Aktywność

Jeszcze dożyjemy czasów jak ktoś sobie pomyśli – skoro strój Batmana jest czarny, to niech Bruce Wayne też będzie czarny. Nie wiem po co aż taka ingerencja w materiale źródłowym. Jeśli ktoś rysując/pisząc kolejne zeszyty komiksu określił przynależność rasową i narodowościową konkretnej postaci (Fox, Pennyworth itd) to mając takie informacje podane na tacy nie ma co kombinować i iść w to w ciemno. Choć jak wiadomo w obecnych czasach poprawność polityczna itd. Ciekawe jak aktorzy czarnoskórzy zareagowaliby jakby białoskóry aktor miał wcielić się w np. Luthera Kinga, przecież w drugą stronę to działa. To tak na rozkminę…

Zmęczyłem 3 sezony i im dalej w las tym bardziej ja się w tym wszystkim zacząłem gubić. Ostro zakręcony serial. 1 sezon w psychiatryku mnie zainteresował. Było to coś innego niż filmy z serii o X-Manach. W 2 sezonie jedyne co mi się podobało to lekcje Olivera na początkach poszczególnych odcinków. Ale 3 sezon, czyli ostateczna konfrontacja z Amahl Faroukiem to już takie to wszystko zdrowo pojechane. Może gdybym był pod wpływem jakiś narkotycznych preparatów (jak bywał David) wyniósłbym z tego więcej. Dla mnie jest to czysty serial dla mega geeka i fascynata mutantów. Może filmy są płytsze, narzucone na czystą rozrywkę, ale też mają na celu dotarcie do szerszego widza, nawet do takiego, co nie czytał komiksów. Tutaj często musiałem szukać szerszej informacji w internecie na temat poszczególnych postaci i zależności między nimi. Wizualnie nie się do czego czepiać. Bardzo ładnie zrobiony pod względem scenografii, rekwizytów, kostiumów i zdjęć. Muzyka też często na plus. Ale scenariusz z odcinka na odcinek dla mnie osobiście zbyt zagmatwany. A finał serialu dla mnie nie miał tego wow.
Miało być szaleństwo i było ale tylko wewnętrzne głównego bohatera, ja jako widz nie oszalałem zbytnio. Dotrwałem do końca tylko aby zobaczyć wszystkie odcinki i zakończenie historii. Stwierdzam, że to była strata czasu, który można było przeznaczyć na inny serial.

Serial jest mega wciągający. Syndrom "jeszcze jednego odcinka" murowany. Pomysł na fabułę niby znany w kinie. Banda bandziorów napada na instytucję finansową w tym przypadku mennicę co chyba nie pojawiło się wcześniej. Ale sposób opowiadania historii, poszczególne wybijające się postaci ponad poziom innych jak Berlin czy Profesor. Czasami irytuje takimi głupotami jak dźwiękoszczelne kabiny w toalecie albo przewidywalnością ale i tak świetnie się ogląda. Dobrze dobrana muzyka, ładne zdjęcia i lepiej oglądać z napisami, bo to dodaje klimatu.
Bella Ciao.

Druga część Jurassic World rozczarowuje. Jest przewidywalna. Trochę nudnawa. Na plus efekty specjalne, ale te były już świetne w pierwszym Jurassic Park. Czarny charakter jest nijaki, ot chciwy dusigrosz. Twistu z dziewczynką się nie spodziewałem jedyne zaskoczenie w filmie. Ale reszta? Czasami zachowanie dinozaurów też jest durne. No jak 2 bohaterów ucieka z bunkra przed Dino, który próbuje ich dopaść wchodzących po drabinie. Początkowo nie może się wcisnąć w szyb oni wychodzą i nagle prawie wyskakuje z tego szybu… Albo uśmieszek kolejnej hybrydy, albo po tym jak biega jak wściekły po całym domu kłapiąc zębiskami , nagle zwalnia i niczym Dracula skrada się do łóżka swojej ofiary. O ja cię cóż za emocje… Na plus jest bardzo dużo nawiązań do wspomnianego Jurassic Park. I zakończenie zwiastuje 3 część Jurassic World tylko po co. Seria powinna umrzeć tak jak dinozaury miliony lat temu.

