Trzy billboardy za Ebbing, Missouri
2017
Three Billboards Outside Ebbing, Missouri
Matka wzywa lokalne władze do rozwiązania morderstwa swojej córki, kiedy opieszale próbują złapać winnego.
-
7.7 123 głosy g. -
Oceń ten film Twoja ocena -
-
- Reżyseria
- Martin McDonagh
- Scenariusz
- Martin McDonagh
- Aktorzy
- Frances McDormand, Sam Rockwell, Caleb Landry Jones
- 12 lubi
- 15 chce obejrzeć. obejrzy
-
oraz innych 6 nagród, 17 nominacji i 1 udział w konkursie zobacz więcej
Zwiastuny Zobacz wszystkie 3 zwiastuny
Zobacz wszystkie 40 zdjęć
ZdjęciaZobacz pełną obsadę
ObsadaFrances McDormand
Sam Rockwell
Caleb Landry Jones
Woody Harrelson
Lucas Hedges
Abbie Cornish
Peter Dinklage
John Hawkes
Clarke Peters
Sandy Martin
Željko Ivanek
Amanda Warren
Fabuła
Małe miasteczko na amerykańskiej prowincji. Od morderstwa córki Mildred Hayes upłynęło kilka miesięcy, a lokalna policja nadal nie wpadła na trop sprawcy. Zdeterminowana kobieta decyduje się na śmiałe posunięcie: wynajmuje trzy tablice reklamowe na drodze wiodącej do miasteczka i maluje na nich prowokacyjny przekaz, skierowany do szanowanego przez lokalną społeczność szefa policji, szeryfa Williama Willoughby’ego. Gdy do akcji wkracza zastępca szeryfa, posterunkowy Dixon – niezrównoważony, porywczy maminsynek, któremu zarzuca się zamiłowanie do przemocy – starcie między Mildred Hayes a lokalnymi siłami porządkowymi przeradza się w otwartą wojnę. opis dystrybutora
- Gatunek
- Dramat, Komedia, Kryminał
- Słowa kluczowe
- krew, zemsta, przemoc, brutalność policji zobacz więcej
Zobacz także
Szczegóły
- Premiera
- 2018-02-02 (kino), 2017-09-04 (świat), 2018-06-06 (dvd)
- Dystrybutor
- Imperial - CinePix
- Wytwórnia
- Blueprint Pictures
- Kraj produkcji
- USA, Wielka Brytania
- Czas trwania
- 115 minut
- Budżet
- 15 000 000 USD
Wiadomości zobacz wszystkie 6 wiadomości
Recenzje
Kino, które bardzo ekscentrycznie i w sposób szalony opowiada o intymnym dramacie radzenia sobie z żałobą, aż dociera do iskrzącego gmerania w bebechach amerykańskiego społeczeństwa i porządku.
9
- 2018-02-02
- napisana przez Bernadetta_Trusewicz
- zobacz wszystkie moje recenzje
Współczesny western na amerykańskiej prowincji, gdzie pani szeryf nie nosi odznaki, sama sobie nadała taki tytuł, a jej metody pozostawiają wiele w kwestii moralności do dyskusji – jednak przyświeca im idea sprawiedliwości. Do tego jeszcze niepoprawna, balansująca na krawędzi, narracja, nieodpuszczająca ani na chwilę widzowi, poruszająca tyle ważnych tematów i w swojej brawurowej oraz ekscentrycznej formie wypowiedzi niegubiąca ich. Chcecie czegoś takiego? To wszystko w Trzech Billboardach za Ebbing, Missouri. To wielkie kino, o wielkich ambicjach, z wielkim sukcesem i smakiem je realizujące.
