zawsze była mrocznym obrazem wnętrza Ziemi. Nie jest to jaskinia, ale coś ogromnego o zaokrąglonych powierzchniach stanowiących spód mórz i gór, niczym odrębny świat w ramach innego świata, a w samym jego środku znajduje się Tartar. Taka perspektywa pozwoliła nam na wiele możliwości zabawy z projektem”.

„Zbudowaliśmy mały fragment — mówi Wood — i wtedy wkroczył dział efektów, aby oddać pozostałą część tej ogromnej przepaści w środku Ziemi, która stała się naszym Podziemiem”.

Kierownikowi ds. efektów wizualnych Nickowi Davisowi sprawiało przyjemność tworzenie czegoś, co opisuje jako „dziwną, pokręconą strukturę przypominającą katedrę, o wysokości ponad 1 kilometra, która właściwie jest kamiennym więzieniem, z którego Chronos w filmie wyrywa się i wraca do życia”.

Ekipa produkcyjna na ostatnie dwa tygodnie zdjęć przeniosła się do południowej Walii, aby nakręcić pełną wybuchów scenę bitwy, w której ludzie mierzą się z brutalnymi siłami Podziemia. Obóz woskowy Andromedy w Argos zbudowano w kamieniołomie łupkowym na obrzeżach Merthyr Tydfil, niegdyś największego miasta Walii. Okazało się, że region ten ma własną królewską — i brutalną — historię. Nazwano go na cześć świętej Tydfil, córki króla Brychan z Brycheiniog, którego zamordowano w ok. 480 roku.

„Ostateczna bitwa osiąga ogromną skalę” — mówi Iwanyk. „Mieliśmy setki żołnierzy i koni, trebusze i latające strzały. To walka do ostatniej kropli krwi między Chronosem i stworzoną przez niego armią a wojskami ludzkości: Spartanami, Ateńczykami i wojskiem Argos, które stanęły do ostatecznej walki. Nasza bitwa jest jak bitwa pod Termopilami albo bitwa stalingradzka, czy jakikolwiek inny decydujący konflikt w historii. Jeśli bohaterowie jej nie wygrają, życie, jakie wiedli do tej pory, na zawsze się skończy”.

Szykowanie wojsk

Obszerną garderobę z kostiumami dla bohaterów, upadłych bogów i starożytnych wojsk, stworzyła projektantka kostiumów Jany Temime. „Mitologia grecka wydaje mi się ciekawa, ale jeszcze nigdy nie pracowałam nad tym okresem, więc bardzo się cieszyłam, że będę miała tak świetną okazję, żeby dowiedzieć się czegoś nowego” — mówi.

Temime na początku kierowała się zmianami, jakie zaszły w historii od czasu, kiedy ostatni raz widzieliśmy Perseusza i bogów. Zgodnie z fabułą było to 10 lat wcześniej. „Kiedy nasz film się zaczyna, bogowie nie są już u szczytu władzy. Zaczęli upadać, ponieważ ludzie przestali się do nich modlić. Chciałam więc pokazać ich zrujnowanych, a jednocześnie oddać różne charakterystyczne dla nich cechy, wskazujące na to, jacy kiedyś byli”.

Upadek Zeusa był dla niej kluczowy. „Był królem bogów, a teraz traci wszystko. Wybrałam dla niego etniczny jedwab, bardzo ciężki, który był piękny, ale nie okazały. Dodaliśmy dużo drapowań i ręcznie robiony wzór złotego liścia. Następnie zniszczyliśmy go jak tylko się dało, pozostawiając tylko ślad po jego świetności”.

Temime, która wcześniej współpracowała z Ralphem Fiennesem na planie czterech filmów o Harrym Potterze, wiedziała, co w jego przypadku się sprawdzi, i miała konkretne pomysły na strój Hadesa. „Ralph prezentuje się pelerynie jak nikt inny” — mówi. „Wybraliśmy dla niego delikatną skórę, ponieważ chciałam, żeby to było coś matowego, co nie będzie się mieniło. Znalazłam ilustrację podziurawionej powierzchni wulkanu i na tej podstawie zaprojektowałam wzór jego peleryny. Był przerażający, i chociaż prawie go nie widać, on czuł jego charakter”.

Projektantka kostiumów, oprócz bogów, musiała też zająć się innymi transformacjami. „Przemiana kogoś o tak delikatnej angielskiej urodzie jak Rosamund Pike w grecką wojowniczkę była dużym wyzwaniem” — oświadcza. „Musiała wyglądać na silną i zręczną, ale nie chciałam ukrywać jej kobiecości i piękna”. Temime zaczęła od zbroi. „Zafascynowało mnie, w jaki sposób Grecy odwzorowywali zarysy mięśni na tunikach i pomyślałam, że skoro mężczyźni pokazują kształty swoich mięśni, dlaczego kobieta nie miałaby pokazać zarysu biustu. Podkreśliłam więc trochę kształt jej ciała, efekt był bardzo seksowny i kobiecy, ale nadal wyglądała jak silna wojowniczka. Jej jedwabną suknię ufarbowaliśmy też ręcznie, w węzłach, co dało bardzo autentyczny efekt”.

Temime uważała, że każdy szczegół jest ważny, bez względu na to, czy będzie go widać na ekranie czy nie, jeżeli dodawał postaci wyrazistości. „Dla Agenora, którego widzowie po raz pierwszy zobaczą w więzieniu, uszyliśmy pelerynę ozdobioną reprodukcjami starożytnych monet. Więc chociaż on sam nie ma nic, jego peleryna przedstawia coś o prawdziwej wartości, podobnie jak jej właściciel. Dla Heliusa, który ma obsesję na punkcie bogów i chce zostać wojennym bohaterem, zaprojektowaliśmy mini-zbroję z dwóch kawałków metalu, jaką wykonać mogłoby samo dziecko. Świetnie pasowała do jego drewnianego mieczyka”.

