Filmy kabała

Kostiumowy film przygodowy, baśń fantastyczna czy może typowy film „płaszcza i szpady” z elementami komedii? Tak czy inaczej (albo i wszystko w jednym) to jeden z najbardziej znanych polskich filmów na Zachodzie. Źródłem adaptacji jest tu bowiem powieść szkatułkowa (taka, gdzie każda kolejna historia wywodzi się z poprzedniej) poety, żołnierza, filozofa i podróżnika Jana Potockiego, a która dopiero 34 lata po ukazaniu się we Francji doczekała się polskiego wydania. Powieść to równie niezwykła, jak niezwykły był jej autor. A opowiada o losach młodego hiszpańskiego kapitana, Alfonsa van Wordena, który jako potomek potężnego rodu ma się wykazać odwagą i honorem, a w zamian dowie się, do jak wielkich rzeczy został wybrany. Opowieść to mistyczna, z wieloznacznymi pytaniami o celu ludzkiej egzystencji, filozofią, ale i z racjonalną interpretacją humanistyczną. Zarówno nasz bohater, jak i widz, zostają zmuszeni do myślenia, do opowiedzenia się za którąś z interpretacji. W całej tej fantastyczno-mistycznej otoczce opowieść ta dotyczy bowiem rzeczy bardzo ważnych dla każdego człowieka.

Aurelio Zen to jeden z niewielu uczciwych policjantów, działających w Rzymie. Pracy nie ułatwiają mu humorzasty szef, czy żona, z którą właśnie się rozstał. Detektyw znajduje w sobie jednak pokłady nowej energii, a to za sprawą pięknej i ambitnej Tanii, która dołącza do jego zespołu.

Po latach poszukiwań organizacja zwana WIARA odnajduje i łapie demoniczną Lilith. Jakiś czas później jeden z członków organizacji wykrada jej esencję życiową i oddaje ją do eksperymentów Andersowi Raebornowi. Ten po kilku nieudanych próbach tworzy substancję, która przemienia go w demona. Nie mając innego wyjścia WIARA postanawia użyć do walki z nim Lilith.

Dokument o niemieckiej ikonie "nowych dzikich" Anselmie Kieferze. Nakręcony w technice cinemascope (dającej panoramiczny, dwukrotnie dłuższy obraz niż normalnie) film jest wizjonerskim zapisem, procesu twórczego niemieckiego artysty. W 1993 roku Kiefer wyjechał z Niemiec do La Riboute, opuszczonej fabryki jedwabiu we Francji. Od 2000 roku tworzy tam „dzieło totalne” zajmujące, przepastny, bo 35 hektarowy teren dawnej przędzalni. La Ribaute obecnie przypomina bezludną wioskę składającą się z poprzemysłowych ruin: szklanych pawilonów, na wpół-rozebranych magazynów, podziemnych schronów. Kiefer łączy je na różne sposoby, montując między nimi instalacje, ale też konstruując podziemny tunel prowadzący do siedmiu pomieszczeń (odpowiednika siedmiu pałaców niebieskich, przez które przechodzi dusza po śmierci, opisanych w kabalistycznych tekstach). Tu i ówdzie post-industrialny pejzaż przecina las betonowych wież przypominających chwiejne domki z kard. Kamera Fiennes podróżuje przez ten wizyjny pejzaż, dyskretnie wnikając w alchemiczny proces, podczas którego zgrzebna materia jak beton, ołów, popiół, zmienia się w mistyczne dzieło totalne.