Filmy płacz, męska nagość od przodu

Iremar bierze udział w Vaquejadas - rodeo w północno-wschodniej Brazylii. To sport dla prawdziwych macho. Jego domem jest przyczepa, którą wozi byki z przedstawienia na przedstawienie. Towarzyszy mu tancerka egzotyczna Galega, jej bezczelna córka Cacá oraz Zé, towarzysz z rodeo. Wspólnie tworzą rodzinę. Po przedstawieniach zaszywa się w swojej ciężarówce i szyje stroje utkane brokatem i cekinami marząc o zostaniu projektantem mody. Świecidełka, sexy kroje i zmysłowe tkaniny urozmaicają mu każdy wieczór.

Lata 50. w Brazylii to czas, gdy kobiety są uzależnione od swoich rodziców i mężów. Siostry Gusmao chcą żyć po swojemu: Eurídice pragnie zostać pianistką, Guida marzy o szalonej, wielkiej miłości. Gdy na skutek dramatycznych wydarzeń zostają rozdzielone, nie przestają za sobą tęsknić.

Tel Awiw, rok 1989. Student lingwistyki Boaz żyje w szczęśliwym związku ze swoją dziewczyną Noą. Jego spokój zakłócają jednak anonimowe listy miłosne od tajemniczego mężczyzny. Z ich powodu do Boaza powracają wspomnienia, które wcześniej próbował w sobie stłumić.

Historia więźnia Hansa, który w trakcie pobytu więzieniu poznaje Viktora; wkrótce zaczyna go z nim łączyć uczucie.

Pierwsza część monumentalnego dzieła Ilji Chrżanowskiego jest wprowadzeniem w skonstruowany z niebywałym rozmachem świat DAU. Wstrząsająca, transowa, chwytająca bohaterów i widzów w pułapki długich ujęć Natasza opowiada o samotnej kierowniczce kantyny w zamkniętym mieście-instytucie. Rzecz rozgrywa się w przeciągu kilku dni w 1952 roku, a Chrżanowski czyni nas świadkami dramatycznego uwikłania tytułowej bohaterki. Kamera (kręcono na taśmie 35 mm!) jest jak szpicel niespuszczający oka z Nataszy, kiedy ta wydaje obiady, flirtuje, prowadzi pijackie rozmowy, uprawia seks czy też pijana szarpie się z młodą pomocnicą. Nieświadoma, że jej banalne marzenia o miłości i drobne oszustwa w pracy stanowią pożywkę dla bezwzględnej totalitarnej władzy. DAU odsłania skrupulatnie jej mechanizmy. Na potrzeby filmu na terenie nieczynnego kompleksu wodnego w Charkowie zostało wybudowane miasto-instytut, w którym twórcy zamknęli na wiele miesięcy ochotników: naturszczyków i aktorów. Całość zaś rozrosła się w radykalny, kontrowersyjny eksperyment z pogranicza kina, sztuk wizualnych, psychodramy i nauk społecznych.