Projektując strój dla ojca Heliusa, głównego bohatera filmu, Temime uwzględniła zarówno jego osobowość, jak i wymogi fizyczne roli. „Sam jest bardzo „fizycznym” aktorem, ma bardzo aktywną rolę. Ważne więc było, aby mógł się zupełnie swobodnie poruszać. Gdybym ubrała go w metalową zbroję, nie miałby odpowiedniej swobody, dlatego zdecydowałam się na skórę. Wkomponowałam w jego kostium elementy greckie i japońskie, aby trochę różnił się od reszty. Wykorzystałam bardzo surowy jedwab, który ufarbowaliśmy i zniszczyliśmy. Wybrałam niebieski, ponieważ kojarzy się z morzem, a on jest przecież rybakiem”.

Temime opowiada że „Jonathan chciał, aby większość aktorów, w tym Perseusz, wyglądała bardzo realistycznie. Zawsze mówił, żeby dodać więcej kurzu i bardziej zniszczyć ubrania. Chciał pokazać efekty wieloletnich wojen i życia w świecie, w którym bogowie nie opiekują się już śmiertelnikami”.

Projektując odzienia dla wojska Argos, Temime ściśle trzymała się historycznych wytycznych. „Nadałam im wygląd prawdziwego wojska, z czerwonymi pelerynami ze znalezionych starych kawałków dywanów. Wszystkie tuniki były ręcznie zdobione. A wszystkie zbroje, nagolenice, peleryny i hełmy były ręcznie wyrzeźbione lub wykonane dla około 300 oficerów i strażników i innych postaci. Przygotowaliśmy też stroje dla Ateńczyków i Spartan. Greckich żołnierzy było bardzo wielu — uśmiecha się — bardzo wielu”.

Liebesman chwali Temime za wykonaną pracę. „Jej interpretacja tej epoki była wspaniała” — mówi. „To było ogromne przedsięwzięcie, a ona i jej zespół naprawdę przeszli sami siebie. Efekty ich pracy za każdym razem przechodziły moje oczekiwania”.

Twórcy

JONATHAN LIEBESMAN (reżyser) urodził się i wychował w Johannesburgu, w RPA. Po ukończeniu liceum udał się do Południowoafrykańskiej Szkoły Filmu i Aktorstwa, po czym przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, aby studiować w Tisch School of the Arts na Uniwersytecie Nowojorskim.

Liebesman napisał scenariusz do nagradzanego filmu krótkometrażowego Genesis and Catastophe opartego na opowiadaniu Roalda Dahla, który też sam wyreżyserował. Film pokazywano na wielu festiwalach filmowych i cieszył się on bardzo dużym zainteresowaniem. Gdy zapada zmrok był jego pierwszym filmem fabularnym, który okazał się znakomitym debiutem. Walter Parkes z wytwórni DreamWorks poprosił Liebesmana o wyreżyserowanie filmu krótkometrażowego Kręgi, który miał za zadanie połączyć filmy The Ring oraz Ring 2. Liebesman wyreżyserował też Teksańską masakrę piłą mechaniczną: Początek na prośbę producenta Michaela Baya.

Libesman był również reżyserem filmu Pokój śmierci. W filmie wystąpił Timothy Hutton, Chloe Sevingy, Peter Stormare oraz Nick Cannon, a wyprodukowały go wytwórnie Eleven Eleven Films i Management 360. Premiera filmu miała miejsce podczas Festiwalu Filmowego w Sundance, gdzie przyjęto go entuzjastycznie. Następnie pokazano go również na prestiżowym Festiwalu Filmowym w Deauville.

DAN MAZEAU (scenarzysta) dorastał w Santa Rosa w Kalifornii, ukończył studia na wydziale fizyki na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkley, a następnie rozpoczął studia dla scenarzystów na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. W tym czasie napisał scenariusz do rodzinnego filmu fantasy The Land of Lost Things, który wykorzystała wytwórnia Nickelodeon/Paramount, a jego produkcję powierzyła Arnoldowi Kopelsonowi. Po tym, jak zatrudnił go Dan Lin z Warner Bros., aby zaadaptował scenariusz do Przygód Johny ‘ego Questa, okrzyknięto go jednym z 10 scenarzystów, których kariery warto śledzić, wybieranych przez magazyn Variety, a scenariusz trafił na listę najlepszych niezrealizowanych scenariuszy (tak zwaną Blacklist).

Po zaadaptowaniu scenariusza do filmu The Flash dla Warner Bros. Dan Mazeau współpracował z Dougiem Limanem nad jego filmem Untitled Moon Project, a obecnie pisze dwa scenariusze dla reżysera Shawna Levy’ego.

DAVID LESLIE JOHNSON (scenarzysta) ostatnio napisał scenariusz do thrillera z pogranicza fantasy Dziewczyna w czerwonej pelerynie Catherine Hardwicke. Horror Sierota w reżyserii Jaume Collet-Serry z Verą Farmigą i Peterem Sarsgaardem był pierwszym filmem, który powstał na podstawie jego scenariusza.

Obecnie pracuje nad kilkoma projektami.

Johnson studiował na Uniwersytecie Stanowym w Columbus w stanie Ohio, gdzie zdobył tytuł licencjacki w dziedzinie fotografii i kina. Swoją karierę rozpoczął jako asystent produkcji na planie filmu Skazani na Shawshank Franka Darabonta, który kręcono w rodzinnym mieście Johnsona Mansfield w stanie Ohio w zabytkowym więzieniu Mansfield Reformatory, gdzie pradziadek Johnsona pracował jako strażnik. Kolejnych pięć lat Johnson przepracował jako asystent Darabonta, korzystając z okazji, aby doskonalić swój warsztat scenarzysty.

