Filmy Iran

W pobliżu jednego ze stadionów w Iraku mieszka wielu uchodźców, którym udało się zbiec przed administracją Saddama Husseina. Asu żyje ze swoimi bratem, który stracił nogi w wyniku wybuchu bomby. Obok nich mieszka Hilin, w której wojna zabiła zdolność do wyrażania jakichkolwiek uczuć. Jedną z niewielu radości, jakie pozostały tym ludziom, zmuszonym żyć w ciągłym poczuciu strachu i w obawie przed kolejnym konfliktem zbrojnym, jest piłka nożna. Asu udaje się zebrać drużynę złożoną z Turków, Kurdów i Arabów, żeby rozegrać mecz. Mimo, że dzieli ich rasa, religia i osobiste przekonania, członkowie drużyny zaprzyjaźniają się.

W Iranie homoseksualizm karany jest śmiercią, ale operacje zmiany płci są w zgodzie z Islamem. Codziennie, w teherańskim gabinecie najwybitniejszego w kraju specjalisty od zmiany płci, doktora Bahrama Mir-Jalali, pojawiają się dziesiątki młodych mężczyzn. Doktor wykonuje w ciągu roku więcej operacji zmiany płci niż robi się ich w całej Francji przez dziesięć lat. Tanaz Eshaghian stworzyła bardzo osobiste, zatrważające studium potęgi irańskiej teokracji. Film jest prowokacyjnym świadectwem jak daleko posuwają się niektórzy, żeby zastosować się do nakazów kościoła. Irański prezydent wielokrotnie oświadczał, że w jego kraju nie ma homoseksualistów. Miał rację. Teraz już wiemy dlaczego.

“Była sobie dziewczyna zrobiona ze śmieci. Bardzo brudna, śmierdziała jak skunks. Była też wiecznie smutna, a może była w dołku, w końcu spędzała tak dużo czasu na wysypisku. Jedynym promykiem słońca był dla niej chłopak o imieniu Stan. Był śmieciarzem z sąsiedztwa. Kochał ją bardzo i nawet pragnął poślubić, lecz ona rzuciła się wprost w odmęty śmieciarki.” Film na podstawie wiersza Tima Burtona pod tym samym tytułem, zamieszczonego w jego książce „Melancholijna śmierć chłopca-ostrygi i inne opowiadania”.

Tkanie dywanów to jedno z najstarszych rzemiosł w Persji, jednak podobnie jak wiele innych tradycji, obecnie znajduje się w kryzysie. Duża część dywanów, jakie trafiają na europejski rynek, produkowana jest maszynowo w Chinach lub Indiach, a wytwórstwo ręczne traci na atrakcyjności, ponieważ inne profesje dają możliwość większych zarobków. Irański dokument „The Poot” ukazuje miejsca, w których tkanie dywanów odbywa się ręcznie. Śledzimy proces produkcji od początku do końca, pozbawiony wyjaśnień i komentarzy, w filmie, którego wizualna magia dorównuje magii perskich dywanów, będących jego tematem. Począwszy od ścierania roślin na różnokolorowy proszek i namaczania wełnianych szpuli w rzece, aż po delikatne, zręczne tkanie i wyrównywanie finalnego produktu ostrym nożem. Wszystko to ukazane jest w głębokich, nasyconych barwach, w blasku wschodzącego słońca, oczami wrażliwymi na najdrobniejszy szczegół. Dzięki temu, dokument stanowi ciepły, romantyczny hołd dla prastarej tradycji, która powoli ale w oczywisty sposób traci na znaczeniu.