Dramat 1966

Czasy Wielkiego Kryzysu, miasteczko Dodson w Mississippi drży w posadach na widok Owena Legate’a (Robert Redford), trzymającego w kieszeni plik zwolnień dla pracowników miejscowych warsztatów kolejowych. Uwodzicielska Alva Starr (Natalie Wood), tutejsza kokietka, ma zawsze mnóstwo planów, lecz żadnych perspektyw – przynajmniej do chwili, gdy Legate zastukał do jej drzwi. Rodzący się między nimi romans przeraża dotąd obojętną matkę Alvy (Kate Reid), zaś w pozostałych mieszkańcach budzi pragnienie zemsty.

Prologiem do tego filmu są obrazy wojny: wybuchy bomb, broń pancerna, walące się domy, tematem – losy dwóch atrakcyjnych młodych dziewczyn, niszczących wszystko wokół siebie, zamknięte w kręgu „pseudozwiązków” międzyludzkich i pseudowartości.

Nagrodzony Grand Prix w 1966 na festiwalu w Bergamo oraz Nagrodą Specjalną Jury na festiwalu Valladolid, film Jerzego Skolimowskiego, autora i poszukiwacza nowej stylistyki filmowej. Muzykę do filmu skomponował Krzysztof Komeda, a utwory wykonują Ewa Demarczyk i Novi Singers. Analiza nastrojów i świadomości młodego pokolenia. Nowatorska i nowofalowa forma filmu zrywa z tradycyjną narracją oraz wprowadza nowy typ bohatera, tworzony przez debiutujących w tych latach reżyserów. Dramat psychologiczny ukazujący próby pokonania barier współczesnego świata: wieku, pieniądza, tradycji, konwencji i hierarchii. Forma częściowo alegorycznych i częściowo rzeczywistych obrazów widzianych oczami młodego studenta, który uciekając z akademika, spędza zimową noc włócząc się po mieście, szukając łatwych rozrywek i nowego sposobu życia. Coś jednak powstrzymuje go przed bezpowrotnym zatraceniem się, może duma lub poczucie wstydu wobec byłych przyjaciół? Przypadkowo spotkana dziewczyna odpowie miłością na jego wewnętrzne rozterki. Oboje uwierzą, że tylko ich wzajemne uczucia mogą stanowić jedyną stałą wartość w świecie pełnym wątpliwości, lęku i niepokoju.

Niezadowolony ze swego stylu życia, rozgoryczony i rozczarowany fotograf bezmyślnie włóczy się po Londynie lat 60., utrwalając na kliszy momenty z codziennego życia. Po wywołaniu filmu okazuje się, że nieświadomie uchwycił scenę morderstwa.

Film przedstawia spotkanie dwóch par, które przy dyskusji i drinkach ukazują najgłębsze otchłanie swych osobowości, swych związków i życiowych kłopotów. Jedno małżeństwo to Martha i George (Elizabeth Tylor i Richard Burton) - doświadczony profesor historii szukający w alkoholu ucieczki od swej dominującej, zgorzkniałej żony. Natomiast Nick i Honey (George Segal i Sandy Dennis) to młodzi ludzie, którzy choć z początku wydają się zupełnym przeciwieństwem starszych znajomych, po pewnym czasie, przerażeni, zaczynają się do nich upodabniać, dając dojść do głosu swym tłumionym obawom i rozczarowaniom.

Opowieść o dwóch kobietach mieszkających w odosobnionym domku nad brzegiem morza. Znana aktorka Elizabeth Vogler (w tej roli Liv Ullmann) uparcie milczy, by w ten sposób zdystansować się do świata i ludzi... Pielęgniarka Alma (Bibi Andersson), której zadaniem jest opieka nad Elizabeth, wręcz przeciwnie - wierząc w sympatie milczącej pacjentki opowiada jej o swoich najintymniejszych przeżyciach.

Cole Thornton (John Wayne) wraz z nowicjuszem Alanem Bourdillion (James Caan) pomagają szeryfowi El Dorado (Robert Mitchum) pokonać alkoholizm oraz bandę terroryzującą miasteczko.

Dwóch uciekających gangsterów (Lionel Stander, Jack MacGowran) po nieudanym skoku znajduje schronienie w zamku należącym do George'a (Donald Pleasence) i Teresy (Françoise Dorléac).

Akcja obejmuje okres od zimy 1957 do końca 1960, cofając się w retrospekcji do wypadków 1954 roku. Dały one początek narodowowyzwoleńczej walce ludu algierskiego. Opis ogranicza się do miasta Algier, a właściwie do jego arabskiej dzielnicy Kazby.

Narracja tego inspirowanego "Idiotą" Fiodora Dostojewskiego filmu biegnie dwutorowo - równolegle prowadzone są wątki młodziutkiej Marie oraz jej osła Baltazara, których los brutalnie doświadcza. Od świata zaznają samych krzywd i niegodziwości, które znoszą z pokorą - to rozumiana po chrześcijańsku metafora męczeństwa. Bresson w Na los szczęścia, Baltazarze! rozwija swoją koncepcję aktora-modela, angażując, jak zwykle, debiutantkę; tym razem padło na Annę Wiazemsky. Opracowana przez francuskiego mistrza autorska metoda aktorskiego drylu polegała na całkowitym wyrugowaniu z roli ekspresji, odarciu jej do kości, co reżyser osiągał poprzez minimalistyczne komendy wydawane na planie oraz powtarzane do znudzenia ujęcia.