Mechaniczna pomarańcza 1971

Snobistyczny zwyrodniały dzieciak po praniu mózgu dostaje zasłużone bęcki od swoich ofiar – że niby powinienem mu współczuć?

Niepowtarzalny z niedającym o sobie zapomnieć klimatem! – Moim pierwszym wrażeniem oglądając "Mechaniczną pomarańczę" było to, że widzę jakąś futurystyczną mrzonkę. Początek od razu przyprawił mnie o szybsze bicie serca, dzięki doskonałej muzyce i tych kolorach. Do tego świetny wyraz twarzy głównego bohatera, którego genialnie zagrał McDowell i nie wyobrażam sobie nikogo lepszego do tej roli. Boskie kostiumy, klimatyczna muzyka i niektóre sceny sprawiają, że film nie daje o sobie zapomnieć. Kubrick na prawdę potrafi wpłynąć na psychikę widza swoim kunsztem. Drodzy kinomaniacy, to trzeba zobaczyć!

I’m singin’ in the rain, I’m singin’ in the rain, what a glorious day lalala! Spodziewałam się czegoś bardziej krejzolskiego. Genialny Malcolm, jego oczy i głos

Źle nie jest, wręcz przeciwnie, ale do książki to niestety mu daleko. McDowell znów nie zawiódł, jest genialny.

Wybijająca z rytmu ekscentryczność pierwszej połowy rodzi mieszane uczucia. Druga wszystko uzasadnia i choć mam drobne wątpliwości, kunszt jest niewątpliwy. 9-