Filmy impresja

Bohater po utracie najbliższych ucieka do krainy wspomnień – gdzie czas się zatrzymał, a wszyscy jego bliscy wciąż żyją.

Kręgosłupem formalnym filmu są stylizowane na dokument monologi kilku kobiet. Z tych „solowych etiud” powstaje pełnowymiarowa „kolekcja” – nomen omen – psychologicznych „sukienek”. Nie są to jednak portrety, raczej opisy newralgicznych momentów życia. To najbardziej z możliwych kameralne zderzenie czasu z przestrzenią. Czas „materializują” oniryczne, bardzo malownicze impresje, z pozoru niezwiązane z opowieściami kobiet; są jednak bodaj najistotniejszymi kontrapunktami filmowej opowieści. Poetyckie „obrazki” przekazują to co niewypowiedziane wprost przez bohaterki filmu. Nieobecna „fabularność” nie zwalnia opowieści – każda z postaci, wykreowana przez czołówkę polskich aktorek, jest zaskakująco dynamiczna, udramatyzowana, niezwykle wiarygodna, wręcz przeszywająca. Całość wieńczy zaskakująca pointa, kontrowersyjne „ujawnienie obecności” tajemniczego katalizatora kobiecych zwierzeń. Kim jest? Ślepym losem? Nieobliczalnym wyrzutem sumienia? Kimś, z natury rzeczy, rodzaju męskiego? Odpowiedzi na te tajemnicze pytania trzeba szukać aż do ostatniej sceny, ostatniego kadru filmu.

Ten impresjonistyczny dokument kreśli sugestywny obraz życia w Chiaturze – częściowo opuszczonym górniczym mieście w zachodniej Gruzji.

Opowieść o walce impresjonistów o nową sztukę. "Schwytanie uciekających chwil" - taki cel postawili sobie młodzi paryscy artyści, którzy w 1974 roku postanowili zerwać z malarskim akademizmem, dominującym na ówczesnych salonach.

Yves Montand, gwiazda sceny i ekranu jest z powrotem w Marsylii, mieście młodości, ponad dwadzieścia lat po jego opuszczeniu. Występ zostanie pokazany 26 w Operze Miejskiej: będzie to "Montand naszych czasów". Temat: Montand, jego życie, jego kariera, jego miłości. W mieście, w perfumerii pani Simonot poznaje dziewczynę Marion (Mathilda May), która marzy o spotkaniu Yvesem, swoim idolu i pragnie stać się gwiazdą jak on. Ona jest córką "baronowej", Mylène Lambert (Françoise Fabian), byłej nauczycielki Montanda, z którą kochał się w Marsylii tuż przed wyjazdem do Paryża... Marion musi zdobyć trzy miejsca na 26, dla niej i jej dwóch przyjaciółek. Ma nadzieję spotkać się z artystą, aby powiedzieć mu o swoich ambicjach i pokazać mu swoje umiejętności jako tancerka i piosenkarka.

Spojrzenie odbiorcy na twórczość znanego polskiego malarza Zbigniewa Beksińskiego.

Zgodnie z tym, co sugeruje tytuł film Juliana Antonisza to oryginalna interpretacja pierwszej księgi „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza. Jak można się spodziewać po dziesięciominutowej noncamerowej formie, stanowi ona raczej pewnego rodzaju impresję obrazów i wycinek historii, niż klasyczną opowieść o ostatnim zajeździe na Litwie… Na taśmie filmowej pojawiają się znane Mickiewiczowskie postaci i sceny w sielsko-anielskiej atmosferze, ale zdecydowanie nie stylistyce. W tle słyszymy znane wersy trzynastozgłoskowca czytanego przez dziecięcego narratora. „Pan Tadeusz” w wersji Antonisza pokazuje uczniom, że lektury szkolne można odczytywać na zupełnie nowe sposoby, a fanom i wielbicielom animacji dostarcza ciekawych przeżyć wizualnych.

Niezwykle nastrojowy film Bogdana Dziworskiego zabiera widzów do ośrodka dla niewidomych w Laskach. Próbujemy poznać rzeczywistość niewidzących dzieci – pełną dźwięków, zapachów i uważnie poznawanych kształtów. Ostrożnie, palcami sprawdzają m.in. fizjonomię żywych zwierząt, aby potem odtworzyć je z gliny. Pozornie proste czynności wykonywane przez podopiecznych zakładu, dzięki estetyce filmu, uzyskują głębszy, symboliczny wymiar.