Filmy wymiociny, kobieca nagość, relacja ojciec-syn, prawnik

Gdzie na świecie może dojść do bardziej nieprawdopodobnych tajemnic kryminalnych, jeśli nie w mieście, które nigdy nie śpi i nigdy nie odpoczywa? W mieście, w którym żyje ponad 8 milionów ludzi wszystkich ras, narodowości i religii, pracy dla detektywów jest naprawdę dużo. W tej wybuchowej mieszance pracuje drużyna, która posługując się bardzo nowoczesnym sprzętem wierzy, że każdy ma jakąś ciekawą opowieść i wszystko można połączyć, nawet na tak wielką skalę jaką jest Nowy Jork. Parze detektywów: Macowi Taylorowi (Gary Sinise) i pracoholiczce Stelii Bonaserze (Melina Kanakaredes) potrzebne będą doświadczenie, determinacja i pomoc kompetentnego zespołu.

Pilot Whip Whitaker zdołał bezpiecznie wylądować uszkodzonym samolotem. W sprawie wypadku toczy się śledztwo mające ustalić winnych.

Serial ukazuje codzienne życie policjantów z warszawskiego Wydziału Zabójstw. Codziennie muszą dokonywać bardzo trudnych, życiowych wyborów. Niestety wiele spraw przenoszą z pracy do domu, co bardzo niekorzystnie wpływa na ich stosunki domowe. Niektórzy nie wytrzymują presji i popadają w alkoholizm lub narkotyki.

Separację Bernarda i Joan boleśnie odczuwają ich dzieci, dwójka nastoletnich synów, Walt i Frank.

Historia zaczyna się w 1964, kiedy malarz Francis Bacon (Derek Jacobi) zaskakuje włamywacza George'a Dyera (Daniel Craig) buszującego w jego londyńskiej pracowni i domu w poszukiwaniu czegoś wartościowego. "Kim mógłbyś być?" - wykrzykuje artysta - "niewiele jest w tobie z włamywacza. Rozbieraj się i chodź do łóżka, a będziesz miał wszystko, czego zapragniesz". W tym momencie na zawsze zmieniło się życie obydwu. Dyer przez siedem lat był stałym modelem Bacona i starał się - finansowo wspierany przez Bacona - wydobyć ze środowiska i kultury klasy robotniczej, dostosować do zamkniętego świata artystów. Dyer został obdarowany drogimi garniturami i pieniędzmi, był zabierany w podróże do Paryża i Nowego Jorku, choć nie tworzyli z Baconem dobranej pary. Najwięcej radości dawała mu zazwyczaj wędrówka z młodymi ludźmi po paryskich barach, ale nie był w stanie stawić czoła nieustającym żartom swego dobroczyńcy. Dowcipny Bacon był w swoim żywiole, kiedy zabawiał się i pił z modelkami pozującymi do fotograficznych aktów, kpiąc ze wszystkiego i wszystkich: "Szampan dla moich prawdziwych przyjaciół, prawdziwe cierpienie dla fałszywych" i przedstawiając swoje niekonwencjonalne towarzystwo: "Witamy w obozie koncentracyjnym". Kiedy Dyer skarżył się na nocne koszmary, Bacon krótko replikował "George, nocne koszmary nie mogą być bardziej przerażające, niż życie".

Jak głęboko są w nas zakorzenione sądy, zachowania, sposób myślenia, wiara w Najwyższego, których uczymy się w dzieciństwie? Czy aby zrozumieć i ogarnąć niektóre sprawy musimy zakwestionować wszystko to, czego nas uczono? Czy aby zrozumieć to, że pewne rzeczy są poza nasza percepcją, trzeba uciec się do drastycznego posunięcia jakim jest samobójstwo? A może łatwiej jest zrozumieć, lub chociażby przyjąć pewne rzeczy takimi jakimi są?