Filmy 1972

Na szczycie budynku „Les Roses” młody Włoch pochyla się w pustkę. Kilka metrów dalej czeka na niego narzeczona. Jest ciemno. Młoda para kładzie się wcześnie spać, aby następnego dnia wyruszyć w podróż. Mężczyzna ogląda telewizję: historię miłosną, która odwraca jego uwagę od płaczu żony. W tym samym mieście wesele wydaje głośne odgłosy. Tańczymy, pijemy. Młoda rozwiedziona kobieta opowiada o swoim życiu. Czas leci. Włoch pamięta swoją miłość, porażkę w piosence. Śpiąca para jest spokojna. Mężczyzna z telewizji jest poruszony przez kochającą się parę, jego żona jest niecierpliwa. Ślub wyczerpał wszelkie możliwe rozrywki i dołączył do tłumu na dole budynku „Les Roses”. Młoda para budzi się, czas odejść. Niecierpliwy, podekscytowany tłum czeka, aż coś się wydarzy. Włoch nie rzuci się w pustkę, wierzy w swoją miłość. Młoda para ginie na drodze…

Szalony milioner i ekstremista planuje wypuścić w centrum miasta śmiertelny gaz podczas konwentu politycznego. Rządowy agent Steven Graves (Ben Gazzara) ma tylko na dwanaście godzin na znalezienie terrorysty i powstrzymanie go przed zamachem.

Miłość, żywność, seks i śmierć mieszają się równocześnie w wybuchowym koktajlu, kiedy mechanik Eufemio bierze swoją rodzinę, w tym starą babcię Dorię Lolitę, by uczestniczyć w wyścigu samochodowym. Niewinny piknik staje się wielką fetą, ale wówczas stara babcia umiera...

Zrozpaczona Catherine (Anna Gaël) wędruje po kanadyjskiej wsi i szuka schronienia w odosobnionej willi. O swojej przeszłości opowiada Davidowi (Benoît Girard), właścicielowi. David związany jest z narkotykami, był w szpitalu psychiatrycznym i popełnił morderstwo na pielęgniarce. Pojawiają się jego przyjaciele, organizują małą imprezę. David przez pomyłkę zabija Catherine, a przyjaciele uciekają.

W 1930 roku w Paryżu Léon Galipeau (Michel Galabru), lekarz ogólny o wątpliwych kompetencjach, bada Louisa Martineta (Michel Serrault), 59-letniego kawalera. Przekonany, że jego wycieńczony pacjent ma najwyżej dwa lata życia, Galipeau przekonał swojego brata Émile'a (Jean-Pierre Darras), by nabył wiejski dom należący do Martineta w małej wówczas wiosce rybackiej: Saint-Tropez. Obaj bracia, pewni swoich interesów, zgadzają się nawet na indeksowanie dożywotniej renty według wartości, jak sądzą, bez przyszłości: w aluminium. Z biegiem lat Martinet nie tylko ma oko, ale także odzyskuje wigor i entuzjazm pod prowansalskim słońcem. Była to era boomu lotniczego: ceny aluminium rosły, renty dożywotnia rosły w nieskończoność, a rodzina Galipeau zniecierpliwiła się. Zmęczona czekaniem, aż Martinet umrze, snuje plany pozbycia się kłopotliwego rencisty. Niestety, z pomocą wydarzeń (II wojna światowa, Exodus, okupacja niemiecka, potem czystki) próby Galipeausów w celu wyeliminowania Louisa niezmiennie zwracają się przeciwko nim. Jeden po drugim, Galipeausy umierają pod zawsze szczerym spojrzeniem mężnego emeryta, stulatka.

Psychiatra użycza pacjentce swój wiejski dom, oczekując, że wypocznie. Spotyka jednak neurotycznego byłego kochanka, a psychiatra tak bardzo angażuje się w problemy pary, że staje się od nich zależna.

Alejandra, młoda studentka uniwersytetu, wbrew zasadom jej rodziców opuszcza dom i rozpoczyna doświadczenie wspólnego życia małżeńskiego. Na początku wydaje się całkiem szczęśliwa, ale potem zaczynają się problemy, które pogłębia niewierność jej mężczyzny.

Czarnoskóry rolnik dzierżawi ziemię, oddając w zamian niemal połowę swoich zbiorów. A wyżywić musi nie małą rodzinę. Jakby nie dość było codziennych kłopotów, trafia do więzienia. Teraz jego żona musi prowadzić farmę sama. Jednocześnie próbuje kształcić najstarszego syna.

Doktor Peter Carey (James Coburn) jest patologiem w bostońskim szpitalu. Podczas zabiegu nielegalnej aborcji przeprowadzonej w tej placówce umiera młoda dziewczyna. Wpływowi rodzice zmarłej doprowadzają do aresztowania doktora Tao (James Hong), przyjaciela Careya, który nie wierząc w jego winę zaczyna prywatne śledztwo.

Animowana opowieść o ofiarach wietnamskiej wojny. W filmie wykorzystano muzykę z arii Franza Schuberta.