Siedmiu samurajów

Masterpiece! – Orgazm? Tak, był i to chyba nawet większy niż za pierwszym razem. Ponad trzy godziny zleciały niewyobrażalnie szybko i mało tego, miałem ochotę na więcej. Od czego by tu zacząć ten króciutki komentarz? Może od reżyserii, cokolwiek ona oznacza? Wszystko jest dograne w najmniejszym calu. Bohaterowie wymieniają spojrzenia, toczą rozmowy praktycznie o rzeczach mało znaczących, szukają odpowiednich kandydatów na obrońców, wszystko to trwa ładną chwilką, a to wszystko przy wspaniale dobranej i skomponowanej nutce Hayasaka. Cała akcja toczy się niezmiennym rytmem, co pozwala nam poznać obyczaje panujące w wiosce i charaktery samurajów. Jest jedna taka scena, w której bodaj Mifune przedstawia samurajów w nie najlepszym tle, jakoby mieli być jeszcze gorsi od łajdaków, napadających na wioskę.

Czy film można nazwać prekursorem kina akcji? Nie wiem. Wprawdzie toczą się tu jakieś skromne walki, szczególnie pod koniec filmu, zlepione w jeden ciąg. Akcja nie jest tu najważniejsza, widz oczekuje tego co się stanie z naszymi bohaterami po jej zakończeniu. Mógłbym się przyczepić do jakiś pojedynczych, w miarę trochę irracjonalnych zachowań (np. zbiorowy lament) czy kilku niepotrzebnych, nic nie wnoszących wątków. Tylko po co? Nie przeszkadza to w odbiorze filmu. Liczy się efekt na końcu. "Na tej ziemi wieśniacy zwyciężyli, nie my" i to ostatnie ujęcie. Masterpiece!

10/10

POLECAM – Kino dla konesera.Epickie dzieło niemal pod kazdym względem perfekcyjne.Klasyka!!

Dolna szczęka na podłodze i tak przez 3 godziny – Obejrzałem po raz pierwszy ten film mając lat prawie 30 i powiem, że nie żałuję, że tak późno. To nie jest kino łatwe, lekkie i przyjemne jak chociażby oparty na dziele Kurosawy "Siedmiu wspaniałych". W ten film się wsiąka i z rozdziawioną gębą siedzi i patrzy i patrzy. Genialne kino, genialny reżyser.
Zamiast pisać coś więcej obejrzę go jeszcze raz.

Najlepszy i najbardziej fenomenalny film Akira Kurosawy. 3,5 godziny filmowego orgazmu. Toshiro Mifune był niesamowitym aktorem, co udowodnił w tym oto dziele, Yoshiro Inaba też był świetny. Muzyka była super, idealnie pasowała do klimatu produkcji. Scenografia wiejska na najwyższym możliwym poziomie. Cóż mogę więcej dodać – najlepszy film, jaki powstał w latach 50-tych XX wieku. Co ciekawe – Kurosawa nigdy się nie wypalił i zaskakiwał widza coraz to kolejnymi ciekawymi obrazami. Walki chociaż o dziwo skromne, to zadziwiająco świetnie się je ogląda i nie nużą ani przez moment. Wioska w końcu została uwolniona od kradzieży pożywienia i wody, a to za sprawą czynu społecznego zorganizowanego przez miejscowych i tytułowych siedmiu samurajów. Nie mogę się nadziwić, jak fajne kiedyś się filmy kręciło. Najbardziej dały mi do myślenia ostatnie słowa: "Po raz kolejny przegraliśmy. Zwycięzcami są ci wieśniacy, nie my."

Trochę za długi i są nudne momenty, ale warto obejrzeć. "Prawdziwy samuraj nigdy nie jest pijany."