Filmy miłość, impresja

Samotnie żyjący drwal próbuje ściąć w lesie stare drzewo. Zadaje mu pierwszy cios siekierą, ale powstrzymuje się, bo przypomina mu żywą istotę. Mijają pory roku. Nadchodzi klęska żywiołowa, w wyniku której giną zwierzęta i ludzie. Korona starego drzewa staje się schronieniem dla pewnej kobiety.

Kręgosłupem formalnym filmu są stylizowane na dokument monologi kilku kobiet. Z tych „solowych etiud” powstaje pełnowymiarowa „kolekcja” – nomen omen – psychologicznych „sukienek”. Nie są to jednak portrety, raczej opisy newralgicznych momentów życia. To najbardziej z możliwych kameralne zderzenie czasu z przestrzenią. Czas „materializują” oniryczne, bardzo malownicze impresje, z pozoru niezwiązane z opowieściami kobiet; są jednak bodaj najistotniejszymi kontrapunktami filmowej opowieści. Poetyckie „obrazki” przekazują to co niewypowiedziane wprost przez bohaterki filmu. Nieobecna „fabularność” nie zwalnia opowieści – każda z postaci, wykreowana przez czołówkę polskich aktorek, jest zaskakująco dynamiczna, udramatyzowana, niezwykle wiarygodna, wręcz przeszywająca. Całość wieńczy zaskakująca pointa, kontrowersyjne „ujawnienie obecności” tajemniczego katalizatora kobiecych zwierzeń. Kim jest? Ślepym losem? Nieobliczalnym wyrzutem sumienia? Kimś, z natury rzeczy, rodzaju męskiego? Odpowiedzi na te tajemnicze pytania trzeba szukać aż do ostatniej sceny, ostatniego kadru filmu.

Wyjątkowe połączenie dokumentu z fikcją, które zabiera nas w nocną podróż po Warszawie. Wzruszająca opowieść o dwojgu młodych ludzi, którzy w cieniu mostu Poniatowskiego odkrywają miłość. Zachwycająca impresja na temat piękna i melancholii wielkiego miasta w połączeniu dokumentu z filmem fabularnym.

Mężczyzna odczytuje z sygnałów przyrody obietnicę miłości. Łączy się z ukochaną w uścisku i lirycznym dialogu. Kobieta opłakuje straty, jakie w przyrodzie i w ludziach wywołały klęski żywiołowe. Ich miłość przetrwa ten niepokój.