Filmy 1967

Zbiór materiałów nakręconych przez Andy’ego Warhola pomiędzy latem 1966 a jesienią 1967 roku. Całość trwającego 25 godzin filmu była wyświetlana tylko raz, z 16 na 17 grudnia 1967, następnie została rozmontowana. Słowami reżysera jest to: „wspomnienie naszych początków, kiedy kręciło się filmy dla przyjemności i piękna zapisania tego, co się działo z ludźmi, których znaliśmy (...). **** było jak życie, nasze życie w krótkim przebłysku przed naszymi oczami – pojawiło się raz i już nigdy więcej go nie widzieliśmy”.

Różowa Pantera spędza dzień na wolnym powietrzu, śmiecąc gdzie popadnie. Nakazem sądowym zostaje oddelegowany do wysprzątania miasta Litterburg, o populacji 5000, którego ulice są pełne śmieci. Pantera usypuje z zebranych śmieci potężny stos, ale nie mając pozwolenia na spalenie odpadków, musi wywieźć je poza granice miasta. Tam próbuje się uwolnić od nich, starając się wrzucić je do dziury w gruncie, ale ona okazuje się czynnym gejzerem, który wyrzuca wszystko z powrotem na ulice miasta. Za pomocą walca parowego formuje ze śmieci wielki, papierowy samolot z napędem na dynamit, ale i to rozwiązanie nie jest efektywne, bo w powietrzu samolot eksploduje, a śmieci ponownie wracają na ulice. Pantera jeszcze raz sprasowuje śmieci i produkuje z nich reprodukcje popularnych zdjęć, by sprzedać je z zyskiem. Dystrybuuje je na terenie miasta, które honoruje to rozwiązanie imprezą na jego cześć, ale ku jego rozczarowaniu, po zabawie musi posprzątać po jej uczestnikach.

Inspektor Clouseau jest niesłusznie podejrzany o popełnienie przestępstwa, za które jest odpowiedzialna osoba podobna do niego. Zostaje wtrącony do więzienia, skąd próbuje się wydostać, aby odszukać swojego sobowtóra i oczyścić się z zarzutów, ale wszystkie próby ucieczki spalają na panewce, a dodatkowo za każdym razem naczelnik więzienia dokłada nieszczęsnemu inspektorowi do wyroku kolejne lata do odsiedzenia.

Różowa Pantera zamierza dotrzeć do Anaheim, oddalonego o 2000 kilometrów. Próbuje szczęścia jako autostopowicz, ale żaden samochód nie chce się zatrzymać. Wtem na farmie nieopodal zauważa rżącego ze śmiechu konia i postanawia na nich udać się do Anaheim. Koń jednak jest niechętny wyprawie i nie pozwala się dosiąść Różowej Panterze, próbuje on więc wspiąć się na niego od tyłu po drabinie, ale otrzymuje potężnego strzała z kopyta. Następnie próbuje kolejno ześlizgnąć się z dachu w siodle wprost na konia, przywiązując się w siodle do konia, ale ten zabieg kończy się dla pantery jazdą pod koniem, z bolesnym obijaniem się głowy o grunt, i podtopieniem w rzecze. Niezłomna Różowa Pantera zakłada koniowi wrotki i wchodzi na konia od tyłu, ale tracą kontrolę nad wrotkami, które niosą ich na szyny kolejowe, gdzie pociąg rozwijając szaleńcza prędkość spycha ich na znak stopu.

Nad miastem krążą latające spodki. Komisarz zostaje uprowadzony przez przybyszów obcej planety. Inspektor i sierżant Deudeux wyruszają w przestrzeń międzyplanetarną, aby go ratować. Inspektor łapią okazję w postaci przelatującego statku kosmicznego pilotowanego przez małpę, aby dostać się na planetę, na której prawdopodobnie jest więziony komisarz. Po wylądowaniu na planecie, mieszkańcy otwierają ogień do inspektora, a on odpiera atak zasłaniając się lustrem i w ten sposób przekierowuje pociski z powrotem. Inspektor wraz z sierżantem odnajdują komisarza w słoju laboratoryjnym, z którego go uwalniają. Na koniec jeden z obcych ściga ich wokół planety.

W poszukiwaniu zimowego schronienia Różowa Pantera trafia do domu Wielkiego Zammo, pod jego nieobecność i spotyka tam łobuzerskiego królika, co ma konsekwencje w niesamowitych wydarzeniach. Pantera ma przygodę z ruchomymi drzwiami ze schodami, które zmieniają swoją pozycję z wstępujących na zstępujące, w zależności od aktualnego położenia drzwi względem podłogi. Natyka się też na magiczne, zwodnicze lustro oraz na psychodeliczną dziurę w podłodze.

Różowa Pantera jest sprzedawcą garnków w Parku Narodowym, gdzie znajduje niemowlę pozostawione przez roztargnionych turystów. Musi znaleźć sposób na to, aby oddać dziecko rodzicom, a w tym czasie gdy się nim opiekuje wpada w rozliczne tarapaty.

Krótki dokument z planu zdjęciowego podczas realizacji filmu fabularnego w reżyserii Ingmara Bergmana "Hańba".

„Kartoteka” wydaje się dziś wyjątkowo wiernym odwzorowaniem świata przedstawionego w sztuce. Siła wizji reżysera poraża do dzisiaj. To on pierwszy z taką mocą ukazał tragizm, grozę i ciemność Różewiczowskiego dramatu. Reportażowe, realistyczne „dokrętki”, przedstawiające świat wokół domu Bohatera paradoksalnie pogłębiły surrealistyczną aurę, w której toczy się akcja. „Kartoteka” to ciąg luźno powiązanych epizodów. W ich centrum znajduje się leżący w łóżku Bohater, nazywany przez odwiedzających go ludzi rozmaitymi imionami. Czyżby więc uosabiał całe pokolenie? Spektakl otwiera scena mierzenia pokoju i łóżka przez dwie anonimowe postacie. Rodzi się sugestia, że to fragment przygotowań do pogrzebu. Kolejne sceny zaś są chaotyczną projekcją wstecz, dotyczącą wybranych epizodów z życia Bohatera. W tej gmatwaninie wspomnień, lęków, wizji i obsesji szamocze się „ja” Bohatera, wspaniale granego przez Tadeusza Łomnickiego.

Administrator prowincji Kanghwa zawarł tajny sojusz z mnichem Yu Kwang-pil, by zdradzić naród z pomocą wrogiego Królestwa Cheong. Król dowiadując się o zdradzie kieruje działającego pod przykrywką wysłannika, by zbadał jak daleko sięga zmowa.