Filmy kobieta, artystka

Postpunkowy dramat psychologiczny o młodej kobiecie łaknącej życia pośród szarości PRL. Opowieść o więzi matki i córki, głodzie wolności, seksie i medytacji. Historia rozpoczyna się w Trójmieście w 1987 roku, a kończy w 1989, po pierwszych wolnych wyborach w Polsce. Jej tłem jest buntownicza trójmiejska scena muzyczna końca lat osiemdziesiątych, kulturalny i społeczny fenomen tego okresu i zapowiedź rewolucyjnych zmian w Polsce.

Zawód miłosny sprawia, że każdy dzień w życiu Anny (Kristen Bell) wygląda tak samo. Z lampką wina w ręce patrzy w okno, obserwując, jak życie toczy się bez jej udziału. Gdy do domu naprzeciwko wprowadza się przystojny nowy sąsiad (Tom Riley) z uroczą córką, Anna zaczyna dostrzegać światełko w tunelu. Przynajmniej do dnia, gdy jest świadkiem makabrycznego morderstwa... a może tylko jej się zdawało?

Ograniczona przez zobowiązania wobec rodziny i społeczeństwa młoda twórczyni mangi rozpoczyna niekonwencjonalną podróż ku seksualnej wolności i osobistemu wyzwoleniu.

W niedalekiej przyszłości Turcja cierpi z powodu niewytłumaczalnej, ogólnokrajowej przerwy w dostawach prądu, która wywołuje falę przemocy i zamieszek. Czterej bohaterowie, niczym dryfujące duchy, odzwierciedlają stan ducha zróżnicowanego narodu: matka, której syn jest w więzieniu, młoda kobieta oddana tańcowi, artystka-aktywistka oraz przebiegły pośrednik.Ciekawe spojrzenie na urbanistyczną przemianę Stambułu skupia się na czterech różnych postaciach, które poznajemy w ciągu jednego dnia. Obraz jest wciągającą łamigłówką kontrastów i zarazem portretem społeczeństwa pogrążonego w ciemności. Produkcja zdobyła 7 nagród na Antalya Golden Orange Film Festival, a jej reżyserii podjął się Azra Deniz Okyay (krótki metraż: Küçük kara baliklar).

Monodram Doroty Landowskiej na motywach książki Angeliki Kuźniak „Stryjeńska. Diabli nadali”. Scenariusz spektaklu napisała Anna Duda. Zasadnicza oś akcji w spektaklu „Stryjeńska. Let's dance Zofia”, została oparta na dramatycznych losach Zofii Stryjeńskiej, najbardziej znanej – obok Tamary Łempickiej – polskiej plastyczki dwudziestolecia międzywojennego, przedstawicielki art deco. Dorota Landowska buduje portret artystki, zmagającej się z rzeczywistością, w której nie istniała możliwości rozwoju artystycznego i zawodowego dla kobiety. Landowska przenosi na scenę historia życia Stryjeńskiej, podejmując szereg aktualnych tematów – feminizm, przemijanie, łączenie życia prywatnego z niezależnością twórczą, nieszczęśliwą miłością, schizofrenią, stratą. Ale przede wszystkim buduje portret kobiety niezależnej, której pragnieniem jest żyć i tworzyć.