Filmy żołnierz, śnieżna zamieć, zimno

Niedaleko jednej z amerykańskich baz naukowych na Antarktydzie naukowcy znajdują statek obcych. Przy próbie jego wydobycia używają dynamitu, co kończy się zniszczeniem statku i jego pasażerów, tak przynajmniej myślą członkowie wyprawy. Kilka dni później okazuje się jednak, jak bardzo się mylili. Jeden z psów mający kontakt z dziwnymi zarodnikami zmienia się w coś dziwnego i ucieka, ale nie na długo. Rozpoczyna się nierówna walka z obcą formą życia, która potrafi imitować nie tylko zwierzęta, ale i ludzi.

„Cud w Mediolanie” zrealizowany trzy lata po “Złodziejach rowerów” przez duet Vittorio De Sica – Cesare Zavattini świadczy o odwrocie włoskiego reżysera od czystego neorealizmu. Jest tym dla De Sici, co „Noce Cabirii” dla Federico Felliniego – problemy społeczne powojennych Włoch ustępują rzeczywistości sacrum i profanum, pobożności instytucjonalnej i ludowej, mieszance pogaństwa i religii. To, co w „Złodziejach rowerów” de Sica jedynie zaznaczył na marginesie poprzez wprowadzenie postaci wróżbitki, w “Cudzie w Mediolanie” wybucha z pełną, prostoduszną siłą. Mały Totò znaleziony w zagonie kapusty, a obdarzony łaską czynienia cudów, ratuje swych przyjaciół z opresji i sprawia, że ulatują na miotłach do nieba, zostawiając za sobą pałace bogaczy, lepianki żebraków i przepych Duomo. Nakręcony w 1951 roku film de Sici został nagrodzony Złotą Palmą wraz ze szwedzkim filmem „Fröken Julie”, ekranizacją dramatu Strindberga, w którym panna z arystokratycznych sfer zakochuje się w służącym. Tym żyła Europa początku lat 50.