Filmy teatr telewizji, film dla dzieci

W prastarym lesie rosło magiczne drzewo. Z powalonej piorunem gałęzi dobry duch lasu wyrzeźbił trzy prześliczne koniki. Dwa z nich były czerwone jak zachodzące słonko, a trzeci biały jak księżyc. Czerwone koniki bawiły się ze sobą i ani myślały zaprosić do zabawy białego… A on tak bardzo chciał, by go polubiły, tak chciał być do nich podobny, że nie zauważył, że sam – właśnie taki, jaki jest – jest ważny i potrzebny i wiele znaczy dla całego lasu… „Baśń o trzech konikach” to prosta opowieść inspirowana motywami ludowymi, która przypomina, jak ważne jest to, by być sobą oraz że dobro, które ofiarowujemy, zawsze do nas wróci.

W Krainie Gier, gdzie despotycznie rządzą Król i Królowa, wszystko podporządkowane jest czarno-białej kolorystyce i regułom gry w szachy, którą dekretem królewskim uznano za najpiękniejszą grę świata. Ubrani w czarne lub białe stroje mieszkańcy poruszają się po odpowiednich polach ruchem figur szachowych, boją się własnymi słowami powiedzieć, co myślą, a przeciętny obywatel najchętniej zasłania się tym, że jest tylko małym pionkiem i nic nie wie. Do tego zunifikowanego świata zupełnie nie pasuje mała Zosia, która wprawdzie świetnie gra w szachy, ale nie chce przyjąć ogłupiających reguł postępowania. W dodatku rezolutna dziewczynka nie zamierza ściąć kasztanowych włosów, więc na żywą figurę szachową się nie nadaje. Królewska para skazuje ją na karę więzienia. Za kratki trafia także jej krnąbrny pies Nonsens, a jego pobratymcy, Paradoks i Absurd, są równie nieszczęśliwi jako strażnicy uwięzionych. Wreszcie z długiej podróży wraca do domu Dziadek i obmyśla sposób ratowania wnuczki – jeśli Zosia wygra w szachy z Królową, będzie wolna. Królowa oszukuje w czasie gry twierdząc, że jej wszystko wolno. Dziadek przekonuje mieszkańców krainy, że upodobanie do gry, w której zawsze wygrywa ten, to grę proponuje, to ciężka choroba, a zwalczyć ją może tylko cierpliwość i solidarność wszystkich z otoczenia chorego. Jeśli Królowa chce grać ze swymi poddanymi w bambuko, oni powinni zaproponować jej grę jeszcze prostszą i głupszą.

„Misja Lolka Skarpetczaka” to opowieść o niebezpieczeństwach, które czyhają na nasze dzieci i nas samych, wskutek nadużywania urządzeń elektronicznych. Tytułowy bohater spektaklu to sympatyczny stworek, który mieszka w starym domu. Do domu wprowadzili się nowi właściciele, ze swoim synem Michałem. Lolek podgląda ich życie i przerażony spustoszeniem emocjonalnym wywoływanym przez współczesne, inwazyjne gadżety, podejmuje próbę uratowania Michała od zagrożeń wirtualnego świata. Razem z bohaterami wyruszamy w niezwykłą, pełną przygód wyprawę. Jej celem jest odzyskanie tego, co unikalne i delikatne – świata prawdziwych uczuć, emocji, wrażliwości. Rzeczywistość miesza się tu ze światem fantazji, a prawdziwa scenografia z obrazami wykreowanymi komputerowo.