Pewnego dnia na amerykańskiej prowincji, przestrzeni, którą na pewno ukochaliby sobie bracia Coen, ponieważ nie ma prawa dziać się na niej nic ciekawego i intrygującego dla widza, zaczyna się bardzo wiele. A powodem jest Mildred, która prawie rok temu straciła córkę w tragicznych okolicznościach, a w tak małym mieście nie jest to niestety jej sprawą osobistą. Wynajmuje trzy wielkie przestrzenie reklamowe, na których umieszcza jednoznaczne hasła podważające skuteczność działań i kompetencje policji w szukaniu winnego i rozwiązania sprawy gwałtu oraz morderstwa jej córki. Mildred w swoim kombinezonie, bez makijażu, nie pretenduje do fantazji i przyzwyczajeń popkultury do kreowania superbohaterek – i bardzo dobrze! Jednak jej zacięta mina, bez sympatii, za to pełna determinacji, kryje pod sobą wiele żalu i smutku. Pod wielką akcją społeczną i rozbudzeniem miasta z letargu, gdzie jednak szeryf Willoughby ma więcej przyjaciół niż ona, kryje się trauma, metoda poradzenia sobie z żałobą.
Ciężko będzie wymienić wszystko zalety tak doskonale zbudowanego filmu. Z intymnej tragedii i pogłębionych portretów bohaterów, potrafi przejść zgrabnie do opowiadania poprzez pryzmat małego miejsca i jednej z wielu tragedii na świecie, a także sporych objętościowo refleksji. Film nie ociera się, a uderza w powolną zmianę segregacji społecznej w Stanach Zjednoczonych – rasizm. Pojęcie klasowości jest tutaj tak częsta, jak łamanie prawa oraz pojawiające się plotki. Instytucje, które powinny się temu kategorycznie przeciwstawiać i tłumić, są ospałe i wykazują 1/10 aktywizmu naszej bohaterki. Mildred swoim działaniem, jako kobieta niesamowicie inteligentna ma świadomość, że nie dotrze do prawdy o swojej córce. Tutaj ujawnia się doskonała przewrotność tego kina. Bo przecież w pierwszej warstwie odczytywania tego filmu i od początku jego trwania chodzi o znalezienie sprawcy! Ale kobieta dotrze dalej – obali podczas jednej sceny działanie Kościoła i odseparowanie od prawdziwego świata oraz Policje, która jest pełna niekompetentnych ludzi, noszących mundury z powagą clownów, przekładających swoje interesy nad interes obywatela, bez żadnego poczucia misji.
Wiele jest smutku w tym filmie, chociaż śmiejemy się często. To ten najbardziej sukcesywny dla kina i pokazujący jego klasę efekt. W sposób, chwilami psychopatyczny, bez wyhamowywania, co jest charakterystyczne dla reżysera Martina McDonagha (który jest tym ósmym, ze swojego poprzedniego filmu 7 psychopatów – to komplement), punkowo i anarchistycznie pokazuje dziury, od jednostki po system. I doskonałym humorem sytuacyjnym, ale również imponująco napisanym scenariuszem, nie zrzuca ciężaru historii z naszym ramion. To kino, które raz łaskocze w brzuch, raz uderza bez uprzedzenia pięścią – zawsze po coś! Nie segregując emocji, a zgrabnie to łącząc i przeplatając.
Trzy billboardy… to też wielkie kino pod względem konsekwencji artystycznej i niebezpiecznej kombinacji – skok na główkę do basenu, w którym nie wiadomo czy jest woda – tak puentuję strategie twórczą. Mamy tutaj przekręcony, feministyczny western, zachowujący porządnie jednak znamiona gatunku, bardzo groteskową komedię, która linie przyzwoitości nieustannie maluje w innych miejscach. Do tego jest to kino społecznie zaangażowane, mocno humanistyczne, filozoficzne, zadające pytanie czy zemsta to metoda na poradzenie sobie z bólem, czy tylko nurkowaniem jeszcze głębiej we własne zagubienie. Szczęki też nie są tutaj nieustannie zagryzione – jest dużo miejsca na wzruszenie i poruszenie, nie tylko żarcik goni żarcik.
