Filmy seks, jazz, gitara

Stany Zjednoczone, 1929 rok, barwne czasy prohibicji. Dwaj muzycy przypadkowo stają się świadkami gangsterskich porachunków, które weszły do historii pod nazwą „masakry w dniu świętego Walentego”. Obawiając się, że panowie w kapeluszach, z bronią w marynarce, zechcą zlikwidować także ich, przebierają się za kobiety i dołączają do żeńskiego zespołu jazzowego. Jego gwiazdą jest urocza Sugar Kane – Polka z pochodzenia, która pomimo prohibicji nie rozstaje się z napełnioną piersiówką i rozgląda się za bogatym mężem. Obaj panowie daliby się poćwiartować dla jednego pocałunku z uroczą dziewczyną. Niestety, na przeszkodzie w nawiązaniu interesującej znajomości staje fakt, iż wszyscy sądzą, że mają do czynienia z uroczymi absolwentkami konserwatorium muzycznego – Daphne i Josephine, a nie Joe i Jerrym. Panowie mają jeszcze inne kłopoty – okazuje się, że na Florydzie, gdzie akurat koncertuje ich zespół, odbywa się wielki zjazd gangsterów, w tym także ich znajomych z Chicago, którzy bardzo chętnie starliby obu muzyków z powierzchni ziemi…

Dwóch dojrzałych przyjaciół po trzydziestce z okładem, Miles (Paul Giamatti) i Jack (Thomas Haden Church), wyrusza w podróż po kalifornijskich winnicach. Delektując się najlepszymi winami, poznają jednocześnie smak samotności, niespełnionych marzeń i kaprysów losu.

Fantastyczna i zabawna historia Serga Gainsbourga. Film w którym, mały żydowski chłopczyk przechadza się po okupowanym przez nazistów Paryżu i w którym nieśmiały młody poeta próbuje oczarować swingujące kabarety lat sześćdziesiątych. Na ekranie twory jego umysłu ucieleśniają się, a jego natchnienie idzie w parze z wywołującymi skandale historiami miłosnymi. Wszystko to złożyło się na wywrotowy film, którego główny obywatel wprawił w drżenie całą planetę.

Film opowiada niecodzienną sytuację z życia fotografa Mody. Thomas nie mając lepszych perspektyw na spędzenie wolnego czasu wyrusza w miasto z celem zrobienia zdjęć. Po wywołaniu okazuje się że przypadkiem uchwycił scenę morderstwa.

Po śmierci ukochanej żony, Danny Parker pozwala, aby porwał go świat, w którym wszystko jest pozorne, a nic nie jest takie, na jakie wygląda. Zostaje wplątany w wir wydarzeń, nad którymi nie jest w stanie zapanować. Staje pomiędzy agentami z wydziału antynarkotykowego a sadystycznym dealerem.

Filmu "Do ciebie, człowieku" nie da się streścić ani opowiedzieć. Trzeba go obejrzeć. Zobaczyć staruszka poruszającego się za pomocą balkonika, który ciągnie za sobą skrępowanego smyczą psa. Zobaczyć, jak nikogo wokół to nie dziwi. Smutne? Tak. Komiczne? Bardzo. Takich scen jest wiele. Bo "Do ciebie, człowieku" jest specyficznym, brawurowo pomyślanym rejestrem przeróżnych stron ludzkiej egzystencji, ilustracją starego skandynawskiego przysłowia: „Człowiek jest radością dla drugiego człowieka, ale też może być źródłem bólu”. Burząc przyzwyczajenia widza, odchodząc od chronologii i spoglądania na rzeczywistość jako ciąg przyczyn prowadzących do określonych skutków Andersson uzyskał przejmujący efekt – wrażenie, że oglądamy własne życie, nad którym ktoś z uwagą się pochylił.