Filmy turcja, stambuł

Yasemin Derin, niezwykle popularna turecka aktorka, korzystając z doskonałej przykrywki celebrytki, od wielu lat prowadzi podwójne życie. Niestety, po pewnym czasie to nietypowe „drugie ja” wciąga ją w sam środek pełnej tajemnic intrygi.

Niepokojący, intensywnie kobiecy portret. Necmi tworzy trudny do zdefiniowania gatunek filmowy, hybrydę opartą na prawdziwej historii, połączenie wywiadu-rzeki ze scenami inscenizowanymi i dokumentalnymi. Bohaterką Should I Really Do It? jest Petra Woschniak, trzydziestokilkuletnia Niemka mieszkająca w Turcji, oryginalna artystka należąca do środowiska stambulskiego undergroundu, która mówi o sobie, że jest po prostu fryzjerką. Rozmowę z Petrą o jej życiu, przypominającą seans erotyczno-terapeutyczny, prowadzi Herold, zmieniający peruki mężczyzna w masce fetyszysty. Zadaje jej najintymniejsze pytania, nie ujawnia celu terapii. Życie Petry pozostaje ironicznym uosobieniem emigranckiego etosu. Stambuł, którego mieszkańcy marzą o ucieczce na Zachód w jej historii jawi się jako miejsce nieograniczonych możliwości, artystycznego i osobistego spełnienia, zabawy i akceptacji odmienności, manifestującej się w stylu życia, wizerunku, twórczości. Bohaterka wciąż podąża pod prąd. Także wtedy, kiedy zostaje wezwana przez umierającą na raka siostrę i przeniesie się do Niemiec, zamieszka w wiosce pod Hamburgiem i spróbuje wykuć własną ścieżkę w twardym materiale panującej normy.

Jeden z pasażerów Orient Ekspresu ginie od pchnięcia nożem, do akcji wkracza detektyw Herkules Poirot.

James Bond (Sean Connery) w konfrontacji z groźną organizacją WIDMO. Śmiertelna rywalizacja dotyczy przejęcia kontroli nad Lektorem – radziecką maszyną dekodującą wszelkie szyfry. Misja Bonda jak zwykle obfituje w mrożące krew w żyłach pościgi i walki, ze słynną sceną bójki w Orient Expressie. James Bond kolejny raz daje dowód, że agenta 007 nie da się powstrzymać.

Russell Crowe jako Joshua Connor, australijski farmer, który spełniając ostatnią wolę niedawno zmarłej żony przybywa do Turcji, by odszukać ciała swych synów poległych w bitwie pod Gallipoli. Connor jest człowiekiem twardym i doświadczonym przez życie, jednak kraj, w którym się znajduje zaskakuje go odmiennością, a brytyjscy okupanci odrzucają prośby o wydanie ciał poległych. Z pomocą Connorowi przyjdzie piękna Turczynka (Olga Kurylenko), która stanie się dla niego kimś znacznie więcej niż tylko przewodniczką w tej niezwykłej podróży. Gdy okaże się, że jeden z synów być może żyje, Connor poruszy niebo i ziemię, by odkryć prawdę o losie swego dziecka.

Historia bandyty Barana (_Şener Şen_(o)), który po odsiedzeniu w więzieniu długoletniego wyroku szuka zemsty.

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.

Kiedy młoda kobieta imieniem Meryem (Özgü Namal) została zgwałcona, by zmazać tę hańbę z rodziny, tradycja w jej wiosce wymaga, aby dziewczyna została zabita. Młody człowiek, imieniem Cemal (Murat Han), syn przywódcy wioski, otrzymuje zadanie wykonania rytualnego mordu, ale w ostatniej chwili ma wątpliwości. Para ucieka, a ich tropem podążają lokalni bandyci wynajęci dla zabicia dziewczyny. Na szczęście, Cemal i Meryem spotykają Irfana, byłego profesora uniwersytetu, który jest przed rozpoczęciem rejsu i potrzebuje załogi. Wydaje się, że Irfan również ucieka - w jego przypadku od martwego małżeństwa i pustego życia...

Reha Erdem niespiesznie snuje opowieść o wiodącym spokojne, skromne życie ojcu i mężu, który mieszka w Stambule i jest właścicielem sklepu z męską odzieżą. Przeciętna egzystencja Selima zostaje zakłócona przypadkowym incydentem, wyjętym prosto z filmów gangsterskich – w taksówce, z której właśnie ktoś wysiadł, bohater znajduje torbę pełną pieniędzy. Torba należy do złodzieja, pewnego nieuczciwego pracownika banku. Staje się ona czymś w rodzaju fatum. Reżyser nie podąża jednak utartym fabularnym śladem, charakterystycznym dla tego rodzaju historii. Jego bohater nie zostanie wplątany w wir kina akcji ze strzelaninami i ucieczkami w roli głównej. Erdem skupia się na obserwacji człowieka, który mierzy się z własnym sumieniem. Bohater, umierając ze strachu przed realnymi i wyimaginowanymi konsekwencjami swojego czynu, ulega licznym pokusom, popychającym go ku ostatecznemu upadkowi.

Wzruszająca, ale też niepozbawiona humoru opowieść rozgrywająca się we współczesnej Turcji. Film pokazuje konflikt pokoleń poprzez konfrontację prostoty życia wiejskiego ze swobodą nowoczesnego, wielkomiejskiego świata, w którym nastąpił rozpad więzi rodzinnych.