STEVEN KNIGHT (scenarzysta) urodził się w Marlborough w Anglii w 1959 roku. Studiował literaturę angielską w University College London. Po ukończeniu studiów pracował jako copywriter/producent w agencji reklamowej w Birmingham, a następnie na takim samym stanowisku w Capital Radio.

W 1988 roku Knight i Mike Whitehill założyli spółkę, która zajmowała się przygotowywaniem materiałów dla telewizji. W swoim biurze na terenie wytwórni Celador Productions stworzyli scenariusze do wielu seriali takich jak Canned Carrott, Commercial Breakdown oraz Detektywi, Knight nawet podjął się reżyserii 4 odcinków tego ostatniego.

Teleturniej Milionerzy, którego współtwórcą był Knight, a który wyprodukowała Celador Productions, na całym świecie zebrał wiele nagród, w tym: nagrodę BAFTA, National Television Awards, Indie Awards, Broadcast Awards, New York Festival, Silver Rose of Montreux oraz Queen’s Award for Enterprise.

Knight opublikował cztery powieści. Pierwszą z trzech powieści wydanych przez wydawnictwo Penguin, „The Movie House”, wyróżniono nagrodą WH Smith Fresh Talent Award w 1993 roku. Drugą powieść „Alphabet City” opublikowano w 1995 roku w 12 państwach, w tym Japonii i Niemczech, a trzecią „Out of the Blue” wydano w twardej oprawie w lutym 1997 roku i w miękkiej wiosną 1998 roku.

Pierwszy scenariusz Knighta do filmu Niewidoczni w reżyserii Stephena Frearsa miał premierę na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 2002 roku, gdzie zebrał wspaniałe recenzje. Wybrano go też na film otwierający prestiżowy Festiwal Filmowy w Londynie w listopadzie 2002 roku. Film wszedł do kin w Wielkiej Brytanii w 2001 roku, a w Stanach Zjednoczonych w 2003 i wszędzie cieszył się dużym uznaniem krytyków. Zdobył wiele prestiżowych nagród, w tym cztery nagrody BIFA, nagrody Evening Standard British Film Award przyznawane najlepszym filmom i aktorom, nagrodę Humanitas Award w 2004 roku, nagrodę Edgar Award dla najlepszego scenariusza, nagrodę stowarzyszenia London Film Critics’ Circle dla najlepszego brytyjskiego scenarzysty oraz nominację do Oscara® w kategorii najlepszy scenariusz oryginalny na 76. ceremonii wręczania tych nagród.

Sztuka „The President of an Empty Room” w reżyserii Howarda Daviesa była jego debiutem w karierze scenarzysty. Jej premiera odbyła się w National Theatre w Londynie w 2005 roku.

W roku 2007 zrealizowano dwa scenariusze: Głos wolności w reżyserii Michaela Apteda o życiu brytyjskiego polityka działającego na rzecz zniesienia niewolnictwa, Wiliama Wilberforce’a, który wszedł do kin w 200. rocznicę obalenia niewolnictwa. Film ten zamykał Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Toronto w 2006 roku i wyróżniono go nagrodą Epiphany Fundacji im. Johna Templetona na dorocznej ceremonii wręczania nagród Movieguide Faith & Values Awards w 2008 roku. Film Wschodnie obietnice w reżyserii Davida Cronenberga z udziałem Viggo Mortensena i Naomi Watts opowiada o losach rosyjskiej społeczności przestępczej w Londynie. Otrzymał nagrodę dla najlepszego filmu Cadillac People’s Choice Award na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto w 2007 roku i zdobył również nagrodę Genie Award w 2008 roku za najlepszy scenariusz oryginalny (oprócz 6 innych nagród), a także nagrodę dla najlepszego aktora na rozdaniu nagród British Independent Film. Zdobył też wiele nominacji, między innymi do: Oscara w kategorii najlepszy aktor, Złotych Globów, nagród BAFTA, nagród British Independent Film, Screen Actors Guild, London Critics’ Circle oraz Annual Satellite Award.

Czwartą powieść Knighta „The Last Words of Will Wolfkin” (wydaną przez Walden Pond Press) — jego pierwszą powieść dla dzieci — opublikowano w zeszłym roku.

Steven Knight ma też wkrótce nakręcić film Hummingbird, do którego sam napisał scenariusz, dla wytwórni New Regency. Jest to historia byłego żołnierza służb specjalnych, człowieka po przejściach, który nie może wyrwać się z kryminalnego londyńskiego półświatka.

GREG BERLANTI (scenarzysta) ostatnio napisał scenariusz do Green Lantern, filmu akcji o przygodach superbohatera, z Ryanem Reynoldsem w roli głównej, który też sam wyprodukował. Wcześniej wyreżyserował komedię romantyczną Och, życie z Katherine Heigl i Joshem Duhamelem, która na całym świecie zarobiła ponad 100 milionów dolarów. W 2000 roku Berlanti zadebiutował jako reżyser niezależną produkcją Liga złamanych serc.

Jako scenarzysta, reżyser i producent Berlanti stoi za realizacją kilku najbardziej pomysłowych i uznanych seriali telewizyjnych, takich jak Bracia i siostry stacji ABC, No Ordinary Family, Seks, kasa i kłopoty oraz Eli Stone, za który otrzymał nominację do nagrody Writers Guild America Award. Jego kariera rozpoczęła się w telewizji, kiedy był scenarzystą i producentem wykonawczym serialu Jezioro marzeń. Następnie podjął się roli twórcy i producenta wykonawczego dwóch dramatów produkcji Warner Bros., które zdobyły uznanie krytyków — Everwood oraz Jack & Bobby.