Trzy billboardy… to też wielkie kino pod względem konsekwencji artystycznej i niebezpiecznej kombinacji – skok na główkę do basenu, w którym nie wiadomo czy jest woda – tak puentuję strategie twórczą. Mamy tutaj przekręcony, feministyczny western, zachowujący porządnie jednak znamiona gatunku, bardzo groteskową komedię, która linie przyzwoitości nieustannie maluje w innych miejscach. Do tego jest to kino społecznie zaangażowane, mocno humanistyczne, filozoficzne, zadające pytanie czy zemsta to metoda na poradzenie sobie z bólem, czy tylko nurkowaniem jeszcze głębiej we własne zagubienie. Szczęki też nie są tutaj nieustannie zagryzione – jest dużo miejsca na wzruszenie i poruszenie, nie tylko żarcik goni żarcik.
Dostajemy od reżysera prawdziwy plac zabaw różnych konwencji filmowych i taktyk – wszystko się sprawdza. Do tego cała plejada aktorska, która jak gdyby urodziła się do tych ról, w szczególności już doceniona (i miejmy nadzieję, że to nie koniec nagradzania jej kreacji) Frances McDormand, która mogła przerysować swoją postać. Aktorka stanęła przed wielkim wyzwaniem, zagrała jakby całe życie czekała na rolę niemiłosiernej, ale jednak samarytanki, trochę niechcący społecznika, napędzanego wściekłością cudzej bierności. Nie sekundują jej wcale, ale dzielnie towarzyszą, tworząc przepyszne portrety, niezrównoważony policjant Dixon, zagrany przez Sama Rockwella, którego postać ewoluuje oraz oczywiście Woody Harrelson, który jest szeryfem rozdartym, ale świetnie to rozgrywa, wciągając widza w odpytywanie: „a jak ty byś postąpił?”.
Dawno nikt nie zrobił w kinie tak dopracowanego filmu, który jednocześnie świetnie i naturalnie gra niefrasobliwością i wypadkowością (niechcący, zrobię to doskonale). To kino, przy którym erupcja wulkanu ma wymiar trzaśnięcia drzwiami. Jednak, kiedy trzeba, decybeli jest mniej. Trzy billboardy za Ebbing, Missouri potrafi być krzykliwe i bezpośrednie jak tytułowe billboardy, ale też osobiste i zniuansowane. To chodzenie po szczątkach porządku społecznego . Ordynarnie inteligentne kino!
Czy wiesz, że?
Sam Rockwell nosił specjalną wyściółkę w butach, aby jego postać mogła wydawać się wyższa.. zobacz więcej
W scenie pod koniec filmu, która odbywa się w tawernie Town Pump, Crop Haired Guy i Pal siedzą przy butelkach piwa. Etykiety piwa pochodzą z Duck Rabbit Brewing Company, które nie jest dystrybuowane poza obszarem Karoliny Północnej, gdzie został nakręcony ten film. To piwo nie jest dostępne w Missouri. zobacz więcej
Komentarze 13

Nie widziałem Kształtu wody. Ale to musiało być mega-super-hiper arcydzieło skoro ten film przegrał.
@Akira_Kurosawa
Wrong! Pomyłka! Error! ;)
Kształt wody jest fajny, ale żeby tyle zachwytów nad nim…? To tylko jankesi mogą tak chyba…
Ja tego nie pojmuję.
@ZSGifMan Powiem szczerze, obejrzałbym ten Kształt wody. Trzy billboardy… bardzo mi się podobały. Film pełen emocji, trzymający w napięciu i taki ludzki. Świetnie zagrany. Do tego lubię Woody’ego Harrelsona. Więc mam spore oczekiwania wobec Kształtu wody. Może kiedyś nadrobię ten film, ale presji nie mam. Może kiedyś tam, przy okazji, w telewizji.
@Akira_Kurosawa OK.
Jak dla mnie to to są porównywalne filmy, jednakowo dobre w swoich gatunkach oczywiście.
Bardzo dobry film, poprawnie skonstruowany, ciekawa wciągająca fabuła, dobre dialogi, kawał porządnego kina. Warto, jeden z lepszych ostatnio.