Filmy lata 60., pantomima

Drugi film w dorobku Stephena Frearsa jest próbą ukazania historii angielskiego dramaturga Joe Ortona, który stał się legendą w latach 60. Reżyser skupia się na relacjach, które łączyły Ortona z Kennethem Halliwellem. Halliwell dla głównego bohatera był nie tylko mentorem i nauczycielem, ale także kochankiem, który w pewnym momencie staje się zazdrosny o dobrze zapowiadającą się karierę swojego ucznia.

Zespół Pantomimy Głuchoniemych przygotowuje premierę spektaklu „Parasolki” w Wojewódzkim Ośrodku Kultury w Olsztynie. Aktorzy porozumiewają się między sobą językiem migowym, a z publicznością – mimiką i gestem. Tłumaczem między światem słyszących i niesłyszących, grupą a widzami, jest brat założyciela zespołu. Aktorzy i aktorki w różnym wieku, zwykle w trudnej sytuacji życiowej, przedstawiają się przed kamerą w języku migowym, lektor tłumaczy. Reżyser niekiedy wycisza dźwięk, by widz uzmysłowił sobie, na czym polega nauka i wyczucie rytmu przez osoby niesłyszące. Po kilku miesiącach prób nadszedł dzień premiery spektaklu „Parasolki”. Smutny Pierrot marzy o parasolce, a potem również o dziewczynie. Widzowie nagradzają aktorów oklaskami, których ci, co prawda, nie mogą usłyszeć, ale mogą zobaczyć.