BASIL IWANYK (producent) ostatnio wyprodukował chwalony przez krytyków film Miasto złodziei w reżyserii Bena Afflecka z Affleckiem, Jeremym Rennerem oraz Jonem Hammem w rolach głównych. Film na całym świecie zarobił 160 milionów dolarów i otrzymał nominacje do wielu nagród w tym Oscara, Złotego Globu oraz nagrody BAFTA, a także The Producers Guild Award, The Writers Guild Award oraz National Board of Review. Uznano go również za jeden z 10 filmów roku ogłaszanych przez Amerykański Instytut Filmowy.

Iwanyk kilka filmów wyprodukował pod szyldem własnej wytwórni Thunder Road Pictures, w tym przygodowy film akcji Starcie tytanów z Samem Worthingtonem, Liamem Neesonem oraz Ralphem Finnesem. Film był jednym z największych hitów roku 2010 i zarobił na całym świecie 494 milionów dolarów. Thunder Road obecnie pracuje nad drugą częścią tej produkcji, w której ponownie wystąpi większość aktorów z poprzedniej obsady (w tym Worthington, Neeson oraz Fiennes). Jej premiera planowana jest na wiosnę 2012 roku.

Ostatnie projekty Thunder Road to: wakacyjny przebój Niezniszczalni w reżyserii Sylvestra Stallone’a, który dołączył także do gwiazdorskiej obsady filmu razem z Jetem Li, Jasonem Stathamem i Bruce’em Willisem; kryminalna saga w reżyserii Antoine’a Fuqua’y Gliniarze z Brooklynu z udziałem Richarda Gere’a oraz Dona Cheadle’a; oparty na faktach dramat Męski sport w reżyserii McG (Josepha McGinty’ego Nichola) oraz thriller Firewall w reżyserii Richarda Loncraine’a z Harrisonem Fordem w roli głównej.

Thunder Road jest w trakcie przygotowywania kilku innych filmów, które mają być realizowane jesienią: remake’u filmu Narodziny gwiazdy z udziałem Beyonce, który wyreżyseruje Clint Eastwood oraz Seventh Son, przygodowego filmu fantasy, w którym zagra Jeff Bridges, a reżyserem będzie Sergei Bodrov.

Iwanyk zaczął swoją karierę w branży filmowej jako praktykant w United Talent Agency. W roku 1995 zaczął pracę w Warner Bros. Pictures jako dyrektor artystyczny, a po dwóch latach awansował na prezesa ds. produkcji. Podczas swojej współpracy z tym studiem Iwanyk pracował nad kilkoma produkcjami, wśród których warto wymienić: dramat kryminalny Antoine’a Fuqua’y Dzień próby, z Denzelem Washingtonem, którego wyróżniono za tę rolę Oscarem®, Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra Stevena Soderbergha oraz thriller Bezsenność Christophera Nolana.

W roku 2000 Iwanyk został prezesem nadzorującym produkcję na wszystkich kontynentach w Intermedia Films, gdzie kierował pracą nad takimi projektami, jak: K-19; Terminator 3: Bunt Maszyn, nagrodzony Oscarem® film Adaptacja w reżyserii Spike’a Jonze’a; oraz nominowany do Oscara® film Phillipa Noyce’a Spokojny Amerykanin. Iwanyk założył wytwórnię Thunder Road Pictures w 2004 roku.

POLLY JOHNSEN (producentka) zawarła trzyletnią umowę na wyłączność z wytwórnią Warner Bros. Wyprodukowała niezależny film Ceremony z Umą Thurman w reżyserii Maxa Winklera, Psy i koty: Odwet Kitty oraz Fujary na tropie Kevina Smitha z udziałem Bruce’a Willisa oraz Tracy Morgan. Obecnie Polly pracuje w Warner Bros. nad ponad dwunastoma projektami, w tym: Excalibur z Bryanem Singerem; Galveston opowiadający o największej klęsce żywiołowej w historii Stanów Zjednoczonych; Abstinence Teacher oparty na powieści Toma Perotty oraz Occupied City według scenariusza Briana Tuckera na podstawie powieści Davida Peace’a.

Przed założeniem własnej firmy, w latach 2006–2008, Johnsen pełniła funkcję prezesa Warner Independent Pictures (WIP). Odpowiadała za produkcję, reklamę i dystrybucję wybranych filmów wytwórni, takich jak: Malowany welon, Przez ciemne zwierciadło, Radosne Purim, W Dolinie Elah oraz ostatniej produkcji Warner Independent Pictures — Slumdog. Milioner z ulicy, która otrzymała osiem Oscarów®, w tym dla najlepszego reżysera i najlepszego filmu.

Zanim dołączyła do WIP, Johnsen pracowała w Warner Bros. przez prawie dziesięć lat. Rozpoczęła pracę jako dyrektor artystyczny w 1997 roku, a następnie awansowała na producenta wykonawczego w roku 1998. Rok później objęła stanowisko wiceprezesa ds. produkcji, a w 2003 roku — starszego wiceprezesa. W lutym 2006 roku wybrano ją na wiceprezesa wykonawczego ds. produkcji. W trakcie pracy w Warner Bros. Johnsen była producentem wykonawczym między innymi takich filmów jak: pierwsze cztery części filmów o Harrym Potterze, Superman: Powrót, Krwawy diament, Jestem legendą, P.S. Kocham cię, Scooby Doo oraz Scooby Doo 2: Potwory na gigancie, Starsky i Hutch, Gniew oceanu oraz Złoto pustyni.

Kariera Johnsen w branży filmowej zaczęła się w wytwórni Jersey Films, w której zajmowała się między innymi filmami Co z oczu, to z serca oraz Erin Brokovich. Wcześniej uzyskała tytuł licencjacki w dziedzinie sinologii na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego, a także mieszkała i pracowała w Azji południowo-wschodniej. Johnsen otrzymała później tytuł magistra sztuk pięknych na Uniwersytecie Południowokalifornijskim, gdzie ukończyła studia w ramach Peter Stark Producing Program.

