Filmy płacz, seks oralny, męska nagość od przodu

W 1972 roku - przed erą internetu i eksplozji pornografii - do kin weszło Głębokie gardło. Jako pierwszy film pornograficzny dopuszczony do szerokiej dystrybucji zapoczątkował prawdziwą rewolucję. Gwiazdą filmu została nikomu wówczas nieznana Linda Lovelace. Linda Susan Boreman, młoda dziewczyna z konserwatywnej rodziny wyszła za mąż za producenta filmów porno Chucka Traynora. Za jego namową wystąpiła w filmie "Głębokie gardło" przyjmując pseudonim Lovelace. Wkrótce Linda odgrywająca rolę sympatycznej dziewczyny z sąsiedztwa o wyjątkowym talencie stała się prawdziwą królową filmów dla dorosłych i symbolem niczym nieskrępowanej wolności seksualnej. Sześć lat później zaprezentowała światu zupełnie inną historię, stając się czołową działaczką ruchu antypornograficznego.

Noce spędzane na imprezach i dni przesypiane w szkole wypełniają życie szesnastoletniej Jasny. Dziewczyna w domu tworzy wokół siebie mur; zamiast relacji z bliskimi wybiera ciężkie narkotyki, alkohol i seks w każdej formie. Maja Miloš portretuje pierwsze powojenne pokolenie w Serbii. Dla snujących się bez celu po odpychającym krajobrazie nastolatków szprycowanie się dragami i zwierzęca kopulacja wydają się jedynymi dostępnymi rozrywkami. Wszystkie "przyjemności życia" są przez młodych filmowane komórkami, a następnie udostępniane na portalach społecznościowych.

Iremar bierze udział w Vaquejadas - rodeo w północno-wschodniej Brazylii. To sport dla prawdziwych macho. Jego domem jest przyczepa, którą wozi byki z przedstawienia na przedstawienie. Towarzyszy mu tancerka egzotyczna Galega, jej bezczelna córka Cacá oraz Zé, towarzysz z rodeo. Wspólnie tworzą rodzinę. Po przedstawieniach zaszywa się w swojej ciężarówce i szyje stroje utkane brokatem i cekinami marząc o zostaniu projektantem mody. Świecidełka, sexy kroje i zmysłowe tkaniny urozmaicają mu każdy wieczór.

Historia więźnia Hansa, który w trakcie pobytu więzieniu poznaje Viktora; wkrótce zaczyna go z nim łączyć uczucie.

Pierwsza część monumentalnego dzieła Ilji Chrżanowskiego jest wprowadzeniem w skonstruowany z niebywałym rozmachem świat DAU. Wstrząsająca, transowa, chwytająca bohaterów i widzów w pułapki długich ujęć Natasza opowiada o samotnej kierowniczce kantyny w zamkniętym mieście-instytucie. Rzecz rozgrywa się w przeciągu kilku dni w 1952 roku, a Chrżanowski czyni nas świadkami dramatycznego uwikłania tytułowej bohaterki. Kamera (kręcono na taśmie 35 mm!) jest jak szpicel niespuszczający oka z Nataszy, kiedy ta wydaje obiady, flirtuje, prowadzi pijackie rozmowy, uprawia seks czy też pijana szarpie się z młodą pomocnicą. Nieświadoma, że jej banalne marzenia o miłości i drobne oszustwa w pracy stanowią pożywkę dla bezwzględnej totalitarnej władzy. DAU odsłania skrupulatnie jej mechanizmy. Na potrzeby filmu na terenie nieczynnego kompleksu wodnego w Charkowie zostało wybudowane miasto-instytut, w którym twórcy zamknęli na wiele miesięcy ochotników: naturszczyków i aktorów. Całość zaś rozrosła się w radykalny, kontrowersyjny eksperyment z pogranicza kina, sztuk wizualnych, psychodramy i nauk społecznych.