Filmy klasztor, krzyż

Hadewijch to dla Bruno Dumonta swego rodzaju powrót do korzeni. Nie jest to jednak proste powtórzenie pytań zawartych w debiutanckim "Życiu Jezusa", ale ponowna podróż w to samo miejsce z innym bohaterem i odnowionym zestawem wątpliwości. Pytanie o etyczne (laickie) konsekwencje nauk i historii Jezusa zastąpione zostało spekulacją na temat następstw aplikowania nieweryfikowalnych wierzeń we współczesnym świecie. Wstępując do konwentu, Celine przybiera imię Hadewijch (po żyjącej w XIII wieku na dzisiejszym pograniczu belgijsko-holenderskim mistyczce). Obie pochodzące z zamożnych rodzin kobiety poza imieniem łączy szczególny rodzaj bezgranicznej miłości do Boga – przepełnionej tęsknotą i potrzebą fizycznej bliskości. Celine (gotowa do wszelkich poświęceń wobec obiektu swojego uczucia) różni się od poprzednich postaci kreowanych przez Dumonta konkretnym poczuciem celu. Zawężenie pola poszukiwań przynosi jednak bohaterce ogromne cierpienie związane z samym przedmiotem wiary, który nie pozwala się dotknąć i którego obecność nie jest fizycznie weryfikowalna.

Transylwański książę poświęca swoją duszę by uratować rodzinę i podwładnych przed najazdem Turków.

Solomon zostaje wygnany z klasztoru, gdzie próbował odkupić swoje winy i skryć się przed złem. Tułając się po Anglii spotyka rodzinę purytan, z którą zabiera się w dalszą podróż. Kilka dni później Crowthorntowie zostają zaatakowani przez sługi Malachiego. Po krótkiej walce jedna z córek zostaje porwana, a reszta rodziny zabita. Solomon poprzysięga umierającemu Williamowi, że odnajdzie Meredith i uwolni ją z rąk Malachiego.

Wenecja, osiemnasty wiek. Giacomo Casanova, słynny uwodziciel, awanturnik i pisarz, spotyka Francescę Bruni, pierwszą kobietę, która skutecznie opiera się jego zalotom. Nie chce się przyznać sam przed sobą, że zakochał się od pierwszego wejrzenia w nieprzystępnej dziewczynie. Musi jednak stawić czoło nie tylko niespodziewanemu uczuciu, ale też wysłannikowi Inkwizycji, biskupowi Pucciemu, którego ambicją jest oczyszczenie Wenecji z siejących zgorszenie wolnomyślicieli – takich jak Casanova.

Wielka cisza to surowy film, który w swej czystej formie bliski jest spokojnemu, medytacyjnemu życiu w klasztornych murach. Bez muzyki, jedynie z klasztornymi śpiewami, bez wywiadów, bez komentarzy, bez dodatkowych materiałów. Zmiany czasu, pór roku i wszystkie powtarzalne elementy dnia i modlitwy - ten film nie jest odwzorowaniem życia klasztornego, ale istotą tegoż życia. To film o świadomości, absolutnej obecności, o życiu ludzi, którzy w najczystszej formie poświęcili całe swoje życie Bogu.

Viridiana to młoda dziewczyna, która przed złożeniem ślubów zakonnych odwiedza na prowincji swojego wuja, Don Jaimego. Mężczyzna mieszka samotnie po śmierci żony. Dziewczyna tak bardzo przypomina mu zmarłą małżonkę, że postanawia jej się oświadczyć i zmusić do ślubu. Viridiana odrzuca zaloty wuja, który z rozpaczy popełnia samobójstwo. Ta dramatyczna sytuacja zmienia plany dziewczyny, która swoje dalsze życie chce poświęcić działalności charytatywnej i zamienia majątek wuja w przytułek dla bezdomnych.

Średniowieczny inkwizytor musi powstrzymać demona zabijającego mnichów w jednym z klasztorów.

W podziemiach klasztoru świętego Piotra, grupa duchownych próbuje wypędzić szatana z opętanego człowieka. Egzorcyzm jednak nie skutkuje i poranieni księża postanawiają zamurować komnatę wraz z opętanym. Kilka wieków później do klasztoru przybywa młoda dziewczyna. Swoim pojawieniem Elizabeth budzi uśpione zło, które po kolei zabija mieszkających tam braci.

Wygnany mnich wędruje do odległego klasztoru położonego na obrzeżach imperium rosyjskiego. Zbiega się to w czasie z powrotem do pobliskiego zamku niezwykle potężnego wampira, który za sprawą dziewczyny będącej pół wampirem pół człowiekiem, chce móc chodzić za dnia. By ocalić ludzkość mnich, wysłannik carycy i garstka miejscowych muszą stanąć do walki z hordami wampirów.

Czworo brytyjskich turystów zostaje zwabionych, do okrytego złą sławą zamku Drakuli. Ugoszczeni przez sługę wampira Klovea, postanawiają tam spędzić noc. Jak się szybko okazuje nie był to wcale dobry pomysł, gdyż służący zabiwszy jednego z nich ożywia dzięki jego krwi, spalonego przed dziesięciu laty Drakulę.