Dokumentalny 1960

Spojrzenie na przeszłość, teraźniejszość i przyszłość Hollywood widziane oczami felietonisty filmowego.

Opowieść o próbie reprezentacyjnej orkiestry warszawskich tramwajarzy. Prości robotnicy po skończeniu pracy w zajezdni na dźwięk syreny wychodzą ze swoimi instrumentami muzycznymi. Nie udają się tak jak inni do domu, lecz na kolejną próbę. Stają się na ten czas wirtuozami puzonów, fletów, trąb…

Dzieci pochłonięte rysunkiem i malarstwem dzielą się z filmowcem swoimi przemyśleniami i upodobaniami. Potrafią połączyć kolor z emocją i sposobem oddziaływania na odbiorcę. Z drugiej strony wiedzą, że nie ma kolorów ładnych i brzydkich, a podoba się zwykle – jak wyjaśnia chłopiec – kolor „czysty”. Dostrzegając różnicę między rzeczywistym, a namalowanym przez siebie obrazem, rozpoznają swój styl, swoje upodobanie np. do dużych głów. W ich malarstwie zostawiają ślad emocje związane z zmiennością pór roku, opowieściami o wojnie, o pożarach. Różnorodność podkreśla eksperymentalna ścieżka dźwiękowa. Komentarz do filmu napisał Andrzej Osęka, publicysta, krytyk sztuki, wówczas członek redakcji „Przeglądu Kulturalnego”. Docenił pomysłowość, dowcip i swobodę małych artystów. Nie narzucił widzowi interpretacji rysunków, ale każdy dorosły potrafi dostrzec w nich odbicia mniej lub bardziej wesołych dziecięcych doświadczeń – bycia w świecie lub bliżej, we własnym domu.