Filmy ból, pies, choroba, krew

Dionizy Złotopolski (Henryk Machalica) mieszka w Złotopolicach wraz z synem Markiem (Kazimierz Kaczor), niezależnym senatorem, najczęściej zresztą przebywającym w Warszawie, i jego żoną Barbarą (Anna Nehrebecka), którzy mają dwóch dorosłych synów. Starszy Waldemar (Andrzej Nejman) jest gospodarzem i prowadzi gospodarstwo. Nie ma szczęścia w miłości i wciąż szuka kandydatki na żonę. Okazuje się, ze znalezienie partnerki, która zgodziłaby się wraz z nim zamieszkać na wsi jest trudne. Młodszy syn – Kacper Złotopolski (Andrzej Piaseczny) to czarna owca w rodzinie. Rzucił szkołę i postanowił rozpocząć karierę muzyka. Druga linia rodu – Gabrielowie mieszkają w Warszawie. Wywodzą się od bliźniaczej siostry Dionizego, Eleonory (Alina Janowska). Jej syn – Wiesław (Paweł Wawrzecki) jest komendantem posterunku policji na Dworcu Centralnym, a jego żona Marta (Ewa Ziętek) prowadzi luksusową kawiarnię. Mają razem syna – Tomka (Piotr Szwedes), który ku rozpaczy rodziców rzucił studia medyczne i rozpoczął karierę akwizytora – jego zdaniem w ten sposób najszybciej dorobi się dużych pieniędzy. Starszy syn Mirek (Radosław Elis) i jego żona Weronika (Agnieszka Sitek) oczekują narodzin pierwszego dziecka. Córka Wiesława z pierwszego małżeństwa, Agata (Paulina Młynarska), pracuje w agencji pośredniczącej w sprzedaży nieruchomości.

Serial telewizyjny bijący wszelkie rekordy popularności wśród kilku pokoleń widzów. Przedstawia wojenne losy dzielnej załogi czołgu Rudy i psa Szarika. Sformowana daleko od okupowanej Polski załoga czterech pancernych przemierza szlak bojowy prowadzący aż do Berlina. Bohaterowie wiodą codzienne życie żołnierzy, pełne niebezpieczeństw, czasem humorystycznych sytuacji, co cementuje ich przyjaźń. Jako zwycięzcy wracają do Polski uroczyście witani w stolicy Śląska – Katowicach. Wkrótce świętują zaręczyny trzech par. Wojenna historia czterech przyjaciół, harmonijnie godząc odwieczny kontrast między romantyzmem a codziennością, nadaje zwyczajności żołnierskiego trudu walor niezwykłości – dlatego stała się bestsellerem pięćdziesięciolecia.

Akcja toczy się w Afganistanie, zimą 1975 roku. Dwunastoletni Amir, syn bogatego biznesmena z Kabulu, ma własne troski. Desperacko pragnie wygrać doroczne zawody latawców, by udowodnić ojcu, że jest wart jego uwagi i pochwały. On i jego przyjaciel marzą o zwycięstwie. Żaden z chłopców nie potrafi jednak przewidzieć, co zdarzy się tego popołudnia.

Po śmierci męża, Rosaria Parondi z czterema synami - Simone, Rocco, Ciro i najmniejszym Lucą - wyrusza do Mediolanu. Jeszcze za życia ojca wyjechał tam najstarszy syn - Vincenzo, i on teraz musi się zatroszczyć o przyszłość reszty rodziny. Vincenzo zdobywa tanie lokum dla rodziny, ale utrzymać wszystkich nie jest w stanie. Pierwszy zarobek, który trafia się braciom, to uprzątanie śniegu, oglądanego przez nich po raz pierwszy w życiu. Wkrótce Simone angażuje się jako bokser. Talent bokserski ma też Rocco, ale nie lubi walki. Próbuje pracować w farbiarni, lecz wkrótce zostaje wzięty do wojska. On jeden wie, że Simone ma już na sumieniu kradzież.

Akcja filmu rozpoczyna się w momencie, kiedy władzę w Afganistanie przejmują Talibowie. Pewna wdowa postanawia zamienić swoją córkę w chłopca. Obcina jej włosy, ubiera jak przeciętnego chłopaka i wysyła do pracy. Wkrótce jednak dziewczynka trafia do Talibów, do szkoły terrorystów. Pozostaje już tylko kwestią czasu kiedy dowiedzą się, kim tak naprawdę jest Osama (Marina Golbahari)...

Akcja "Zapomnianych" rozgrywa się w slumsach Mexico City. Bohaterami są młodzi chłopcy z biednych, robotniczych rodzin. Dni mijają im na kradzieżach, rozbojach i bójkach. Ich przywódca, Jaibo, właśnie wyszedł z aresztu i chce zemścić się na Juliánie, który go tam wysłał. Umawia się z nim na spotkanie i zabija go. Ma jednak problem, ponieważ całe zajście widział jego przyjaciel Pedro. Od tego momentu, zaczynają się kłopoty.

Młody ksiądz, mający przed sobą marne perspektywy, gdyż jest poważnie chory, przybywa do małego miasteczka, by objąć urząd proboszcza w skromnej parafii. Chce pomagać okolicznym mieszkańcom, niosąc im Słowo Boże. Szybko orientuję się jednak, iż parafianie nie darzą go zbytnią sympatią, nie za bardzo chcą się u niego spowiadać, ani nie mają do niego należytego szacunku. Ksiądz jest załamany takim obrotem sprawy. Dopiero rozmowy z przyjacielem, wikarym z sąsiedniego miasta, oraz zapisywane w osobistym dzienniku przemyślenia, dają mu siłę do działania...