Filmy lustro, bar, krew

Historia byłej nastoletniej więźniarki obozu koncentracyjnego i jej seksualnego oprawcy.

Ferdinand Griffon jest mężczyzną w średnim wieku. Ma żonę i dzieci i prowadzi spokojne życie. Pewnego dnia poznaje młodą studentkę Marianne Renoir. Zakochują się w sobie, od pierwszego wejrzenia i postanawiają uciec z miasta. Po drodze dzieje się wiele szalonych i niewytłumaczalnych wydarzeń.

Mężczyzna w średnim wieku postanawia odmienić swoje życie. Życie i kariera ambitnego młodego prawnika wali się w gruzy na skutek jednego błędu. Kobieta nie potrafi się pogodzić z nieczułością własnego męża. Zazdrosny biznesmen mści się na swym zdolnym pracowniku. Pełna radości życia sprzątaczka czeka na cud. Co łączy wszystkich tych ludzi? Każdy z nich szuka odpowiedzi na to samo pytanie: czym jest szczęście i jak je osiągnąć?

Tuż przed śmiercią malarz Jean-Baptiste Emmerich zapowiada, że "ci, którzy go kochają, wsiądą do pociągu". Następnie umiera. Do pociągu na cmentarz Limoges wsiadają wszyscy jego przyjaciele, ci prawdziwi i fałszywi, spadkobiercy z prawego i nieprawego łoża, bliższa i dalsza rodzina - niektóre rodziny spotykają się wyłącznie na pogrzebach.

Jest rok 1940. Uciekając przed Niemcami, śmietanka towarzyska Paryża opuszcza stolicę i lokuje się w luksusowym hotelu Splendide w Bordeaux. Tam spotykają się uciekinier z więzienia i piękna aktorka. Przed wojną łączył ich romans, na dodatek przez aktorkę mężczyzna trafił do więzienia.

Ten napad mógłby uratować dwóch braci. Jeden jest nieudacznikiem i zalega z alimentami, drugi jest narkomanem na wysokim stanowisku, któremu wali się życie. Problem jest tylko w tym, że sklep jubilerski, który mieliby obrabować, należy do ich rodziców… Najnowsza historia mistrza Lumeta budowana jest przez zazębianie się wydarzeń w czasie. Kolejne informacje ujawniane są z punktu widzenia różnych postaci w najróżniejszych momentach historii, niekoniecznie opowiedzianej linearnie.

Pięć osób budzi się w zamkniętym magazynie nie pamiętając kim są. Muszą dowiedzieć się kto jest dobry a kto zły aby pozostać przy życiu.

Historia zaczyna się w latach 30. XX wieku na Arktyce. Młody Eskimos, Avik, jest zafascynowany pracą brytyjskiego kartografa, Russella, który przybył do eskimoskiej wioski samolotem, czym wzbudził sensację. Kiedy Russell odlatuje do Montrealu, zabiera ze sobą Avika, ponieważ chłopak ma gruźlicę i potrzebuje profesjonalnego leczenia. Pobyt w mieście jest dla niego czymś niezwykłym - chłopak nawet nie podejrzewał, że takie miejsca istnieją. W szpitalu bohater, który jest Eskimosem jedynie w połowie, poznaje Albertine, pół-Indiankę pół-białą i zaprzyjaźnia się z nią na całe życie. Film pokazuje ich związek zawieszony pomiędzy dwoma, tak odmiennymi światami.

Jonathan Cooper jest poszukiwany przez policję. Mężczyznę podejrzewa się o to, że zabił męża swojej kochanki. Wierząca w jego niewinność inna kobieta udziela mu schronienia. Chcąc pomóc Jonathanowi, wspólnie ze swoim ojcem stara się wyjaśnić tajemnicę morderstwa. Kiedy dziewczyna odkrywa kim jest zabójca, jej życie znajduje się w dużym niebezpieczeństwie...

Historia zaczyna się w 1964, kiedy malarz Francis Bacon (Derek Jacobi) zaskakuje włamywacza George'a Dyera (Daniel Craig) buszującego w jego londyńskiej pracowni i domu w poszukiwaniu czegoś wartościowego. "Kim mógłbyś być?" - wykrzykuje artysta - "niewiele jest w tobie z włamywacza. Rozbieraj się i chodź do łóżka, a będziesz miał wszystko, czego zapragniesz". W tym momencie na zawsze zmieniło się życie obydwu. Dyer przez siedem lat był stałym modelem Bacona i starał się - finansowo wspierany przez Bacona - wydobyć ze środowiska i kultury klasy robotniczej, dostosować do zamkniętego świata artystów. Dyer został obdarowany drogimi garniturami i pieniędzmi, był zabierany w podróże do Paryża i Nowego Jorku, choć nie tworzyli z Baconem dobranej pary. Najwięcej radości dawała mu zazwyczaj wędrówka z młodymi ludźmi po paryskich barach, ale nie był w stanie stawić czoła nieustającym żartom swego dobroczyńcy. Dowcipny Bacon był w swoim żywiole, kiedy zabawiał się i pił z modelkami pozującymi do fotograficznych aktów, kpiąc ze wszystkiego i wszystkich: "Szampan dla moich prawdziwych przyjaciół, prawdziwe cierpienie dla fałszywych" i przedstawiając swoje niekonwencjonalne towarzystwo: "Witamy w obozie koncentracyjnym". Kiedy Dyer skarżył się na nocne koszmary, Bacon krótko replikował "George, nocne koszmary nie mogą być bardziej przerażające, niż życie".