Filmy starszy pan

Barbara i Zdzisław są małżeństwem z 45-letnim stażem. Osiem lat temu Zdzisław zostawił Barbarę i zamieszkał z kochanką. Niedawno zdecydował się wrócić do żony. Barbara przyjęła go z powrotem. Powrót do wspólnego życia w jednym mieszkaniu okazuje się jednak dla małżeństwa trudny. Zdzisław proponuje zorganizowanie jubileuszu ich związku.

Moretti przeplata trzy historie – jedną o zagubieniu i tęsknocie matki wychowującej samotnie córkę; drugą o obsesji podejrzeń i wybaczeniu, której bohaterem jest ojciec podejrzewający sędziwego sąsiada o molestowanie swojego dziecka; i trzecią o błędach rodzicielskich i przyznaniu się do własnych słabości (prowadzący pod wpływem alkoholu syn surowego sędziego powoduje śmiertelny wypadek). Trzy piętra to również wzruszająca, uniwersalna opowieść o murach, które skrywają tajemnice, są niemym świadkiem chwil pięknych i tragicznych.

Prywatny detektyw w Chile zatrudnia do pracy jako kreta w domu spokojnej starości, w którym jego klient podejrzewa, że opiekunowie znęcają się nad osobami starszymi. Jeśli weźmiemy pod uwagę wiele milionów ludzi na całym świecie, którzy obecnie mieszkają w instytucjach podobnych do tej, którą można zobaczyć w filmie, i dodatkowe dziesiątki, jeśli nie setki, milionów ludzi, którzy również mają członka rodziny pod opieką w jednym z takich udogodnień, czy nie jest to tylko odrobinę dziwne, że jest to prawdopodobnie przykładowy, taki zakład. Większość z tych instytucji to całkiem przyzwoite miejsca. Osoby starsze, zinstytucjonalizowane tam, są przeważnie towarzyskie i mają wiele do zaoferowania światu i innym, którzy tam mieszkają! Kochają i tęsknią za swoimi rodzinami i krewnymi, i mówią o nich prawie cały czas.

Samotny emerytowany profesor zostaje zmuszony do konfrontacji z nowoczesnością, gdy grupa nieokrzesanych ludzi, na czele której stoi nieznośna markiza, wprowadza się do nieużywanego mieszkania w górnej części jego rezydencji.

Samotny stary kawaler, dzięki przypadkowemu spojrzeniu mijanej kobiety, rumieni się. Widok każdej kolejnej przechodzącej kobiety rozgrzewa jego zmysły. Im pewniej się czuje, tym większe wzbudza zainteresowanie.

Starszy pan jest bardzo samotny. Jego jedynym towarzyszem jest gipsowy krasnal. Mężczyzna kupuje sobie rybkę, ale ona… przemienia się w uczonego wieloryba. Psy zamieniają się w… słonie. Jest też miłe kociątko, które wyrośnie na złośliwe kocisko…

Już słoneczko świeci wysoko na niebie i świeci na ciebie, a drzewa i rośliny pulsują w rytmie przesuwającej się taśmy. Cóż to wszystko znaczy? O co tutaj chodzi? Na te pytanie nie odpowie – jak chciałby narrator – ani profesor, ani dyrektor, co żyje i tyje. Przepływające obrazy w tle – jak dobrze sugeruje tytuł – dziadowskiej ballady, nie wiążą się w żaden logiczny ciąg. Dziadowski blues to wizja świata pod wpływem alkoholu: „Piję, piję wódkę i nic nie rozumiem, wszystko mi się kiwa, na ziemię się sunę”. W dalszych wersach owej smętnej piosenki wybrzmi jeszcze smutne zakończenie: „ale mnie już nie ma…”