Z sezonu na sezon kąt równej pochyłej się tylko zwiększa i szybciej ten pociąg zjeżdża w dół. Sezon 7 powstał na siłę na fali popularności/lub nie Donalda Trumpa. Ale 8 to jeden wielki ziew. Nic się nie dzieje ekscytującego i jeszcze na siłę budowanie jakby jakiegoś uniwersum (jakaś mania Hollywood obecnie) że poszczególne sezony są ze sobą powiązane. Nawiązania do Morder house, coven, hotel. Po co? Pierwsze sezony miały tą zaletę, że opowiadały oddzielne historię. Sezony jak Morder house i asylum czy freak show. Hotel też był spoko ale tylko Lady Gaga trzymała ten sezon w ryzach. I wzorował się na autentycznych wydarzeniach. Ale dwa ostatnie sezony oglądałem już jako guilty pleasure. Po AHS: 1984 raczej już nie sięgnę, bo szkoda czasu. Już dawno mogliby zakończyć ten serial. Jedynie czołówki nadal są wyborne, ale treści umieszczone pomiędzy nią a napisami końcowymi. Ehhh…

Igrzyska Śmierci kontra Predator??

Ciekawe podejście do tematu napadów. Choć sztampowe przeczucia jednego z bohaterów – Nie róbmy tego! (few hours later ) A czekaj, czekaj. Ile możemy zgarnąć forsy? Aż tyle? Nie, no to wchodzę w to ziom…
I co, i bum trup.
Ale i tak walka z ślepym byłym żołnierzem wypada świetnie. Lang wczuł się w rolę, gdyby mu dorobiono jeszcze bliznę na twarzy to by wyglądał jakby wrócił z dalekiej podróży z Pandory, osiadł na zaścianku Detroit i popadł w obłęd po śmierci dziecka. Ups spoiler. Ale i tak akcja od przekroczeniu progu staruszka pędzi i dobrze się ogląda. Myślisz no już uciekną, a tu dostajesz obuchem w łeb i znów walka o przetrwanie.
Choć zakończenie mogło być domknięte. Zrobić z tego spójną historię i koniec, a nie tak. No ale kto wie, może była wizja na kontynuację i piłowanie tematu jak nomen omen seria "Piła".

Film jest swoistą wizją scenarzystów i reżysera zagadkowych wydarzeń z wysp Flannana, co też nadmienia na początku, że opiera się na prawdziwej historii. Choć w tym przypadku, nigdy nie wyjaśnionego zniknięcia 3 latarników, ciężko mówić o opieraniu się na czymkolwiek. Ot właśnie własna wizja artystyczna nie rozwikłanej historii, wróżenie z fusów, jak w przypadku Kuby Rozpruwacza, czy statku Terror. Dziwne, że na wyspach lub Brytyjczykom zdarzają się co rusz na przestrzeni wieków niewyjaśnione historie. Jakieś fatum?
Sam film dłuży się, bardzo wolno sunie opowieść. Trochę może to był cel zamierzony. Ukazanie żmudnej i rutyniarskiej pracy latarników, dzień i noc to samo, aż do zmiany załogi. Każdy z mężczyzn ma swoje problemy: finansowe, miłośne, samotność po stracie rodziny. I nagle mamy rozbitka ze skrzynią ze złotem, która zamiast przynieść ulgę zwala na bohaterów więcej problemów – morderstwa, szaleństwo, rozpacz, gniew.
W sumie gdyby nie ten film nie dowiedziałbym się o historii z 1900 roku wokół której narosło wiele teorii spiskowych, łącznie z porwaniem przez UFO.
Można zobaczyć, ale jak ktoś ominie ten film to też przeżyje.

Można ten serial skwitować jednym zdaniem – jaki kraj taki CSI. "Ślad" stara się naśladować amerykański odpowiednik jak tylko może. Jedynie CBŚ, wróć CWŚ marnuje czas na jeżdżenie po mieście szukając wymiocin, są w stanie odkryć model auta po mega rozmazanym zdjęciu opon itp itd, tak jak CSI. Trupy są dość słabo charakteryzowane. Sceny rozmów w siedzibie między policjantami przypominają te z W-11. Starają się śmieszkować na siłę, Sebastian Wrona (Krzysztof Wach) tak fafluni, że ciężko go czasem zrozumieć. Szału generalnie nie ma. Obejrzałem kilka odcinków, ale nie zostawią one śladu w mojej pamięci. Mnie osobiście nie wciągnęło.

Nie ma rewelacji, ale też nie ma wstydu. Bardzo przeciętnie skrojony film o II WŚ. Na plus sceny lotnicze. Zdjęcia i filmy archiwalne dobrze współgraly z całością. Dobrze ze bohaterowie mowia w językach narodowych. Slyszymy polski, angielski, niemiecki, odrobinę francuskiego. Ale prowadzenie opowiesci szarpane. Czasami zastanawialem sie po do dana scena byla wrzucona do filmu. Chyba tylko jak zapchaj dziura – aby film nie był zbyt krótki. Arcydzieło to nie jest ale warto sięgnąć aby przybliżyć sobie z ekranu historię polskich lotników.