Mgła 1980

Trzeba przyznać, że motto dobrze oddaje charakter filmu. Większa część „Mgły” rozgrywa się nocą w ciężkiej, niemal odrealnionej atmosferze. Niczym w twórczości Poego bardziej niż epatowanie przemocą liczy się konsekwentne budowanie nastroju grozy poprzez snucie opowieści, w której rozmaite pozornie nieistotne szczegóły nagle zaczynają nabierać przerażającego wydźwięku. W pierwszej scenie stary marynarz opowiada grupce zebranych wokół ogniska dzieci tragiczną historię rozbitków. Tymczasem miasteczko, w którym rozgrywa się akcja, przygotowuje się do obchodów stulecia swojego powstania.

Po pewnym czasie dowiadujemy się, że ta rocznica ma związek z tragedią. Trędowaty bogacz Blake, planował za własny majątek założyć kolonię chorych. Przyszli założyciele Anchor Bay udając chęć pomocy uknuli spisek, który pozwoliłby za jednym zamachem pozbyć się trędowatych i posiąść ich złoto. Korzystając z faktu, że w ciemności zaległa gęsta mgła, rozpalili ogień, który sprowadził statek na skały, gdzie czekała lodowata śmierć. Miejscowi opowiadają, że kiedy mgła powróci do zatoki, rozbitkowie wstaną z dna morza i ruszą na poszukiwanie zdrajców. Niebawem tak właśnie się stanie.

Biorąc pod uwagę niski budżet filmu, należy pochwalić twórców za konsekwentne poleganie właśnie na mgle jako środku budowania napięcia. Choć sama nie jest ona siłą sprawczą śmierci, zazwyczaj poprzedza i zapowiada jej nadejście stając się jednym z bohaterów. Carpenterowi udało się wyeksponować jej upiorną bezcielesność: choć okrywa wszystko, nie można jej dotknąć, ani nawet przewidzieć jak się zachowa. Sceny gdy widziana ze szczytu latarni morskiej, dziwnie świecąca, zbliża się wchłaniając wszystko po drodze, albo jak przez szparę pod drzwiami nieproszona wdziera się do mieszkań, nie straciły elektryzującej mocy. Nieco gorzej wypadają postaci umarłych, ale choć są dość anachroniczne, ich kilkukrotne nagłe pojawienie się może sprawić, że podskoczymy ze strachu.

Opowieści, której sukces tak bardzo zależy od atmosfery, gęstniejącej jak tytułowa mgła i podbijanej jeszcze niepokojącą elektroniczną muzyką autorstwa samego Carpentera, przydałoby się jednak bardziej wyraziste aktorstwo. Brak zaangażowania widoczny u większości obsady uniemożliwił mi kibicowanie którejkolwiek z postaci i w gruncie rzeczy było mi obojętne kto przeżyje, co raczej nie jest optymalną reakcją na film grozy. Drażnić mogą również luki fabularne oraz mało wyszukana i nierzadko przewidywalna historia z niezbyt satysfakcjonującym zakończeniem.

Klasyk Carpentera choć nie wszystkich już dzisiaj przestraszy, a wyznawców zasady, że w horrorze powinno być szybko i krwawo zwyczajnie znudzi, powinien przypaść do gustu miłośnikom klasycznych opowieści z dreszczykiem opowiadanych tuż przed nastaniem godziny duchów.

Autor recenzji: Maciej Muszalski