THOMAS TULL (producent wykonawczy) jest prezesem i dyrektorem generalnym wytwórni Legendary Pictures, który ma na swoim koncie liczne sukcesy związane z współprodukowaniem i współfinansowaniem wielkich produkcji. Od czasu swojego powstania w 2004 roku, Legendary Pictures współpracowało z Warner Bros. Pictures podczas produkcji takich hitów jak: Superman: Powrót, trzy filmy Zacka Snydera: 300, Watchmen Strażnicy oraz Sucker Punch, Batman – Początek Christophera Nolana, a także zdobywca wielu nagród, Mroczny rycerz, który zarobił na całym świecie ponad miliard dolarów.

Inne powstałe niedawno wspólne produkcje to szlagier komediowy Kac Vegas w Bangkoku; Miasto złodziei Bena Afflecka; wakacyjny przebój Christophera Nolana Incepcja; światowy hit Starcie tytanów; Kac Vegas Todda Phillipsa — najbardziej dochodowa komedia dla dorosłych wszech czasów, a także Zanim odejdą wody tego samego reżysera oraz film w reżyserii Spike’a Jonze’a Gdzie mieszkają dzikie stwory. Wkrótce ukażą się filmy Jack the Giant Killer Bryana Singera oraz nowy film o przygodach Supermana w reżyserii Zacka Snydera. Legendary Pictures pracuje również nad kilkoma obiecującymi projektami samodzielnie, są to: Warcraft, Godzilla, Gravel, Raj Utracony, kolejne części 300 oraz Starcie tytanów.

Przed założeniem Legendary Pictures Tull był prezesem oraz członkiem zarządu The Convex Group, holdingu medialno-rozrywkowego z siedzibą w Atlancie, w której także pełnił funkcję członka zarządu.

JON JASHNI (producent wykonawczy) nadzoruje rozwój i fazę produkcyjną takich projektów wytwórni Legendary Pictures jak Warcraft, Akira oraz Raj Utracony. Niedawno pełnił rolę producenta wykonawczego filmu przygodowego o mitologicznych postaciach w reżyserii Louisa Leterriera Starcie tytanów, dochodowej komedii dla dorosłych Todda Phillipsa Kac Vegas, rodzinnego filmu przygodowego Gdzie mieszkają dzikie stwory w reżyserii Spike’a Jonze’a, a także Miasta złodziei Bena Afflecka.

Przed dołączeniem do zespołu Legendary Pictures Jashni był prezesem Hyde Park Entertainment, spółki zajmującej się produkcją i finansowaniem projektów filmowych, która współpracowała z wytwórniami 20th Century Fox, Disney i MGM. Na tym stanowisku nadzorował rozwój i fazę produkcyjną filmów Troje do pary, Wyścig marzeń, Z podniesionym czołem oraz Przeczucie.

Wcześniej Jashni był producentem popularnej komedii romantycznej w reżyserii Andy’ego Tennanta, Dziewczyna z Alabamy, która na całym świecie zarobiła ponad 175 milionów dolarów. Współpraca Jashniego z Tennantem rozpoczęła się podczas pracy nad bajkowym filmem Długo i szczęśliwie, który zarobił 90 milionów dolarów. Jashni był wtedy odpowiedzialny za rozwój projektui fazę produkcyjną jako starszy szef produkcji w wytwórni 20th Century Fox.

Twórca był także współproducentem dwóch filmów, które łącznie otrzymały trzy nominacje do Oscara®: Huraganu, który został bardzo przychylnie przyjęty przez krytyków i otrzymał nominację dla najlepszego aktora (Denzel Washington) oraz filmowej adaptacji musicalu Anna i Król, która zdobyła dwie nominacje do Oscara®. W roli głównej wystąpiła Jodie Foster.

Jashni współpracował też z potentatem branżowym Irvingiem Azoffem w spółce należącej do Warner Bros., Giant Pictures. Efektem wspólnej pracy były takie filmy jak Jack Frost oraz Niezwykłe lato. Wcześniej Jashni pracował jako producent wykonawczy w Columbia Pictures, gdzie współtworzył takie filmy jak Dzień Świstaka, Drakula (adaptacja powieści Brama Stokera) i Lunatycy na podstawie prozy Stephena Kinga. Swoją karierę zaczynał w firmie Daniela Melnicka The IndieProd Company, gdzie pracował nad takimi projektami jak Air America, Góry Księżycowe, Roxanne oraz Puenta.

Jashni jest członkiem Amerykańskiego Instytutu Filmowego i Producers Guild of America. Ukończył studia licencjackie na Uniwersytecie Południowokalifornijskim i uzyskał tytuł MBA w szkole Anderson School of Management na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles.

WILLIAM FAY (producent wykonawczy) od ponad 20 lat odnosi sukcesy jako producent i producent wykonawczy. Aktualnie jest prezesem ds. produkcji w wytwórni Legendary Pictures, która od czasu swojego powstania w 2004 roku współpracowała z Warner Bros. nad takimi hitami, jak: Superman: Powrót Bryana Singera, dwa filmy Zacka Snydera: 300 i Watchmen Strażnicy oraz hity w reżyserii Christophera Nolana: Batman – Początek oraz Mroczny rycerz, które na całym świecie zarobiły ponad miliard dolarów, a także ostatnio Incepcja. Fay pełnił też rolę producenta wykonawczego dochodowego Starcia tytanów oraz szlagieru komediowego Todda Phillipsa Kac Vegas, który stał się najlepiej zarabiającą komedią dla dorosłych widzów wszech czasów, a także Miasta złodziei Bena Afflecka.

