Filmy udar mózgu

Chirurg przyjmuje pod swój dach nastolatka. Wydarzenie to spowoduje, że jego życie zacznie się rozpadać, a on będzie zmuszony do ogromnego poświęcenia.

W pogoni za amerykańskim snem Jakob Yi (Steven Yeun) przeprowadza swoją rodzinę z Kalifornii do sielskiego Arkansas. Jego marzeniem jest stworzyć własną farmę, której plony mogłyby zaopatrywać okolicznych koreańskich sklepikarzy. Pozostali członkowie rodziny nie są zadowoleni z przenosin, zwłaszcza, gdy okazuje się, że ich nowy dom ma… kółka i jest tak wątły, że może sobie nie poradzić z nawiedzającymi okolicę tornadami. Jakby tego było mało, do rodziny dołącza nieco szelmowska babcia z Korei. Choć nie pachnie tak jak powinna, a jej metody wychowawcze są dość dziwaczne, na przekór wszystkiemu, nawiązuje nić porozumienia z 6-letnim niesfornym Davidem, a pozostałych członków rodziny uczy, jak tworzyć nową więź z Ameryką, pielęgnując równocześnie własną tradycję.

Kiedy Emmanuèle przerywa pracę i podnosi słuchawkę telefonu, jeszcze nie wie, jak wiele zmieni on w jej życiu. Okazuje się, że 85-letni ojciec kobiety na skutek udaru w ciężkim stanie trafia do szpitala. Zaniepokojona bohaterka ma jednak nadzieję, że i tym razem mężczyzna wyjdzie z tego bez szwanku. Wraz z siostrą wpadają w spiralę szpitalnego życia, większość czasu spędzając przy łóżku osłabionego André. To dla Emmanuèle chwila na spojrzenie w przeszłość i przeanalizowanie skomplikowanych relacji z ojcem. Sytuacja w jednej chwili się odwróciła, bo nagle on stał się całkowicie zależny od córki. Zwłaszcza że udar spowodował nieodwracalne zmiany w organizmie mężczyzny. Kiedy André przekonuje się, że czeka go jedynie powolna wegetacja, prosi córkę, by pomogła mu umrzeć. Tyle że we Francji równoznaczne jest to ze złamaniem prawa. Sytuację komplikuje obecność niejakiego Gerarda, co jakiś czas pojawiającego się w szpitalu…

Granatowy Prawie Czarny to stan umysłu, to niepewna przyszłość, to kolor: kolor, który nie zawsze rozpoznajemy i który zmienia się w zależności od światła, otoczenia i nastroju. Jorge (Quim Gutiérrez) niewiele ma do stracenia. Dokładnie tyle, aby bez żalu zacząć życie na nowo. Pożegnanie z despotycznym ojcem, dozorcą w jednym z drogich apartamentowców, przebiega na tyle burzliwie, że ten dostaje udaru mózgu. Dla Jorge czas zatrzymuje się w miejscu.

Sam Dent w Kanadzie. Szkolny autobus wpada w poślizg i stacza się z nasypu do rzeki. Ginie czternastu uczniów. Adwokat Mitchell namawia rodziców ofiar, by wystąpili o odszkodowanie. Dotknięci nieszczęściem mieszkańcy miasteczka początkowo idą za radą prawnika.

Alain (Fabrice Luchini) jest szanowanym biznesmenem i genialnym mówcą. Żyje w pośpiechu. W jego życiu nie ma miejsca na rekreację lub rodzinę. Pewnego dnia dostaje udaru, który powoduje problemy z mową i pamięcią. Po przyjęciu do szpitala jego rehabilitacją zajmuje się Jeanne (Leïla Bekhti), młoda pani logopeda. Uczy go ponownie języka i cierpliwości. Oboje próbują poświęcać więcej czasu dla siebie.

Józef (Polívka) oraz jego żona, Maria (Šišková), wiodą swój żywot pod reżimem Nazistów, podczas gdy ich żydowski sąsiad (Kassai) pojawia się w mieście po ucieczce z obozu. Para niechętnie zgadza się ukrywać młodego człowieka w małym ciasnym pokoju, niewygodna umowa pomiędzy nimi trwa przez kilka lat, cała trójka uczy się żyć w codziennym strachu przed odkryciem i skazaniem.

Tuż przed śmiercią malarz Jean-Baptiste Emmerich zapowiada, że "ci, którzy go kochają, wsiądą do pociągu". Następnie umiera. Do pociągu na cmentarz Limoges wsiadają wszyscy jego przyjaciele, ci prawdziwi i fałszywi, spadkobiercy z prawego i nieprawego łoża, bliższa i dalsza rodzina - niektóre rodziny spotykają się wyłącznie na pogrzebach.

Jeden z najbardziej nowohoryzontowych polskich filmów ostatnich lat. Minimalistyczna, opowiedziana głównie obrazami, niemal pozbawiona klasycznie rozumianej dramaturgii Anatomia przedstawia historię Miki (Karolina Kominek). 30-letnia kobieta wraca do Polski po dłuższej nieobecności. Kraj, w którym kiedyś czuła się jak w domu, wydaje jej się obcy, zimny i nieprzyjazny. To jednak dopiero początek niespodzianek. Prawdziwym szokiem okazuje się dla Miki spotkanie z cierpiącym na chorobę mózgu ojcem (Andrzej Poniedzielski). Mężczyzna zachowuje się tak, jakby przez ostatnie 20 lat świat stał w miejscu, a córka wciąż była podporządkowaną mu nastolatką. Chcąc lepiej zrozumieć ojca, Mika zatapia się we wspomnieniach, a granica między teraźniejszością a przeszłością coraz bardziej się zaciera. Prezentowany premierowo na festiwalu w Wenecji pełnometrażowy debiut Oli Jankowskiej zaintrygował zagranicznych dziennikarzy. Jeden z nich w recenzji dla portalu International Film Society przekonywał z zachwytem: Anatomia to wspaniały film, który zmusza nas do myślenia o tym, kim jesteśmy dla innych, o tym, co zostało z naszej przeszłości i jak bardzo definiuje to naszą teraźniejszość.