Filmy synobójca

Wieczne Miasto nie zmienia się mimo upływu wieków: wciąż istnieje w nim grupa ludzi żyjąca poza społeczeństwem, dla której liczy się tylko zabawa, rozgłos i seks. Pieniądze nie są ważne, ponieważ nie stanowią dla niej problemu. W tym środowisku Rzymskiej bohemy Marcello Rubini, dziennikarz jednego z brukowców i niespełniony pisarz, czuje się jak ryba w wodzie. Opisując ekscesy i skandale z udziałem gwiazd, sam nie unika podobnego życia. Nie jest w stanie dochować wierności narzeczonej, ani tym bardziej odwzajemnić jej uczucia. Targany wciąż nowymi zachciankami: raz próbuje zdobyć amerykańską aktorkę, następnym wierzy w miłość do jednej z kochanek, czy też jest biernym obserwatorem sfingowanego objawienia Matki Boskiej. Takie "słodkie życie" prowadzi go do stopniowego oddalania się od prawdziwego życia - kontakty z ojcem, lub z coraz rzadziej widywanym przyjacielem są tego doskonałym przykładem.

Jay, były żołnierz i płatny zabójca od prawie roku jest bezrobotny. Mężczyzna mieszka w domu na przedmieściach ze swoją piękną żoną Shel i ich kilkuletnim synem. Kłótnie oraz wybuchy gniewu i agresji między nimi są w dużej mierze wynikiem bezczynności i znudzenia codzienną rutyną. Kiedy na kolacji w domu pary pojawia się wieloletni przyjaciel i wspólnik Jaya, Gal, wraz ze swoją tajemniczą nową dziewczyną, proponuje bohaterowi podjęcie się wspólnego zlecenia. Zadanie wydaje się bajecznie proste: trzy osoby do zlikwidowania. Jednak to, co następuje potem, przerasta nawet tak profesjonalnych specjalistów od "mokrej roboty" jak Jay i Gal…

"Królestwo" to nazwa wielkiego szpitala w Kopenhadze. Doktor Stig Helmer (Ernst-Hugo Järegard), kłótliwy szwedzki neurochirurg nienawidzący Duńczyków, spóźnia się na poranne spotkanie. Podczas jego nieobecności rejestrator Hook (Soren Pilmark) przyjmuje pacjentkę, starszą panią Drusse (Kirsten Rolffes) na badanie mózgu. Jej syn, Bulder (Jens Okking), technik i pielęgniarz, pragnie uprzyjemnić kolejny, dwudziesty piąty już pobyt matki na oddziale neurologicznym. Helmer dostaje furii uważając, że nadszarpnięto jego autorytet i nakazuje natychmiastowe wypisanie pani Drusse, tym bardziej, że odkrywa jej podręcznikową wręcz symulację. Syn administratora szpitala, stażysta Mogge (Peter Mygind), zostaje odtrącony przez piękną pielęgniarkę Camillę (Solbjorg Hojfeldt). Chcąc zamanifestować swe niezadowolenie odcina głowę ciału leżącemu w kostnicy i podrzuca do jej pokoju w plastikowej torbie. Ale torbę otwiera przypadkowa studentka i Mogge musi ją ukryć w swojej szafce.

Merlin (Sam Neill) to najpotężniejszy legendarny czarnoksiężnik, którego po śmierci matki, wychowywała ciotka Mab, zła i okrutna czarownica. Jako młody czarodziej, Merlin postanawia opuścić dom i wyrusza w podróż po świecie. Czarnoksiężnik od tego czasu przeżywa wiele przygód i dochodzi do wniosku, że musi skończyć z mrocznymi mocami i zerwać kontakty z Mab. Jego powołaniem staje się niesienie pomocy krajowi. Wkrótce potem, Merlin trafia na dwór Króla Artura...

Jazon (Giuseppe Gentile) został niesprawiedliwie odsunięty od władzy przez Peliasa (Paul Jabara). Prosi Péliasa o zwrócenie jemu królestwa. Pelias zgadza się pod jednym warunkiem: że Jazon, aby pokazać swoją odwagę i męstwo, przywiezie Złote Runo z odległej Kolchidy. W dążeniu do odzyskania legendarnego Złotego Runa, Jazon i Argonauci przybywają do odległej barbarzyńskiej krainy, gdzie tubylcy czczą święty artefakt, aby chronić uprawy. Medea (Maria Callas) - piękna, wysoka kapłanka i potężna czarodziejka tego kraju - zdradza swoje przekonania, chce pójść za Jazonem do Grecji, ale czeka ją okrutny los.

Królestwo jest czarną komedią, a po części horrorem, którego akcja rozgrywa się w ogromnym kopenhaskim szpitalu noszącym nazwę Riget, czyli Królestwo. W tym szpitalu, jak to w szpitalu, po korytarzach kręcą się lekarze, pacjenci... No i duchy. W Królestwie II Lars von Trier rozwija te same wątki, co w części I, wprowadza również nowe: przeobraża jednego z bohaterów w zombie i przedstawia narodziny Małego Brata - dziecka demona i kobiety...

"Ossos" dotyka tego, co jest nam bardzo znajome i rzeczy, które łatwo przywołać. Nawiązuje do Chaplina, do melodramatów z początków kina, chłopca z dzieckiem żyjących na ulicy, samochodów jeżdżących z niebezpieczną prędkością, bochenka chleba, prostytutki, dwóch lub trzech kuchni. I silnego pragnienia bycia blisko rzeczywistości, dokumentowania, bycia blisko ludzi niebędących aktorami, ludzi, którzy są bardzo podobni do tych, których portretują. W prawdziwym życiu chłopak był biednym ćpunem, a gosposia to gosposia. Jednak nawet przy pragnieniu nakręcenia swoistego dokumentu, film jest napędzany przez fikcję, która go de facto ratuje. Fikcja to zawsze drzwi, które pragniemy otworzyć lub zamknąć. To drzwi, dzięki którym wciąż zgadujemy.