Filmy pasażer, prl

Statkiem podróżuje pasażer „na gapę”. Zostaje uznany za instruktora kulturalno-oświatowego.

Noc sylwestrowa 1978/1979. Zima stulecia. Pasażerowie w wieczorowych strojach oczekują na przyjazd pociągu. Tymczasem niedaleko dworca w Koluszkach pociąg utknął w śnieżnych zaspach. Dobrze bawiący się w nim pasażerowie, w końcu zniecierpliwieni długim postojem, ruszają w kierunku dworca. Wszyscy pragną dotrzeć do celu podróży, aby powitać Nowy Rok w gronie zaprzyjaźnionych osób. Widząc, że szybko to nie nastąpi, urządzają bal na dworcu…

W pociągu do Zakopanego poznają się literat i reżyser. Postanawiają wspólnie nakręcić film.

Profesor medycyny Nowak wraca Batorym do Polski po wykładach w Ameryce. Towarzyszy mu Magda. Profesor spotyka na pokładzie mężczyznę, któremu przed laty zwichnął karierę. Nowak usilnie zabiega o jego towarzystwo. Toczy się między nimi gra pełna niedomówień, rosnącego zagrożenia, sytuacja staje się coraz bardziej napięta.

Trwa licytacja rzeczy znalezionych w warszawskich autobusach i tramwajach: parasolek, ale są też torby i walizki z ubraniami, damskie torebki, a nawet zegarki. Oglądamy tłum warszawiaków zgromadzony w niewielkiej Sali. Mała przestrzeń podnosi jeszcze temperaturę sytuacji. Oglądamy różne zachowania i reakcje uczestników. Niektórzy podchodzą do tego z dystansem i traktują bardziej jako ciekawe doświadczenie, inni się kłócą i krzyczą. Dla Mariana Marzyńskiego licytacja jest pretekstem do pokazania galerii osobowości z bardzo różnych grup społecznych: żartownisiów, cwaniaków czy awanturników. „Podzieliliby się, każdy by wziął po jednej rzeczy i poszedł do domu” – słyszymy z offu jednego z uczestników licytacji.

Film jest luźna rejestracją rozmów pasażerów dalekobieżnego pociągu, w przedziałach wagonu, na korytarzu. Jawi się nam obraz Polski końcówki lat PRL, stan świadomości i zainteresowań polskiego społeczeństwa żyjącego w tych czasach.