Filmy szpital, palenie papierosa, postrzelenie, dziennikarz

W trakcie rozpracowywania grupy skorumpowanych policjantów dziennikarz sprzymierza się ze steranym życiem reporterem i detektywem działając wspólnie na rzecz przedsiębiorczego prokuratora okręgowego.

Zamek z piasku, który runął to ekranizacja trzeciej ostatniej części trylogii Millennium Stiega Larssona. Film rozpoczyna się tam gdzie skończyła się druga część, czyli w szpitalu, do którego trafia Lisbeth po nieudanej próbie pogrzebania żywcem. Jej kłopoty się nie kończą. Mikael Blomkvist próbuje odkryć jej mroczne sekrety i oczyścić jej imię pisząc ważny artykuł.

Do wydawnictwa Millennium przychodzi świeży adept dziennikarstwa śledczego, pracujący właśnie nad rozpracowaniem siatki przemycającej z Europy Wschodniej kobiet wykorzystywanych w seksbiznesie. Niestety, on jak i jego dziewczyna, która również interesowała się tą sprawą, zostają zamordowani. Policja podejrzewa Lisbeth Salander, której odciski palców znaleziono na broni, z której strzelano. Broni, która należała do kuratora Lisbeth, którego również znaleziono martwego. Od tej chwili Lisbeth żyje w ukryciu, próbując odszukać prawdziwego mordercę i oczyścić się z zarzutów. Pomaga jej w tym Mikael Blomkvist, dziennikarz Millennium, który również nie wierzy w winę Lisbeth. Podczas dochodzenia odkrywane są wciąż nowe fakty, w których pojawia się tajemniczy Zalachenko.

Scenariusz został oparty na autentycznych wydarzeniach z marca 2006 roku, jakie rozegrały się w Mahmudiyah w Iraku. Grupa amerykańskich żołnierzy zgwałciła i spaliła czternastoletnią Irakijkę oraz zastrzeliła członków jej rodziny. Narracja główna filmu stylizowana jest na dziennik prowadzony przez bohaterów za pomocą camcorderu. Jest to jednak tylko jeden ze środków zwiększąjących wiarygodność wydarzeń przedstawionych w filmie. Pojawiają się w nim również zapisy z kamer przemysłowych, wideoblogi, filmiki zamieszczane przez żołnierzy na portalu YouTube, newsy telewizyjne, francuski dokument oraz rozgrywający się już w USA "obiektywny" epilog. Ta wielość formatów pokazuje wyraźnie, w jaki sposób media konstruują przekaz i ukierunkowują widzów na konkretny jego odbiór. Pierwsza wojna iracka była przez niektórych nazywana telewojną. Obecnie media prześcigają się w jak najszybszym i jak najbliższym prawdy relacjonowaniu tragedii.