Filmy płacz, scena seksu, torturowanie

Akcja filmu rozgrywa się w niedalekiej przyszłości w Republice Gilead, utworzonej po wojnie na terenie Stanów Zjednoczonych. Zabronione jest tu niemal wszystko, co nie pasuje do „jedynej słusznej koncepcji” totalitarnego państwa: homoseksualizm, cudzołóstwo i prostytucja, kolorowe pisma dla kobiet, a nawet oryginalny, indywidualny ubiór. Ponieważ powietrze jest skażone radioaktywnie, większość kobiet nie może mieć dzieci. Rząd wyznacza więc „płodne” dziewczyny, tak zwane „Podręczne”, by rodziły potomków wpływowym, bezdzietnym rodzinom. W tym celu umieszcza je w domach notabli, mających je zapłodnić. Jedną z nich jest Kate (Natasha Richardson), złapana na próbie ucieczki do Kanady.

Pierwsza część monumentalnego dzieła Ilji Chrżanowskiego jest wprowadzeniem w skonstruowany z niebywałym rozmachem świat DAU. Wstrząsająca, transowa, chwytająca bohaterów i widzów w pułapki długich ujęć Natasza opowiada o samotnej kierowniczce kantyny w zamkniętym mieście-instytucie. Rzecz rozgrywa się w przeciągu kilku dni w 1952 roku, a Chrżanowski czyni nas świadkami dramatycznego uwikłania tytułowej bohaterki. Kamera (kręcono na taśmie 35 mm!) jest jak szpicel niespuszczający oka z Nataszy, kiedy ta wydaje obiady, flirtuje, prowadzi pijackie rozmowy, uprawia seks czy też pijana szarpie się z młodą pomocnicą. Nieświadoma, że jej banalne marzenia o miłości i drobne oszustwa w pracy stanowią pożywkę dla bezwzględnej totalitarnej władzy. DAU odsłania skrupulatnie jej mechanizmy. Na potrzeby filmu na terenie nieczynnego kompleksu wodnego w Charkowie zostało wybudowane miasto-instytut, w którym twórcy zamknęli na wiele miesięcy ochotników: naturszczyków i aktorów. Całość zaś rozrosła się w radykalny, kontrowersyjny eksperyment z pogranicza kina, sztuk wizualnych, psychodramy i nauk społecznych.