Najlepsze filmy 2017 roku (lista aktualizowana) 3

Strona 11 z 12

ZOBACZ RÓWNIEŻ

NAJLEPSZE FILMY 2016 ROKU

NAJLEPSZE POLSKIE FILMY 2016 ROKU

NAJLEPSZE SERIALE 2016 ROKU

RANKING FILMÓW NALEŻĄCYCH DO MCU

NAJLEPSZE FILMY ROKU 2017 WG MIESIĘCY

STYCZEŃ -LUTY -
MARZEC -
KWIECIEŃ -
MAJ -
CZERWIEC -
LIPIEC -
SIERPIEŃ -
WRZESIEŃ -
PAŹDZIERNIK -
LISTOPAD -
GRUDZIEŃ

COCO

Aż trudno mi w to uwierzyć, ale Pixar w końcu to zrobił. W końcu powrócił filmem, który ma szansę stać się Toy Story młodego pokolenia. Nie jest to powrót, który tak można nazwać z litości, ale dlatego, bo to naprawdę produkcja bardzo wysokiej jakości. Coco to film który, choć kierowany jest do młodego widza, zostawia bardzo dużo tematów i motywów, nad którymi można rozmyślać, interpretować i zachwycać się zmyślnością twórców, nawet jeśli co bardziej widoczne motywy fabularne są trochę oczywiste. Prawdziwy powrót do dawnej formy, na który wszyscy czekaliśmy od wielu, wielu lat.

CICHA NOC

Dla mnie jest to film rewelacyjny. Zamknięty i mocno osadzony podsuwa nam odpowiedzi na pytania, traktując nas od początku jako grupę mędrców, którym nie trzeba wszystkiego podawać na tacy. Jest obrazem rzeczywistości, ale jeden przelany motyw nie daje mi spokoju i pozostawia pewien delikatny znak zapytania, niesmak. Symbolika jednej syntagmy (ciągi ujęć), kiedy twórcy pokazują nam drogę, próbują naprowadzić na puentę, jest odrobinę przelana i przesadzona. Na szczęście nie wpływa to znacząco na odbiór całości. Wydaje się to śmieszne, ale tak dobry temat, jakim jest rodzina, jest rzadko używany w kinie, przepełnionym przemocą i mainstreamem. Bardzo proszę wszystkich o więcej takiego kina. Czysta tragikomedia.

MANIFESTO

Manifesto jest naprawdę poruszającym obrazem, hipnotyzującym, inteligentnie i przewrotnie zbudowanym. Pokazującym stan sztuki obecnie i jakie jest zainteresowanie jej kondycją. Diagnoza nie jest pocieszająca.

DROGA ASZERA

Droga Aszera to kino inteligentne, rozprawiające o tym, jaką siłę ma literatura, bez prostego rebusu, ale też zatopione poważnie w świecie, o którym opowiada. Film też pokazuje, może nierewolucyjnie, ale śmiało i wybitnie realistycznie jakie są konsekwencje niemieszczenia się na stworzonych przez ludzi pułeczkach, i jak walka z tym jest z góry przegrana.

SUBURBICON

Ta rasowa czarna komedia udaje się na wielu stopniach, a nie czujemy zmęczenia wspinaczką po kolejnych, bo jest to kino płynne, zgrabne z głębokim workiem pomysłów i przemyconą, nieciężkostrawną refleksją nad egzystencjalizmem. Suburbicon to kino, na którym się śmiejemy, ale tak naprawdę z nas samych i z sytuacji, która niechcący dotarła do ekstremum, a wcale nie miała. To wiercenie dziury w brzuchu przez nich to nie łaskotki, a rzucenie w przestrzeń pytania: a jak ty byś się w takiej sytuacji zachował/zachowała? W tym wesołym miasteczku trafiamy na diabelski młyn lub do domu strachów.

PEWNEGO RAZU W LISTOPADZIE

Pewnego razu w listopadzie jest słodko-gorzką historią w stylu społecznie zaangażowanego kina Kena Loacha, która czasami jest zbyt dosłowna i za dużo wylicza frustracji naszym robaczywym krajem. Odbiega od tej spójności i skupienia, które towarzyszy większej części trwania opowiadania. Jednak uroku, refleksji o przywiązaniu do domu (mieszkanie również jako bohater), a bardziej do swoich idei ponad wszystko, nikt filmowi nie odmówi. Pewnego razu… niestety dzieje się nie raz w Polsce, a cały czas.