Przed rozpoczęciem pracy w Legendary Pictures Fay był prezesem Centropolis Entertainment, jednej z najlepszych spółek produkcyjnych w Hollywood. W czasie, gdy Fay tam pracował, Centropolis Entertainment wyprodukowało filmy, które łącznie zarobiły w kinach na całym świecie prawie 1,5 miliarda dolarów, w tym film Patriota z Melem Gibsonem i hit Dzień Niepodległości, który po pojawieniu się w kinach był drugim najlepiej zarabiającym filmem wszech czasów (800 milionów dolarów na całym świecie). Pod przywództwem producenta firma odniosła sukces i zrealizowała dwa projekty: Centropolis Effects, jedno z najlepszych studiów efektów wizualnych, oraz mothership.com, popularną wyszukiwarkę wyspecjalizowaną w tematach związanych z science fiction, sprzedaną USA Networks w czerwcu 2000 roku.

CALLUM McDOUGALL (producent wykonawczy) pracę w branży filmowej rozpoczął w 1979 roku jako goniec na planie serialu telewizyjnego The Hammer House of Horror oraz Victor, Victoria Blake’a Edwardsa. Następnie pracował jako trzeci asystent reżysera na planach różnych filmów np. dwóch części Różowej Pantery oraz Sensu życia wg Monty Pythona.

Jako drugi asystent reżysera brał udział w kręceniu ponad dwudziestu produkcji, w tym serialu telewizyjnego Sprawy inspektora Morse’a, filmów o Jamesie Bondzie: W obliczu śmierci i Licencja na zabijanie, Air America, Gotyk, Bajarz i Opowieść wigilijna Muppetów Jima Hensona, Wiedźmy oraz trzech sezonów nagradzanego serialu telewizyjnego wytwórni Lucasfilms — Kroniki młodego Indiany Jonesa.

W charakterze kierownika produkcji pracował na planie późniejszych odcinków Kronik młodego Indiany Jonesa, filmów Goldeneye, Lemur zwany Rollo, 101 dalmatyńczyków, Jutro nie umiera nigdy oraz Alien Love Triangle. W DNA Films pracował jako dyrektor wykonawczy ds. produkcji między innymi podczas kręcenia filmów Piękne istoty, Tylko Sinatra oraz Ostatnia odsłona.

Callum był współproducentem filmu Niebiańska plaża oraz Śmierć nadejdzie jutro, samodzielnie wyprodukował film Kurator, a jako producent wykonawczy wziął udział w produkcji filmu Harry Potter i więzień Azkabanu, Casino Royale oraz 007 Quantum of Solace.

Jest wspólnikiem w wytwórni Eighth Wonder Pictures, wykonującej projekty dla kina i telewizji, w tym np. filmową wersję bardzo popularnego brytyjskiego serialu telewizyjnego The Professionals.

KEVIN DE LA NOY (producent wykonawczy) pracował jako producent wykonawczy filmu Starcie tytanów, a także światowego hitu Christophera Nolana Mroczny rycerz, w którego gwiazdorskiej obsadzie znaleźli się Christian Bale oraz Heath Ledger. Później był współproducentem dramatu biograficznego Michaela Manna Wrogowie publiczni, w którym legendarnego przestępcę Johna Dillingera zagrał Johnny Depp.

De La Noy pracował także jako producent wykonawczy nad filmem Edwarda Zwicka Krwawy diament, w którym główne role zagrali Leonardo DiCaprio, Jennifer Connelly oraz Djimon Hounsou. Wcześniej pracował ze Zwickiem na planie filmu Ostatni samuraj, gdzie pełnił funkcję kierownika produkcji. Był współproducentem thrillera science fiction Richarda Donnera Linia czasu oraz pracował jako współproducent podczas powstawania Szeregowca Ryana — nagradzanego filmu Stevena Spielberga o drugiej wojnie światowej.

Inne jego projekty to filmy Ali, Titanic, Braveheart – Waleczne Serce, Mission: Impossible i Mission: Impossible 2 (jako kierownik produkcji); film Zew wolności (jako kierownik nadzorujący produkcję); oraz filmy Duch i Mrok, Czarny książę, Tajemniczy ogród i 1492: Wyprawa do raju (jako kierownik planu w plenerze). Pełnił także rolę pierwszego asystenta reżysera na planach wielu rozmaitych produkcji.

LOUIS LETERRIER (producent wykonawczy) ostatnio kierował pracą gwiazdorskich obsad na planach filmu Starcie tytanów oraz hitu Incredible Hulk opartego na komiksie wydawnictwa Marvel, z udziałem Edwarda Nortona, Tima Rotha, Liv Tyler oraz Williama Hurta. Wcześniej Leterrier wyreżyserował trzymający w napięciu film akcji Transporter 2, którego współtwórcą i producentem był Luc Besson. W tytułowej roli wystąpił Jason Statham. Kolejną produkcją reżysera był film Człowiek pies, w którym zagrali Jet Li, Morgan Freeman oraz Bob Hoskins.

Leterrier urodził się w Paryżu. Jeszcze jako dziecko pokochał kino. Zanim ukończył 18 lat, zdobył kilka nagród za filmy krótkometrażowe, po czym wyjechał do Nowego Jorku, aby studiować w prestiżowej szkole Tisch School of the Arts na Uniwersytecie Nowojorskim. Pracował też jako asystent kierownika produkcji i drugi asystent reżysera na planie takich filmów jak: Obcy – Przebudzenie, którego reżyserem był również pochodzący z Francji Jean Pierre Jeunet; pełen rozmachu film historyczny Luca Bessona Joanna d’Arc; oraz film zrealizowany na podstawie komiksu, Asterix i Obelix: Misja Kleopatra, którego reżyserem był Alain Chabat.

