Filmy samotność, dok

Na bezbronnych mieszkańców niewielkiego, nadmorskiego miasteczka, zaczynają napadać hordy oszalałych ptaków.

Sophie (Amanda Seyfried) niedługo ma wyjść za mąż. Jednak zanim nadejdzie ten najważniejszy dzień w jej życiu postanawia odnaleźć swojego ojca. Jest tylko jeden problem… nie ma pojęcia kto nim jest. Kiedy wpada jej w ręce pamiętnik jej matki, Donny (Meryl Streep), dziewczyna odkrywa, że jej ojcem może być jeden z trzech jej byłych kochanków. Wiedząc, że matka nie będzie z tego zadowolona, w tajemnicy przed nią Sophie zaprasza wszystkich trzech mężczyzn na swój ślub. Usiłuje utrzymać ich przyjazd w tajemnicy, ale wkrótce cała sprawa wychodzi na jaw i zaczyna się zabawa!

Na swoje alter ego Bergman wybrał 80-letniego profesora Borga, który jedzie z synową ze Sztokholmu do Lund na obchody własnego jubileuszu naukowego. Podróż staje się dla niego wędrówką przez obszary pamięci, refleksją nad życiem i stosunkami z ludźmi. Bohater przywołuje we wspomnieniach swoją pierwszą niespełnioną miłość, nieudane małżeństwo, trudne ojcostwo. Bliskość śmierci sprawia, że Borg uświadamia sobie, iż apodyktycznością, chłodem i obojętnością odgrodził się murem od innych, skazał się na rozpaczliwą samotność. Teraz będzie starał się powoli ów mur burzyć (co jest jedynie subtelnie zasygnalizowane, ale i tak stanowi wyjątkowy w twórczości reżysera promyk optymizmu).

Doświadczony policjant Stan Aubrey (Willem Dafoe) zajmuje się sprawą psychopatycznego seryjnego mordercy. W sposobie dokonywania zbrodni przejawia on niezwykły „artyzm”. Manipulując perspektywą, z ciał ofiar tworzy anamorficzne obrazy, tak, aby można je było odczytywać na różne sposoby. Wydaje się, że poszukiwany stosuje dokładnie takie same metody działania jak inny morderca, zabity przez Stana pięć lat wcześniej podczas pościgu. Czyżby sprawa sprzed lat wcale nie była zakończona?

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.