Filmy wojsko, schron

Lato 1939 roku. Profesor Gabriel Tomicki (Bronisław Pawlik), nazywany przez znajomych don Gabrielem, spiera się podczas zebrania naukowego ze swoim adwersarzem, dr. Stanisławem Dogiem-Leśniewskim. Prof. Tomicki jest germanistą wykształconym na niemieckich uniwersytetach w Heidelbergu i Lipsku. Nie wierzy w możliwość rozpętania wojny przez potomków Goethego, Schillera i Hegla… Dr Dog-Leśniewski, subtelny znawca kultury francuskiej, jest odmiennego zdania. Zacięte spory, jakie od jakiegoś czasu wiodą, nie mają tylko charakteru intelektualnego, lecz również psychologiczny. Tomicki, mężczyzna niepozorny i wątły, na dodatek krótkowidz, ma trudności w kontaktach z kobietami. Dog-Leśniewski jest mężczyzną przystojnym i czarującym, cieszącym się ogromnym powodzeniem u płci pięknej. Tymczasem nadchodzi 1 września. Wybucha wojna. Zafascynowany osiągnięciami ducha germańskiego don Gabriel postanawia zaciągnąć się do wojska. Okazuje się jednak, że jest niezdolny do służby liniowej. Podczas jednego z nalotów poznaje w schronie Florentynę – fordanserkę z klubu nocnego Casanova. Dziewczyna jest jego sąsiadką, lecz przez całe lata nie zwracał na nią uwagi. Wspólnie postanawiają opuścić pogrążającą się w chaosie stolicę. Dźwigając plecaki, maszerują nocą. Za dnia sypiają po stodołach. Tomicki zakochuje się we Florentynie i dzięki niej leczy swój zadawniony kompleks. Udaje mu się także zaciągnąć do wojska.

Pięć tygodni z życia Admirała Floty Williama F. „Bulla” Halseya, Jr.

Rok 1974 w Albanii. Pod rządami Envera Hoxha, maoistowskiego przywódcy od 40 lat. Muro Neto (Agim Qirjaqi), odpowiedzialny za obronę narodu przed „niewidzialnym wrogiem”, decyduje, że budowanie bunkierów jest jedynym sposobem na odparcie niespodziewanego ataku. Tak narodził się pułkownik Bunker, „najwyższy obrońca narodu” i potworny aparatczyk. Zbudował prawie 800 000 bunkrów, niszcząc wszystko na swojej drodze, zamykając oczy na procesy i egzekucje. Jego żona bezradnie jest świadkiem narastającej paranoi męża.

Wojna rosyjsko-ukraińska zasiała niepokój w Europie. Wielu ludzi zaczęło interesować się bezpieczeństwem. Niemcy uświadomili sobie, że nie są przygotowani na taki kataklizm. Na 84 miliony mieszkańców przypada jedynie jakieś pół miliona miejsc w schronach, a i tak nie spełniają one dostatecznych standardów bezpieczeństwa. Zupełnym przeciwieństwem jest Szwajcaria, gdzie każdy obywatel ma zapewnione miejsce w bunkrze. Pod tym względem kraj ten jest wzorem, dlatego Niemcy chcą się uczyć od nich. Mają zamiar zainwestować ponad 10 milionów euro w bezpieczeństwo swoich obywateli…