Filmy deszcz, pieniądz, fotografia, relacja mąż-żona

Film obraca się wokół kryzysu życiowego Joe’ego (Ewan McGregor), młodego włóczęgi, który znajduje pracę na barce. Barka jest własnością Lesa (Mullan) i jego zagadkowej żony Elli (Swinton). Któregoś dnia Joe i Les natrafiają na ciało młodej kobiety unoszące się na wodzie. Wypadek? Samobójstwo? Morderstwo? Gdy policja podejmuje śledztwo i aresztuje podejrzanego, wychodzi na jaw, że Joe wie dużo więcej o topielicy, niż przyznaje. Śledztwo trwa, a tymczasem Joe’ego i Ellę zaczyna łączyć namiętny, intymny związek.

Tuż przed śmiercią malarz Jean-Baptiste Emmerich zapowiada, że "ci, którzy go kochają, wsiądą do pociągu". Następnie umiera. Do pociągu na cmentarz Limoges wsiadają wszyscy jego przyjaciele, ci prawdziwi i fałszywi, spadkobiercy z prawego i nieprawego łoża, bliższa i dalsza rodzina - niektóre rodziny spotykają się wyłącznie na pogrzebach.

Świeżo wyświęcony ksiądz, 24 - letni ojciec Amaro zostaje wysłany do małego parafialnego kościółka w Los Reyes w Meksyku, by asystować ojcu Benito. Tuż po przybyciu do miasteczka ojciec Amaro poznaje 16 - letnią piękną Amelię, której religijna dewocja wkrótce niesamowicie oczaruje księdza. Amelia okaże wdać się w swoją matkę Sanjuanerę, która przez wiele lat utrzymywała romans z ojcem Benitem. Amaro wkrótce odkryje, że korupcja jest starą praktyką w kościele w Los Reyes. Ojciec Benito przez długi czas otrzymywał wsparcie finansowe na budowę nowego szpitala od narkotykowego bossa. Inny ksiądz z diecezji - Natalio jest podejrzany o spiskowanie z bojówką z gór. W międzyczasie pomiędzy ojcem Amaro a Amelią rozkwita uczucie, które przekształca się w pasjonujący seksualny związek. Z czasem, sprawy w małej społeczności stają się coraz bardziej skomplikowane, a ojciec Amaro wpada w opresję. Rozdarty pomiędzy boskością i cielesnością, prawością i niesprawiedliwością, ojciec Amaro jest zmuszony zebrać siły, by wybrać życie, które chce wieść.

Francja w 1942 roku. Tytułowy bohater korzystając z sytuacji w jakiej znalazł się jego kraj zajmuje się handlem dziełami sztuki, kupując je od Żydów po paskarskich cenach. Poza tym jest ogólnie szanowanym obywatelem, mającym wpływy oraz przyjaciół, żyjącym w zgodzie z nowym porządkiem. Pewnego dnia okazuje się, iż ktoś, prawdopodobnie Żyd, ukrywa się pod jego nazwiskiem. Pan Klein próbuje wyjaśnić to nieporozumienie na własną rękę.

Dwa przeplatające się wątki. Pierwszy - jesień 1978, bieszczadzka wieś, w miejscowym PGR pracę podejmuje Edward Środoń. Na noc zatrzymuje się w gospodarstwie Dziabasów, gdzie podczas suto "zakrapianej" nocy dochodzi do tragedii. Drugi - 1982, zima, Stan Wojenny. Porucznik Mróz przeprowadza wizję lokalną mająca pomóc w wyjaśnieniu dramatycznych wydarzeń sprzed 4 lat.

Poeta Dan zakochuje się w studentce sztuki, którą pociąga jego "luzacki" styl bycia, oraz miłość do heroiny, którą zdrobniale nazywa Candy, tak samo jak brzmi imię dziewczyny. Tak bardzo jak płomienne jest między młodymi uczucie tak wielki jest pociąg do narkotyków. Prowadzi to do nieuniknionego spotkania z brutalną rzeczywistością. Ich związek zmienia się od niezwykłego zauroczenia, przez namiętną miłość, aż do samodestrukcji i szaleństwa.

Biedny dentysta żeni się ze swoją pacjentką, która wygrywa los na loterii.

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.

Ferdinand Griffon jest mężczyzną w średnim wieku. Ma żonę i dzieci i prowadzi spokojne życie. Pewnego dnia poznaje młodą studentkę Marianne Renoir. Zakochują się w sobie, od pierwszego wejrzenia i postanawiają uciec z miasta. Po drodze dzieje się wiele szalonych i niewytłumaczalnych wydarzeń.