Filmy słowianin

Do szkoły dla chłopców przybywa nowy nauczyciel angielskiego – charyzmatyczny John Keating (Robin Williams). Jego niekonwencjonalne metody prowadzenia zajęć wnoszą pewien powiew świeżości do skostniałych murów i… umysłów. Umiejętnie i mądrze Keating nakłania swoich uczniów do poddawania się własnym pasjom i po prostu cieszenia się z każdego nowego dnia, który może przecież przynieść coś niezwykłego. Stowarzyszenie umarłych poetów to jeden z najbardziej błyskotliwych i uroczych filmów roku, entuzjastycznie przyjęty zarówno przez widownie, jak i krytykę.

Komu zaufać, gdy nie wiadomo co jest prawdą? Dręczona przeszłością młoda i zdolna studentka medycyny Alex, (Barbara Liberek) dołącza do tajemniczego profesora (Andrzej Chyra), jego prawej ręki (Stanisław Linowski) i grupy studentów, którzy pod przykrywką prowadzenia badań naukowych, badają zjawiska paranormalne i walczą z demonami.

Nękany przez ojczyma Eric odgrywa się na otoczeniu w jedyny znany sobie sposób – bijąc każdego, kto stanie mu na drodze. Wyrzucony ze szkoły dostaje jeszcze jedną szansę: naukę w prestiżowej prywatnej szkole z internatem. Radość opuszczenia toksycznego domu gaśnie w chwili, gdy uświadamia sobie, że również tam zło jest częścią panującego porządku… Czy jest w nim miejsce na przyjaźń i miłość? I czy Eric będzie do nich zdolny?

Wokół słowiańskiego totemu toczy się w wolnym tempie życie ludzi i zwierząt. Sielankę przerywa atak najeźdźcy. Rozproszeni Słowianie formują jedną grupę, zdolną stawić opór wrogowi. Na czele ich kolumny pojawia się orzeł.

Dokument popularnonaukowy Jerzego Stefanowskiego. Porusza tematykę odkryć archeologicznych w pradawnej osadzie słowiańskiej w Biskupinie.

„Dziady” z Teatru Wierszalin wyrosły z kultury podlaskiej, w której współbytują chrześcijanie przynależący do różnych kościołów, przede wszystkim wschodnich. Szczególnie jest to widoczne w przedstawieniu Piotra Tomaszuka, który – wydaje się – bardzo świadomie, podążając za treścią dramatu, jednocześnie zrezygnował z „przepełnionego guślarstwem obrzędu świętokradczego”, będącego podstawą II części dramatu Adama Mickiewicza. Z kolei część IV, uważana jest często przez badaczy romantyzmu za prawdziwie wstrząsającą opowieść o miłości szalonej, w której ukazane jest zjawisko śmierci, także tej potępionej, samobójczej. Kluczowe jest pytanie o status ontologiczny Gustawa, który jest ni to przybyszem z przeszłości, ni to upiorem ze snu, nawiedzającym zdezorientowanego Księdza i absorbującym jego uwagę. O tym opowiada jedna strona dyptyku z Teatru Wierszalin, czyli „Noc pierwsza”. Z kolei „Noc druga” koncentruje się na III części dramatu Mickiewicza, który rozgrywa się pośród więźniów, w upiornym wnętrzu, gdzie szczątki ludzkie tańczą z żywymi.