Filmy poznań

W hotelu gromadzą się miejscowe władze, aby uczcić zakończenie wojny. Wśród gości znajduje się komunista Szczuka. Podziemna organizacja wydała na niego wyrok śmierci. Zamachu ma dokonać Maciek Chełmicki, żołnierz AK. Pierwsza próba zabójstwa nie udaje się, więc Maciek również pojawia się w hotelu. Spotkanie z barmanką Krystyną rodzi w nim wątpliwości. Czy warto jeszcze zabijać, skoro wojna się skończyła? Powojenna rzeczywistość nie oferuje żadnej alternatywy.

W jednym przedziale pociągu zdążającego do Szczecina podróżuje pięciu profesorów. Teoretyk ekonomi politycznej socjalizmu, historyk, prawnik, chemik i biolog jadą na sympozjum naukowe. W Poznaniu pociąg nieoczekiwanie staje na dłużej, a następnie wagon z naukowcami zostaje odczepiony od składu, zamknięty i postawiony na bocznym torze.

Było ich trzech: Marian Różycki, Jerzy Rejewski i Henryk Zygalski, ukończyli z wyróżnieniem Uniwersytetu Poznański na wydziale matematycznym. Robią szybką karierę w wojsku pracując w ściśle tajnej misji nad złamaniem kodu niemieckiej maszyny szyfrującej - Enigmy. Po kilku latach, jeszcze przed wybuchem wojny udaje im się tego dokonać. Ponadto powstaje polska wersja Enigmy, umożliwiająca mechaniczne rozszyfrowywanie treści depesz. Wybucha wojna...

Akcja filmu rozgrywa się w maju 1939 r, w Poznaniu. Bohaterami sa dwaj bracia - gimnazjaliści, którzy dla zabawy uprowadzają limuzynę stojącą przed Konsulatem Rzeszy. Chłopcy trafiają do aresztu oskarżeni o próbę porwania Konsula i zostają wyrzuceni ze szkoły.

W trzeciej dekadzie XXI wieku Poznań określany jest mianem Tęczowej Stolicy Polski, a raptem 20 lat wcześniej wcale nie było tak.. kolorowo. Gdy orientacja seksualna była absolutnym tematem tabu, odbył się pierwszy marsz równości. Niczym nie przypominał dzisiejszej kolorowej, uśmiechniętej parady. 200 osób otoczonych kordonem policyjnym w smutny listopadowy dzień nie zdołało przejść 100 metrów, wykrzykując hasła o równości. W 2005 roku władze miasta zakazały organizacji drugiego marszu. Organizatorzy uznali zakaz za niezgodny z prawem i zdecydowali się przeprowadzić demonstrację, która formalnie nigdy nie ruszyła, a zamiast tego została bardzo brutalnie spacyfikowana przez policję.

Masażystka Maria Siankowa (Wanda Łuczycka) jest kobietą w średnim wieku. Mieszka wraz córką, Tuńką (Magdalena Zawadzka) i sublokatorem w poznańskiej kamienicy. Kocha się potajemnie w sublokatorze, Januszu, (Franciszek Pieczka), który jest kierowcą i marzy o dalekich podróżach. Prowadzi też korespondencję z ludźmi z całego świata… Pewnego dnia pojawia się jeszcze jedna lokatorka, Bożenka (Elżbieta Kępińska), którą Janusz jest wyraźnie zainteresowany. Zaniepokojona Siankowa wyznaje mężczyźnie dotąd skrywaną miłość… Wkrótce Bożena i Janusz wyprowadzają się, a córka Siankowej znajduje plik listów, których matka nie przekazała adresatowi…

Adam, dobrze zapowiadający się kompozytor, rezygnuje z kariery i dorabia jako pianista w orkiestrze. Michał jest oficerem na statku, porzuca dalekomorskie rejsy i podejmuje pracę na lądzie. Co ich łączy? Magda! Studentka prawa, która z Michałem ma czteroletniego syna (o czym on nie wiedział, pływając wówczas po morzach), a po zerwaniu tego związku związała się z Adamem, który okazuje jej wiele miłości. Kogo wybierze?

Dokument, w którym przy pomocy archiwaliów z regionalnych zbiorów oraz inscenizacji, odtworzono obraz przedwojennego Poznania. Oś konstrukcyjną filmu stanowi audycja radiowa z sierpnia 1939 roku z udziałem znanych i szanowanych mieszkańców miasta, którzy odpowiadają na pytanie: czy będzie wojna?

Film przedstawiający fabrykę lokomotyw „Cegielski” w Poznaniu i produkcję parowozu Pt47. Jest rok 1946, na dworcach i w pociągach tłok – uzdrowić transport to najważniejsze zadanie tego czasu. Transport jest w stanie opłakany, tory i mosty zniszczone, tabor kolejowy wywieziony do Rzeszy. I właśnie w takim momencie do walki przystępują bohaterscy robotnicy z „Cegielskiego”. W ramach ruchu współzawodnictwa rozpoczynają produkcję nowoczesnego parowozu Pt47. Przodownikom pracy udało się skrócić proces produkcji lokomotywy do trzech dni.

W październiku 1949 roku odbyła się w Poznaniu prezentacja dorobku szkół artystycznych (dwóch akademii i siedmiu szkół plastycznych) zwana „popisami”. Towarzyszyły im obrady pedagogów nad rozwojem szkolnictwa artystycznego, z udziałem gości z ZSRR. Wystawa objęła fotomontaże, plakaty, wzornictwo przemysłowe: tkaniny, ceramikę, meble. Lektor – w myśl doktryny socrealizmu obowiązującej od 1949 roku – gani formalizm, groteskę, abstrakcję, a docenia realizm i użytkowość. Niektóre prace zostały wyróżnione zakupem do produkcji przemysłowej. W galerii malarstwa m.in. obrazy Konrada Nałęckiego, studenta ASP w Krakowie, przyszłego studenta PWSF w Łodzi. W auli UAM na obradach studentów widoczny jest Czesław Petelski, wówczas student PWSF w Łodzi. Z kolei współtwórca filmu, Andrzej Munk, uśmiecha się zza zootropu w pawilonie łódzkiej Szkoły Filmowej. „Popisy” to także koncerty, spektakle i pokaz etiud. Reportaż z poznańskich „popisów” wieńczą ujęcia pracy robotników, a spaja je z tematem filmu realistyczna rzeźba robotnika. Film zrealizowali studenci IV roku Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi, wśród których głównym realizatorem był Andrzej Munk.