Filmy choreografia

Nowa uczennica Cady Heron zostaje powitana na szczycie społecznego łańcucha pokarmowego przez elitarną grupę popularnych dziewcząt zwanych "The Plastics", rządzonych przez przebiegłą Reginę George i jej sługusy Gretchen i Karen. Jednak gdy Cady popełnia poważny błąd i zakochuje się w byłym chłopaku Reginy, Aaronie Samuelsie, staje się ofiarą na celowniku Reginy. Cady, z pomocą swoich wyrzutków, przyjaciół Janis i Damiana, postanawia pokonać największego drapieżnika grupy, musi nauczyć się, jak pozostać wierną sobie, przemierzając najbardziej zaciekłą dżunglę ze wszystkich: szkołę średnią.

Ceniony paryski krawiec i drag queen po kilkudziesięciu latach wraca do rodzinnego miasteczka w Polsce, by pomóc dawno niewidzianej córce.

Justin Bieber: Never Say Never, to dokument przedstawiający przygotowania idola nastolatek - Justina Biebera do pierwszego występu, w słynnej nowojorskiej hali Madison Square Garden. Film przeplata urywki przygotowań do koncertu z filmami z okresu, kiedy Bieber był dużo młodszy i zaczynał objawiać swoje zamiłowanie do muzyki, a w szczególności do perkusji. Poznajemy mamę gwiazdora oraz inne osoby, które pomagają mu trzymać głowę na karku w skomplikowanym świecie międzynarodowej sławy.

Podczas treningów przygotowujących do mistrzostw Streetdance w Wielkiej Brytanii grupa tancerzy ulicznych zmuszona jest do pracy z tancerzami ze szkoły baletowej. Choć nie mają wspólnych korzeni, mają wspólną pasję i pragnienie zajścia wysoko. Wiedzą, że muszą znaleźć sposób, by połączyć siły i wygrać pojedynek.

Stop Making Sense dokumentuje tournee zespołu Talking Heads z 1984 roku. Jonathan Demme i operator Jordan Cronenweth wiernie zarejestrowali show wymyślony przez Davida Byrne'a multimedialny spektakl, w którym każda piosenka to obraz odzwierciedlający fragment osobowości Byrne’a.

Rahul jest reżyserem. Właśnie przygotowuje nowe przedstawienie teatralno-muzyczne. Ma to być opowieść o miłości, choć on sam nie wierzy w głębokie uczucie. Jest to dla niego tylko powód do żartów, nie wyobraża sobie życia z jedną kobietą. Gdy jedna z jego tancerek ulega kontuzji i nie może tańczyć, musi znaleźć kogoś na jej miejsce. Proponuje występ przypadkowo spotkanej Pooji. Pod wpływem jej romantyzmu i charakteru, Rahul powoli zmienia pogląd na temat miłości. Zdaje sobie sprawę, że zaczyna czuć do nowej tancerki coś więcej niż sympatię.

40 tanecznych ekip, 20 krajów i jedna droga na szczyt. Dla jednych taniec to pasja, dla innych jedyna ucieczka. Podczas międzynarodowych mistrzostw tańca Beat the World stawką jest coś znacznie więcej niż puchar. Tam można wygrać marzenia i zrealizować największe nadzieje.

Warto było czekać pięć lat na kolejny film Carli Simón, twórczyni pamiętnego Lata 1993. W nagrodzonym Złotym Niedźwiedziem na Berlinale Alcarràs katalońskiej reżyserce udało się ocalić wszystko to, co decydowało o sile jej debiutu. Opowieść o blaskach i cieniach codziennego życia rolników z tytułowej wioski ma w sobie znaną z Lata… autobiograficzną szczerość, ciepło i dyskretne poczucie humoru. W obu filmach umieszczenie w centrum dziecięcych bohaterów pozwoliło także na nadanie waloru niezwykłości błahym, pozornie nieefektownym wydarzeniom. Na tym jednak podobieństwa się kończą, gdyż kameralne Alcarràs zostaje nieoczekiwanie wzbogacone o – niemal nieobecny w debiucie Simón – wydźwięk polityczny. Podobnie jak w klasycznym Drzewie na saboty Olmiego, spokój prowincjonalnego świata zostaje w filmie Katalonki bezpowrotnie zburzony przez wtargnięcie nowoczesności i postępu. W obliczu tych wydarzeń bohaterowie muszą na naszych oczach dokonać brzemiennego w skutkach wyboru pomiędzy pragmatyzmem a idealizmem.

Film opowiada historię tancerza Scotta Hastingsa, który buntuje się podczas konkursu przeciwko sztywnym regułom narzuconym przez federację i zaczyna tańczyć wedle własnej choreografii. Za ten wybryk odchodzi od niego partnerka, odwracają się przyjaciele i rodzina, a prezes federacji tańca dyskwalifikuje go na dłuższy czas.