Filmy słowianin

Do szkoły dla chłopców przybywa nowy nauczyciel angielskiego – charyzmatyczny John Keating (Robin Williams). Jego niekonwencjonalne metody prowadzenia zajęć wnoszą pewien powiew świeżości do skostniałych murów i… umysłów. Umiejętnie i mądrze Keating nakłania swoich uczniów do poddawania się własnym pasjom i po prostu cieszenia się z każdego nowego dnia, który może przecież przynieść coś niezwykłego. Stowarzyszenie umarłych poetów to jeden z najbardziej błyskotliwych i uroczych filmów roku, entuzjastycznie przyjęty zarówno przez widownie, jak i krytykę.

Komu zaufać, gdy nie wiadomo co jest prawdą? Dręczona przeszłością młoda i zdolna studentka medycyny Alex, (Barbara Liberek) dołącza do tajemniczego profesora (Andrzej Chyra), jego prawej ręki (Stanisław Linowski) i grupy studentów, którzy pod przykrywką prowadzenia badań naukowych, badają zjawiska paranormalne i walczą z demonami.

Szesnastoletni Erik jest bity przez swojego ojczyma. Swoją złość wyładowuje na rówieśnikach. Po wyrzuceniu ze szkoły matka postanawia umieścić go w prywatnej szkole dla chłopców w miejscowości Stjärnsberg. Zabrania Erikowi wdawania się w bójki, jednak czy to jest możliwe w takiej szkole? Czy uda mu się wybrnąć z tego cało?

„Dziady” z Teatru Wierszalin wyrosły z kultury podlaskiej, w której współbytują chrześcijanie przynależący do różnych kościołów, przede wszystkim wschodnich. Szczególnie jest to widoczne w przedstawieniu Piotra Tomaszuka, który – wydaje się – bardzo świadomie, podążając za treścią dramatu, jednocześnie zrezygnował z „przepełnionego guślarstwem obrzędu świętokradczego”, będącego podstawą II części dramatu Adama Mickiewicza. Z kolei część IV, uważana jest często przez badaczy romantyzmu za prawdziwie wstrząsającą opowieść o miłości szalonej, w której ukazane jest zjawisko śmierci, także tej potępionej, samobójczej. Kluczowe jest pytanie o status ontologiczny Gustawa, który jest ni to przybyszem z przeszłości, ni to upiorem ze snu, nawiedzającym zdezorientowanego Księdza i absorbującym jego uwagę. O tym opowiada jedna strona dyptyku z Teatru Wierszalin, czyli „Noc pierwsza”. Z kolei „Noc druga” koncentruje się na III części dramatu Mickiewicza, który rozgrywa się pośród więźniów, w upiornym wnętrzu, gdzie szczątki ludzkie tańczą z żywymi.