Lighthouse 2019/I

@PolepioneKadry Już jutro możesz się przekonać, dla mnie to, tak jak wyżej napisałam w o wiele większej ilości zdań piękno w swojej brzydocie i szpetnej baśni halucynogenne art housowe totalnie arcydzieło!

@Bernadetta_Trusewicz kurcze, a ja mam totalnie mieszane uczucia. Z jednej strony wizualnie film klimatyczny i bez zarzutu, a z drugiej strony coś mi w nim totalnie nie zagrało, ale niestety nie do końca jestem w stanie powiedzieć co. Z jednej strony jest to film, który powinien bardzo mi się spodobać, ale kompletnie go nie czuję, nawet nie wiem czemu. Niby to był mój klimat, niby estetyka i wrażliwość, która do mnie przemawia, ale ten obraz nie przemówił.
I tak, wiem dlaczego innym on się podoba. Nie wiem natomiast dlaczego ja się nim nie zachwyciłam. Tak sobie myślę, że chyba jednak to nie był do końca mój klimat. Że stworzenie pięknych kadrów z czegoś brzydkiego po prostu mi się nie podoba.

@justangel Może ta organiczna przestrzeń dosyć ekscentryczna i pełna izolacji skupiona tylko na dwójce bohaterów, bo może być to nawet dla wytrawnych smakoszy kina surrealistycznego i autorskiego doświadczeniem nietransowym, a męczącym – intensywność i natężenie jest ogromne, mimo braku oczywistego rozmachu. No to estetyka brzydoty mocno oplatająca (Ja byłam zachwycona, zmęczona, a jednocześnie chciałam iść pod prysznic długi po seansie), nieznająca i świadomie ignorująca pojęcie "wystarczy". Myślę, że ten film to trochę hipnoza – działa albo nie, chociaż Ja widzę w nim wiele odniesień do kultury i ta teatralność mnie przekonuje oraz literackość. :)

@justangel A oglądałaś "Metropolis"? Myślę że prócz wizualnych podobieństw, też to odurzenie i postępujący niepokój jest podobny. Obrazy Schneidera bardzo też komunikują się z tym filmem, no i ta biologia niemalże ze Smarzowskiego. Bałam się kilka minut po rozpoczęciu, że to będzie taki pustak, przerost formy nad treścią i snobistyczne, zmanierowane kino, ale nope. :) Myślę sobie, że duży wpływ na to, czy spodoba nam się ten specyfik, czy nie, decyduje właśnie doświadczenie wrażeniowe – bo to nie można odkleić od audio-wizualnej formy. No Ja dalej rozkochana jestem w tej twórczej pozornej beztrosce. ;)

@Bernadetta_Trusewicz chyba dobrze to ujęłaś z hipnozą, niestety na mnie magia tego filmu nie zadziałała. Owszem, niektóre momenty wizualnie (i nawet całościowo) mi się podobały. Niestety film, jako całość, już nie.
Metropolis widziałam, ale to już lata temu i szczerze mówiąc nie bardzo pamiętam (a przynajmniej nie na tyle, by dostrzegać podobieństwa). Z kinem "starym" mam spory problem, bo rzadko naprawdę mi się podoba. Na ogół co najwyżej docenię wartość danej pozycji na zasadzie "w tamtych latach, w tamtym okresie ten film to było dzieło", lub też oglądam, bo zaciekawił mnie reżyser, historia, remake współczesny.
Podobieństwa do Smarzowskiego… Mhhhh… Kurczę, jednak dla mnie to zupełnie coś innego. Momentami może i owszem: te fragmenty kiedy bohaterowie Latarnika piją razem, mają coś z klimatu filmu Dom Zły. Ale tak globalnie to inny ten klimat.