BEN DAVIS (operator zdjęć) pracował jako operator zdjęć na planie filmów takich jak: Rytuał Mikaela Håfströma, Tamara i mężczyźni Stephena Frearsa, Kick-Ass Matthew Vaughna, Franklyn Geralda McMorrowa, Drogi Osamo Sharon Maquire oraz Hanibal. Po drugiej stronie maski Petera Webbera. Jego pracę można również oglądać w filmie krótkometrażowym The Tonto Woman, który otrzymał nominację do Oscara® dla najlepszego filmu krótkometrażowego z udziałem aktorów w 2008 roku.

Davis pracuje obecnie nad filmem Johna Maddena The Best Exotic Marigold Hotel, co stanowi jego drugi wspólny projekt z tym reżyserem. Wcześniej nakręcili razem film The Debt.

CHARLES WOOD (scenarzysta) karierę w branży rozrywkowej rozpoczął w 1991 r. jako dyrektor artystyczny ds. efektów wizualnych. Pracował nad takimi filmami jak Ścigany, Bez lęku Petera Weira, Liberator oraz Armia ciemności. Następnie zajął się projektowaniem i pracował przy różnych filmach, od megaprodukcji po kino niezależnych. Do jego dorobku artystycznego zaliczają się takie filmy jak: Drużyna A, Guru miłości, Nie wszystko złoto co się świeci Andy’ego Tennanta, Głos wolności Michaela Apteda, Flyboys – bohaterska eskadra w reżyserii Tony’ego Billa, Pozew o miłość, Włoska robota w reżyserii F. Gary’ego Graya, Dorwać Cartera oraz Mortal Kombat 2: Unicestwienie.

Wood otrzymał nominację do nagrody Emmy w 2000 roku za film telewizyjny Geppetto, ojciec Pinokia oraz nominację do Satellite Award w 2007 roku za Głos wolności.

MARTIN WALSH (montażysta) otrzymał Oscara® i nagrodę Eddie, przyznawaną przez Stowarzyszenie Amerykańskich Montażystów Filmowych, za hit z 2002 roku, Chicago, na podstawie broadwayowskiego musicalu. Reżyserem filmu był Rob Marshall, a główne role zagrali Renée Zellweger, Catherine Zeta-Jones oraz Richard Gere.

Walsh trzykrotnie współpracował z reżyserem Iainem Softleyem, czego efektem był ostatnio film Atramentowe serce, a wcześniej Hakerzy i Backbeat, film biograficzny o zespole The Beatles. Twórca pracował też z reżyserem Peterem Chelsomem nad filmami: Potężny i szlachetny, Umrzeć ze śmiechu oraz Wysłuchaj mej pieśni.

Wśród filmów Walsha warto też wspomnieć thriller V jak vendetta, którego reżyserem był James McTeigue, a producentami bracia Wachowscy; Dwie prawdy, w reżyserii Juliana Fellowesa; Thunderbirds; Iris, której reżyserem był Richard Eyre; Tylko Sinatra; Dziennik Bridget Jones; Mansfield Park; Hilary i Jackie; Witajcie w krainie Woop Woop; Grób Roseanny; oraz Feeling Minnesota.

Jego pracę można też podziwiać w filmie Książę Persji: Piaski Czasu, którego reżyserem jest Mike Newell, a producentem Jerry Bruckheimer.

JANY TEMIME (projektantka kostiumów) projektowała kostiumy do filmów Harry Potter i Więzień Azkabanu, Harry Potter i Czara Ognia, Harry Potter i Zakon Feniksa, za który otrzymała nominację do nagrody stowarzyszenia projektantów kostiumów Costume Designers Guild Award; do filmu Harry Potter i Książę Półkrwi; Harry Potter i Insygnia Śmierci: Część I oraz Harry Potter i Insygnia Śmierci: Część II.

Ostatnio Temime brała udział w produkcji filmów Najpierw strzelaj, potem zwiedzaj Martina McDonagha z Ralphem Fiennesem, Collinem Farrellem i Brendanem Gleesonem, Ludzkie dzieci z Clive'em Owenem w reżyserii Alfonsa Cuaróna, Kopia Mistrza Agnieszki Holland z Edem Harrisem oraz filmu Beeban Kidron Bridget Jones: W pogoni za rozumem, z Renée Zellweger.

Temime otrzymała nominację do nagrody British Independent Film Award za kostiumy do filmu Damy i bandyci z Minnie Driver. Wcześniej przyznano jej nagrodę BAFTA Cymru za pracę nad filmem Marka Evansa Sen o Ameryce, a w 1995 roku, podczas Festiwalu Filmowego w Utrechcie, nagrodę Golden Calf dla najlepszej projektantki kostiumów za nagrodzony Oscarem® film Marleen Gorris Ród Antonii.

Temime ma także w swoim dorobku ponad 40 międzynarodowych projektów filmowych i telewizyjnych, między innymi film Niezwyciężony Wernera Herzoga z Timem Rothem, Ruch oporu Todda Komarnickiego, Obrona Łużyna Marleen Gorris, Gangster nr 1 Paula McGuigana, Ślepe naboje Edwarda Thomasa, nagrodzony Oscarem® dla najlepszego filmu obcojęzycznego w 1998 roku film Charakter Mike'a van Diema, The Ball Danny'ego Depreza, The Commissioner i Kronika kryminalna George'a Sluizera, Nieśmiertelny kochanek w reżyserii Ate de Jonga oraz The Last Call Fransa Weisza.

NICK DAVIS (reżyser drugiej ekipy/ kierownik ds. efektów wizualnych) w 2008 roku zdobył nominację do Oscara® oraz do nagrody BAFTA za swój ostatni film — kasowy hit Mroczny rycerz w reżyserii Christophera Nolana.

