Filmy aria

Do Paryskiej Opery zgłasza się Krystyna Daee, której głos zachwycił jednego ze sponsorów Opery - hrabiego de Chagny. Jednak z racji niskiego pochodzenia dziewczyny, żona nowego dyrektora, Carlotta - zazdrosna o każdą osobę, mogącą stanowić dla niej konkurencję na scenie - zamiast lekcji śpiewu proponuje nowo przybyłej pracę w swojej garderobie. Dzięki uprzejmości pracownika Opery, Christine może przez pewien czas zamieszkać w jednym z pomieszczeń w podziemiach budynku.Dziewczyna nie zna krążącej od kilkudziesięciu lat legendy o Upiorze, który podobno zamieszkuje tutejsze katakumby. Podanie głosi, że nosi on maskę, a każdy, kto by zobaczył jego twarz lub zapuścił się zbyt głęboko do katakumb, ginie... Tymczasem Christine niespodziewanie interesuje się tajemniczy nieznajomy, podający się za muzyka, który oferuje jej swą pomoc w nauce śpiewu. Nie wyjawia jej, kim jest i - aby nie zostać rozpoznanym, nosi maskę... Wraz ze zmianą dyrekcji, nastają dla Opery czasy dość niespokojne. Nowy dyrektor ani myśli przestrzegać ultimatum, ani żądań, przesyłanych mu w listach przez "Upiora", na czym zaczyna cierpieć kariera jego żony i jego samego...

Niewielka ziemska posiadłość gdzieś na Nizinie Padańskiej, stary zagracony dom, a w nim niezwykła rodzina: ślepa matka i jej czworo dzieci - córka (Giulia) oraz trzech synów, z których jeden (Leone) jest upośledzony umysłowo, drugi (Alessandro) cierpi na epilepsję i tylko najstarszy (Augusto) jest dostatecznie normalny i przedsiębiorczy, żeby utrzymać całą rodzinę, prowadząc interesy w pobliskim miasteczku. Pod pozorami normalnego rodzinnego życia (rytuał wspólnych posiłków poprzedzonych modlitwą, wyprawy na cmentarz, gdzie znajduje się grób ojca) kłębią się wrogie instynkty, podłość i nienawiść, wybuchając od czasu do czasu gwałtownymi scenami. Ich prawdziwy sens nie dochodzi tylko do świadomości matki, potulnej bardziej z głupoty, niż dobroci. W głowie Alessandra rodzi się zbrodniczy plan "uzdrowienia" rodziny przez wyeliminowanie tych jej członków, którzy są jedynie ciężarem.

Niemiecki reżyser (Werner Schroeter) zaprosił swoich ulubionych śpiewaków operowych do XIII-wiecznego opactwa pod Paryżem. Film nie miał żadnej z góry zaplanowanej akcji. Z drugiej strony istniały precyzyjne ograniczenia, które zapewniały reguły gry: sceneria, opactwo i wybrani uczestnicy. Każdy śpiewak przybył w towarzystwie wybranej przez siebie osoby i pracował nad arią wybraną przez reżysera.

Scenariusz filmu został oparty na libretcie opery Stanisława Moniuszki „Halka”. Jako ilustrację muzyczną wykorzystywano muzykę z tego dzieła.