Filmy ból, choroba, umieranie

W XIX-wiecznej Francji, romantyczna córka dziedzica wsi Emma (Isabelle Huppert) poślubia lekarza Charlesa Bovary (Jean-François Balmer). Aby uniknąć nudy, rzuca się w romanse z uprzejmym, lokalnym ziemianinem Rodolphem Boulanger (Christophe Malavoy) i studentem prawa Léonem Dupuis (Lucas Belvaux), wpadając w rujnujące długi. Ta wersja filmu uważnie śledzi powieść Flauberta i obejmuje większość znanych scen, takich jak: wesela, targi rolnicze i operę w Rouen.

Jest początek XX wieku, jesień - Agnes, samotna właścicielka XVIII-wiecznego pałacyku umiera na raka. Jej siostry przybywają, aby towarzyszyć jej ostatnim chwilom. Jednak kobiety najwyraźniej nie mają ze sobą prawdziwego kontaktu, Karin i Maria boją się śmierci siostry i uciekają do swoich spraw. W ich życiu panuje pustka, ich małżeństwa są emocjonalnym piekłem - Karin obsesyjnie nienawidzi dużo starszego Frederika, a Maria zamierza zdradzić Joakima, cały czas uwodząc lekarza Agnes. Jedyną osobą, która cierpliwie czuwa przy łóżku chorej jest Anna - służąca, która niedawno straciła własne dziecko. Nawet bliskość śmierci nie jest w stanie wytrącić tego świata ze stanu emocjonalnego otępienia, hipokryzji i wszechobecnego egoizmu.

Klasyka polskiej kinematografii. Serial Konrada Nałęckiego powstał na podstawie książki Janusza Przymanowskiego, który jest także współautorem scenariusza. Nakręcono trzy serie przygód załogi „Rudego” – łącznie 21 odcinków. PRL-owskie władze chętnie traktowały serial jako materiał propagandowy, prezentujący obowiązującą wówczas wersję historii z polsko-radzieckim sojuszem na pierwszym planie. Janek wstępuje w szeregi Wojska Polskiego do oddziału wojsk pancernych. Zostaje włączony do załogi czołgu o numerze 102. Wraz ze swoimi wiernymi towarzyszami broni Olgierdem, Gustlikiem, Grigorijem i psem Szarikiem rusza wyzwolić ojczyznę. Dla dzisiejszego widza „Czterej pancerni i pies” pozostają znakomitą produkcją wojenno-przygodową. Zrealizowane z rozmachem sceny batalistyczne, trzymająca w napięciu akcja, zabawne dialogi i przede wszystkim doskonałe postacie stworzone przez wybitnych aktorów – to nieprzemijające wartości serialu.

Po trzydziestu latach bez spotkania, Marianne odwiedza swojego byłego męża, Johana. Trafia jednak w środek wojny jaką prowadzi jej były ukochany, jego syn Henrik i jego córka Karin. Henrik nienawidzi Johana, ale stara się od niego pożyczyć pieniądze. Karin ma iść do konserwatorium w Helsinkach, ale woli studiować w Hamburgu, wbrew woli ojca. Wszystkie stare rany zostaną otwarte i doprowadzą do smutnego finału.

Wykładowca z montrealskiego uniwersytetu, 50-letni Remy, dowiaduje się, że jest nieuleczalnie chory na raka. Była żona Louise poczuwa się do opieki. Namawia ich syna, Sebastiena, mieszkającego na stałe w Londynie, aby przyjechał i odwiedził ojca. Sebastien robi wszystko, aby uratować ojca. Niestety, jest to niemożliwe.

Akcja toczy się w Afganistanie, zimą 1975 roku. Dwunastoletni Amir, syn bogatego biznesmena z Kabulu, ma własne troski. Desperacko pragnie wygrać doroczne zawody latawców, by udowodnić ojcu, że jest wart jego uwagi i pochwały. On i jego przyjaciel marzą o zwycięstwie. Żaden z chłopców nie potrafi jednak przewidzieć, co zdarzy się tego popołudnia.

Film oparty na faktach. Do siódmego roku życia Lorenzo był normalnym dzieckiem. Potem zaczęły się z nim dziać dziwne rzeczy: tracił nagle przytomność, pojawiły się zaniki pamięci i inne dolegliwości umysłowe. W końcu jego przypadłości zostały zdiagnozowane jako ALD: bardzo rzadkie nieuleczalne zwyrodnienie mózgu. Zawiedzeni niemocą lekarzy i naukowców, rodzice chłopca postanowili sięgnąć poza granice konwencjonalnej medycyny. Narażając na szwank własne małżeństwo, podporządkowali swoje dotychczasowe życie walce o zdrowie i życie ich syna. "Olej Lorenza" to poruszający film o triumfie ducha i determinacji. Film o sile wiary i mocy trwania w nadziei. W postaci rodziców Lorenza wcielili się Nick Nolte i Susan Sarandon, która za swoją rolę została nominowana do Oscara.

Młody ksiądz, mający przed sobą marne perspektywy, gdyż jest poważnie chory, przybywa do małego miasteczka, by objąć urząd proboszcza w skromnej parafii. Chce pomagać okolicznym mieszkańcom, niosąc im Słowo Boże. Szybko orientuję się jednak, iż parafianie nie darzą go zbytnią sympatią, nie za bardzo chcą się u niego spowiadać, ani nie mają do niego należytego szacunku. Ksiądz jest załamany takim obrotem sprawy. Dopiero rozmowy z przyjacielem, wikarym z sąsiedniego miasta, oraz zapisywane w osobistym dzienniku przemyślenia, dają mu siłę do działania...