Ponadto Davis otrzymał nominację do nagrody BAFTA za efekty wizualne do filmu Tima Burtona Charlie i fabryka czekolady, a wcześniej do filmu Harry Potter i Komnata Tajemnic. Z kolei za pierwszy film z serii o Harrym Potterze, Harry Potter i Kamień Filozoficzny, otrzymał nominację do nagrody BAFTA i nagrody Amerykańskiego Instytutu Filmowego.

Davis pracował też jako kierownik ds. efektów wizualnych przy takich produkcjach jak: pełna rozmachu Troja Wolfganga Petersena, Osaczeni Jona Amiela oraz Rewolwer i melonik, którego reżyserem był Jeremiah Chechnik. Twórca pełnił także rolę kierownika ds. efektów wizualnych w fazie poprodukcyjnej filmów Joela Schumachera Batman i Robin oraz Batman Forever, a także filmu Andrew Davisa Reakcja łańcuchowa. Z reżyserem Davisem spotkał się jeszcze przy okazji dwóch projektów: filmu Ścigany, gdzie pełnił rolę producenta efektów wizualnych, oraz filmu Liberator, w charakterze kierownika technicznego. Wśród produkcji, w które zaangażowany był jako producent efektów wizualnych, warto też wymienić: Nowy koszmar Wesa Cravena oraz film Armia ciemności Sama Raimiego. Pełnił również rolę kierownika technicznego na planie filmu Petera Weira Bez lęku.

Davis ukończył filologię angielską i politologię na Oxford Brooks University. Jest członkiem Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej i organizacji BAFTA, w tym BAFTA Visual Effects Nomination Committee.

CONOR O’SULLIVAN (kierownik ds. efektów protetycznych) był nominowany do Oscara® za projekt, dzięki któremu Heath Ledger przemienił się w Jokera w hicie Christophera Nolana Mroczny rycerz z 2008 roku. W 1999 roku był nominowany do nagrody Akademii® za film Szeregowiec Ryan, a w 1994 roku pracował nad swoim pierwszym filmem Braveheart – Waleczne Serce i zdobywał doświadczenie pod nadzorem nagrodzonych Oscarami® Lois Burwell i Petera Framptona.

O’Sullivan pracował nad efektami protetycznymi do wielu innych produkcji, w tym pierwszej części Starcia tytanów, a także filmów X-Men: Pierwsza klasa, Godziny, Zatrute pióro oraz Ostatni samuraj. Dzięki przypadkowemu odkryciu na planie Ostatniego samuraja zaczął pracować nad możliwościami systemu nakładania charakteryzacji protetycznej 3D. Po trzech latach testów system okazał się sukcesem — dzięki niemu charakteryzacja protetyczna zajmowała namiastkę potrzebnego wcześniej czasu, a wyniki były idealne. Elementy były mniejsze i lepszej jakości, a aktorzy mieli więcej swobody. Po skorzystaniu z pomysłu O’Sullivana na planie filmu Wernera Herzoga Operacja Świt Christian Bale polecił artystę Nolanowi.O’Sullivan zaczął rzeźbić już w wieku trzech lat w pracowni garncarskiej swojej mamy. Później kontynuował zainteresowania rzeźbą i malarstwem, uczęszczał nawet do szkoły artystycznej, a jednocześnie robił dyplom z biologii morskiej i oceanografii. Przez jakiś czas pracował dla NASA w Instytucie Oceanografii imienia Scripps w San Diego, jednak potem zdecydował się wrócić do swojej pierwszej miłości — sztuki — łącząc ją z elementami nauki. O’Sullivan odkrył świat filmu w 1990 r., wtedy też zaczął rzeźbić zawodowo i uczyć się podstaw protetyki.

NEIL CORBOULD (kierownik ds. efektów specjalnych) brał udział w produkcji wielu filmów. Jest zdobywcą Oscara® i nagród BAFTA. Oscara® otrzymał za Gladiatora, za którego dostał także nominację do nagrody BAFTA. Swoją pierwszą nagrodę BAFTA dostał za film Piąty element, kiedy po raz pierwszy objął funkcję kierownika ds. efektów specjalnych. Następnie pracował na planie filmów Ukryty wymiar, Szeregowiec Ryan, za który otrzymał drugą nagrodę BAFTA, Osaczeni oraz The Vertical Limit, za który również był nominowany do nagrody BAFTA.

W 2002 roku Corbould pracował jako realizator efektów specjalnych do filmu Rolanda Emmericha Pojutrze, za który wyróżniono go trzecią nagrodą BAFTA. Następnie były filmy Król Artur i Królestwo niebieskie oraz Superman: Powrót (2005 r.), za który razem z zespołem ds. efektów specjalnych otrzymał nominacje do Oscara® i nagrody BAFTA.

Jego wcześniejsze produkcje to filmy Edwarda Zwicka Krwawy diament i Opór oraz film Jona Turtletauba Skarb narodów: Księga Tajemnic. Niedawno Corbould zakończył pracę nad thrillerem The Devil’s Double w reżyserii Lee Tamahoriego. W jego dorobku są też popularne filmy akcji Mumia powraca oraz Helikopter w ogniu.

Corbould zaczął zajmować się efektami specjalnymi jeszcze jako nastolatek, zdobywając doświadczenie na planie filmu Richarda Donnera Superman oraz pracując dla Martina Gutteridge’a na planie takich filmów jak: Człowiek słoń, Amerykański wilkołak w Londynie, Superman III, Krwiożercza roślina i Amadeusz. Pracował także nad trzema filmami o Jamesie Bondzie: Zabójczym widokiem, W obliczu śmierci i Licencją na zabijanie, oraz filmami Ściana, Nieśmiertelny II: Nowe życie, Miasto radości, Za horyzontem, a także Na krawędzi.