Filmy żołnierz, śnieżna zamieć

Kapitan Hendry ma za zadanie zbadać tajemniczy obiekt latający, który rozbił się gdzieś na Alasce. Jednak materiał naukowy ulega destrukcji na wskutek eksplozji materiałów wybuchowych.

„Cud w Mediolanie” zrealizowany trzy lata po “Złodziejach rowerów” przez duet Vittorio De Sica – Cesare Zavattini świadczy o odwrocie włoskiego reżysera od czystego neorealizmu. Jest tym dla De Sici, co „Noce Cabirii” dla Federico Felliniego – problemy społeczne powojennych Włoch ustępują rzeczywistości sacrum i profanum, pobożności instytucjonalnej i ludowej, mieszance pogaństwa i religii. To, co w „Złodziejach rowerów” de Sica jedynie zaznaczył na marginesie poprzez wprowadzenie postaci wróżbitki, w “Cudzie w Mediolanie” wybucha z pełną, prostoduszną siłą. Mały Totò znaleziony w zagonie kapusty, a obdarzony łaską czynienia cudów, ratuje swych przyjaciół z opresji i sprawia, że ulatują na miotłach do nieba, zostawiając za sobą pałace bogaczy, lepianki żebraków i przepych Duomo. Nakręcony w 1951 roku film de Sici został nagrodzony Złotą Palmą wraz ze szwedzkim filmem „Fröken Julie”, ekranizacją dramatu Strindberga, w którym panna z arystokratycznych sfer zakochuje się w służącym. Tym żyła Europa początku lat 50.

Czeskie Brno, jest rok 1943, trwa okupacja niemiecka. W miejskim szpitalu pracuje młoda pielęgniarka Eliska. Pewnej nocy przywieziono do szpitala poważnie rannego chłopa Joza, z odległej, przygranicznej wsi Żelary. Pacjent musi mieć koniecznie przeprowadzoną transfuzję krwi, tej samej grupy co Eliska. Dziewczyna bez wahania ratuje mu życie, tworząc swoistą więź krwi. W szpitalu zawiązany jest ruch oporu, do którego należy także Eliska. Gestapowcy wpadają na ich trop, więc dziewczyna musi szukać bezpiecznego schronienia. Pomoc oferuje jej Joza zabierając ją do swojego drewnianego domku w górach. Mając fałszywe dokumenty tożsamości, Eliska nazywa się teraz Hana, z dnia na dzień staje się góralką...